'Evers, wil je met me uit?'
Lily kon niet zien wie het zei, maar toch wist ze al genoeg; James. Zuchtend draaide ze zich om en rolde ze haar ogen, wist hij na vijf jaar nog niet dat ze geen interesse in hem had? 'You wish Potter.' Was haar enige antwoord voor ze zich omdraaide en de tekst op het bord scande; ze had de opdracht al gelezen, maar op dit moment las ze liever iets wat ze al wist dan dat ze met James zou moeten praten.
Achter haar hoorde ze Sirius tegen James praten, 'kom op, er zijn genoeg meiden op Zweinstein, waarom blijf je het toch bij haar proberen. Ze maakt al vijf jaar duidelijk dat ze niks met je wilt, zelfs een sukkel als jij moet dat toch snappen.' Hij zei de laatste zin lachend, maar de twee jongens wisten beide dat daar een waarheid achter zat. Lily moest niks van James hebben, zo simpel was het.
'Maar juist daarom wil ik haar,' James klonk zo verslagen dat Lily bijna medelijden kreeg met de jongen achter haar. Bijna. Toen bedacht ze alle keren dat het groepje Severus had gepest. 'Verdiend,' mompelde ze binnensmonds.
'Ho, sorry. Wat zei je?' Marlene keek met een warrige blik van haar werk op, ze snapte er duidelijk niks van.
Lily glimlachte naar haar, 'niks. Nou ja, Potter.' Dat ene woord zei al genoeg voor de twee vriendinnen. Ze hadden het vaak genoeg over jongen met zijn bril en warrige, zwarte haren gehad.
Marlene kon een lichte grijns niet onderdrukken, in tegenstelling tot Lily vond zij de twee perfect bij elkaar passen; een mening waarvoor ze al meerdere klappen had ontvangen.
'Ach hou je mond.' Lily onderbrak haar gedachten met een vriendschappelijke klap op haar schouder, 'het gaat echt niks worden tussen mij, en...' ze keek even naar de jongens achter haar en zag James samen met Sirius een wedstrijd doen wie het scheelst kon kijken terwijl ze een lepel op hun vinger balanceerden. 'Dat.' Bracht ze uit.
Marlene lachte zacht, ze waren perfect voor elkaar. James met zijn domme, maar onschuldige grappen. Lily die er tegenin gaat, schreeuwt dat hij op moet groeien, maar stiekem, heel diep, er van houdt.
Opnieuw werd ze onderbroken uit haar gedachten, maar dit keer door een zwartharige jongen die zojuist nog scheel kijk, maar nu nonchalant tegen haar tafel leunde. 'Hé Meiden, wat doen jullie vanmiddag? Het wordt warm weer.'
'Niks, gaan jullie zwemmen?' Marlene besloot snel te antwoorden voor Lily iets kon zeggen en kreeg een verontwaardigde klap als dank.
'Ik ga niet, transfiguratie huiswerk.' Verzon Lily snel, ze wou er niet eens aan denken om samen met James te zwemmen.
'Ach, kom op Lils, het wordt leuk. En je bent niet alleen met James... Remus is er ook. En Peter.' Sirius ontweek lachend een klap van zijn beste vriend, 'het is waar James.'
Lily keek Marlene bedenkelijk aan, ergens kon het ook geen kwaad. Remus is aardig, Marlene ook en tenslotte zou ze, James en Sirius vast wel overleven. 'Best,' ze draaide zich om naar James, 'maar denk maar niet dat dit om jou draait.'
Maar James luisterde al niet meer, 'Lily Evers zegt ja! Ik herhaal: Lily Evers gaat met mij op een date!'
Lily sloeg hulpeloos haar hoofd tegen haar tafel, 'kan ik nog terug?'
In de middag zaten de tieners bij het meer aan de rand van een dreuzeldorpje, ze konden de dorpstoren net zien; Sirius en James liepen de rotsen op terwijl de rest een mooi plekje op het gras uitzocht en hun handdoek op de grond legde.
'Zie je wel dat het gezellig wordt? James is al weg.' Marlene ratelde vrolijk door tegen Lily en de jongens.
Lily haalde lachend haar schouders op, 'ach hij is ook wel voorspelbaar, eerst doet hij alles om me ergens heen te krijgen, dan ben ik er, gaat hij iets doms doen met Sirius.'
'Kom op Lily, hij probeert je al vijf jaar over te halen om met hem uit te gaan en je zegt alleen ja als we met zijn vieren en Marlene gaan. Ergens zie je toch wel dat hij van je houdt?' Remus zei het met een grijns op zijn gezicht, maar zijn gezicht verraadde dat hij het toch wel ergens meende. Ook hij vond James en Lily een goed koppel.
Lily schoot in de lach, 'ach hou je mond, hij is een grote sukkel.'
Een kreet was te horen en geschrokken keken de vrienden op, net op tijd om Sirius van de rotsen te zien vallen en James geschrokken naar zijn handen kijken, alsof ze van een ander persoon waren. Sirius raakte het water en een paar seconden later zagen ze James van de rotsen springen. Remus schudde vermoeid zijn hoofd, 'en dit is zo'n moment waarop je moeder zou vragen: als Sirius in de sloot springt, spring jij er dan achteraan?' Hij dook het water in en zwom richting de plek waar James en Sirius het water in waren gevallen.
Lily keek Peter ongelovig aan, 'zijn ze altijd zo?'
Peter knikte voorzichtig, 'maar Remus red ze wel hoor.' Hij glimlachte zacht.
Lily keek ongelovig naar de plek waar de jongens in het water waren beland, Sirius was niet boven gekomen en ze zag James in paniek rondzwemmen.
Remus kwam intussen aan bij de plek en hij dook onder, een paar seconden kwam hij met Sirius boven.
'Ik ben dood! Ik ben zojuist gestorven!' Sirius dramatische kreet verraadde dat er niks ergs was en Lily haalde opgelucht adem. Haar bezorgdheid kwam echter terug toen ze Remus' gezicht zag, ze had hem sinds de vorige zwerkbal wedstrijd niet zo bezorgd naar Sirius zien kijken. En daarna zag ze het; Sirius bloedde, en niet zo'n beetje ook. Zelfs vanuit de verte kon ze het gat in zijn achterhoofd zien.
James keek hulpeloos naar zijn vriend, hij had dit gedaan! Hij had Sirius een gat in zijn hoofd bezorgd. Hij zwom snel naar de kant terwijl Remus Sirius naar de kant hielp en bij elke slag voelde hij een harde steek in zijn ribben, waarschijnlijk had hij een gebroken met de klap. Maar op dit moment kon hij daar geen aandacht aan besteden, Sirius, zijn beste vriend, had een gat in zijn hoofd. En het was zijn schuld.
Ondertussen waren ze teruggekomen bij de rest, Lily had haar staf al getrokken en begon heelspreuken uit te spreken.
Sirius leek echter nergens last van te hebben, hij keek vrolijk naar James en sloeg zijn armen om hem heen, 'ik hou van je James.'
James keek hem met een pijnlijk gezicht aan, maar sloeg desondanks zijn armen om hem heen, 'je bent veel te hard op je hoofd gevallen man.' Zei hij met een pijnlijke grijns.
Lily bleef zachtjes heelspreuken mompelen tot het bloed weggetrokken was en Sirius rustig tegen James aan lag. Ze keek naar de jongens en was de eerste die de pijn van James opmerkte, hoe goed hij het ook probeerde te verbergen, Lily kon het zien.
Lily kon voor het eerst zien dat James was veranderd; hij was niet meer de arrogante jongen van elf, hij gaf om mensen, hij kon anderen boven zichzelf stellen.
En op dat moment, bij het meer, wist Lily een ding zeker: Remus en Marlene hadden gelijk.
Ze hield van James Potter.
JE LEEST
Boekenclub Dahlia Remix! (Gesloten)
RandomDe oude vertrouwde boekenclub in een nieuw jasje! Deze boekenclub staat vol met bijzondere weektaken en leuke opdrachten. Wil je schrijftips? Wil je hulp bij je cover? Heb je zin om met anderen een verhaal te maken? Of sta je open voor een leuke sc...
