I was walking around this Park here beside the Mall. I wanted to be alone. I was shocked by the news.
I don't want na pinipilit ako sa isang bagay na hindi pa ako handa.
Wave is actually nice. But we were so young. I have many things to do. May gusto pa akong gawin.
I'm still a teenager you know?
Studies lang ang dapat kong problemahin ngayon. Pero heto ang kasal. Ugh! This is so frustrating.
Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o magagalit.
After Mom said that. I got up on my seat. My chair made a sound kaya lahat nang tao napatingin sa gawi ko.
Then I walked out.
Marami akong request ni Mom at lahat nang yon tinutupad niya. Hindi ko alam na this time susuway ako sa kalooban niya.
And by the way? Where's Dad? Baka pwede ko pa siyang maka-usap about sa wedding thingy.
But I frowned, of course. Alam niya na ang tungkol doon dahil pinag-uusapan nila ni Mom ang mga desisyon nila. That's one of the reasons kung bakit sila tumagal. Pinag-uusapan ang lahat nang bagay.
I sat down dahil medyo sumakit na ang mga binti ko.
May biglang umupo sa tabi ko only to find out that it was Wave. Tahimik lang din siya sa tabi ko.
Wala akong balak umimik dahil hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko ngayon.
Pangamba? Lungkot? Galit? Hindi ko alam.
"Uhm. Chelsea? I wanna tell you something." Si Wave ang unang nagsalita sa amin.
Hinarap niya ako sa kanya pero hindi ko siya magawang tingnan.
He held my hand.
"Gusto kita Chelsea." Napaangat ako nang tingin sa kanya. He was so serious.
And then he kissed my hand.
BINABASA MO ANG
Proud To Be Manhid
Teen Fiction"Nerd. One whose unbridled passion for something, or things, defines who they are as a person, without fear of other people's judgement." - Zachary Levi Chelsea. She's your typical nerd. One with big and thick eyeglasses. A bookworm. Minsan lang nak...
