Boekenclub Dahlia Remix! (Gesloten)

Week 4 - Inlevering kortverhaal Eline

ELINE1608

'Daar zijn ze!', riep een dikke vrouw terwijl ze naar het zandpadje aan de andere kant van het veld wees. 'Ik zie de auto.'

Meteen draaiden alle hoofden richting het zwarte toestel dat aangestormt kwam.

Vol ongeduld keek ik hoe de mannen een voor een uitstapten, waaronder ook mijn vriend Johan.

'Amarylis!', riep hij wanneer hij me in het oog kreeg. Hij rende enthousiast naar me toe en omhelsde me stevig. 'Ik heb je zo gemist.'

'Ik jou ook', mompelde ik in zijn trui. 'Maar vertel, hoe was het?', vroeg ik nieuwsgierig terwijl ik me losmaakte uit zijn omhelzing.

'Saai.', zuchtte hij en ik onderdrukte een glimlach.

'Dat was voorspelbaar. Gewoon al het feit dat je zelf een eigen wc-rol moest meenemen zegt genoeg.', ik grinnikte en dacht terug aan zijn verontwaardigde gezicht toen hij dat hoorde.

'Nou, dat was nog niet het ergste hoor.', lachte hij speels. 'Het zou niets voor jou zijn, dat weet ik zo al. De hele tent rook er naar jasmijngeur en elke avond moesten we bidden voor het avondeten.'

Ik grinnikte. Het was inderdaad niets voor mij.

'En zijn jullie nu ook met de helikopter naar die verlaten dorpstoren gegaan? Daar was je toch zo enthousiast over.' Mijn blik gleed geïnteresseerd over zijn gezicht.

'O, ja, daar zijn we geweest, maar het stelde niet zo veel voor.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar ik moet gaan.', voegde hij er teleurgesteld aan toe. 'Ik moet mijn koffers nog uit de wagen halen.' En met die woorden vertrok hij.

Eenzaam bleef ik achter. Iedereen rondom me had wel iemand om mee te praten, en ik, ik stond hier alleen. Helemaal verlaten. Alsof nie-

'Hallo daar.', klonk een zware stem en met een ruk draaide ik me om. Voor me stond een man, hij zag er verwilderd uit. Zijn bruine haren staken alle kanten op en zijn shirt zat zo strak rond zijn lijf dat ik zijn ribben bijna kon zien. Op zijn rechterwang stond een gigantische kruisboog getatoëerd, maar vreemd genoeg leek niemand deze vreemde verschijning op te merken.

'Eh, hallo. Hoe gaat het?', vroeg ik maar om beleefd te zijn.

'Goed', hij glimlachte zijn helderwitte tanden bloot. 'Met jou ook zo te zien.' Hij doelde op Johan en ik knikte verlegen. 'Maar daar ben ik niet voor.' Zijn blije uitdrukking werd plots veranderd in een woeste blik. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en kwam met zijn gezicht vlak bij het mijne hangen. Geschrokken zette ik een pas achteruit.

'W-wat...?', stamelde ik overdonderd.

'Doe maar niet zo onschuldig.' Hij priemde met een dunne vinger in mijn gezicht. 'Je weet best waarom je hier bent.'

De angst gierde door mijn lichaam. Wie was deze man? Wat wilde hij van mij?

'Want ik', begon hij. 'Ik ben gezonden door de heer Feralda. Ik ben een geest. En jij, jij bent het slachtoffer.'

Vol ontzetting deinsde ik achteruit. Ik keek hem met grote ogen aan. Shit, shit, shit, shit. 'W-w-wat b-bedoel je?', stamelde ik verward.

Hij keek me minachtend aan. 'Jij, Amarylis Tyler Jadon Adams, zal een boodschap moeten doorgeven aan de wereld, namens mij. We beginnen bij de president van Amerika.'

Langzaam werden de woorden die hij o zo vloeiend uitsprak omgevormd tot zinnen en plots drong de betekenis tot me door. 'Nee', fluisterde ik van de wereld.

'O jawel, durf mij niet tegen te spreken. Want ik zal je volgen, overal waar je nartoe gaat. En vergeet niet dat ik tot verschrikkelijke dingen in staat ben, dus haal je maar niets in je hoofd. Mijn wil is wet, net zolang tot alles gedaan is.