Bizi yok ettin

Aşkın ölüm kokuyor

uzun zamandan beri hikayemi yazmıyorum okul sınavlar derken yetiştiremedim özür dilerim :( bugün yazmak istedim :) hikayemi okuyanlar için teşekür ederim başlar sanki banada saçma geldi ama düzeltmeye çalışıyorum yazım hatalarım için özür dilerim :( 

Hayattın zor akışına dayanamayan ipek defalarca ölmeyi denedi yapamadı.. kıyamadı annesine, ipekden başka kimsesi olmayan annesi, ne yapardı ki ipek olmadan zaten çok zor günler geçiriyordu daha acısı tazeydi kocasını kaybetmişti..

Çağresizliklerin içinde çağre aramaktan başka bişey değildi bu emre yoktu yalnızdı artık.. Aynağa baktı gözleri ağlamaktan ve yaklaşık bir haftadan beri yemek yiyememekten mosmor ve kançanağına dönmüştü.. Nasılda güzel sözler vermişlerdi birlerine bi kızları olucaktı. Adı da Asya hayeller kurarlardı, her sabah aynı yastıkca buluşcaklardı.. Bu kadar mıydı sevgileri, aşkları herşeyin böyle bitmesi saçma olmazmıydı.. Yatağına doğru yürüdü ipek başını yastığın o soğuk yüzüne koydu.. Emrenin göğüsüne başını yaslayıp uymak varken gerçekten bu ACIMASIZDI... Derin bi nefes aldı. Bedeniyle yatak bütünleşmişti sanki...

Başını ilerdeki kitaplığına doğru çeviirdi .Kanser olduğu zamanlardan kalan bi kaç kutu ilacı gördü.. Neler atlatmıştı bu güne kadar kolon kanseri olduğunu öğrendiğinde dört yaşındaydı küçük olduğu için iki senede atlata bilmişti kanseri.. ilaç kutusunu eline aldı.. Ölüm o sırada soğuk yüzünü göstermişti, ölmek istiyordu yaşamayı o emreyle sevmişti. bi anda telefonun çaldığını duydu.. mesaj gelmişti beni bağışla diyordu. kararlılıkla bir cevap yazdı : bu mesajdan sonra kartımı kırıyorum artık yabancım bile değilsin...

Yabancım bile değilsin dediği adam için ölmek istiyordu. çünkü o sözleriyle değil kalbiyle seviyordu. çoğumuzda kalbimizle sevmezmiyiz bizi defalarca aldatan adama kanmış rolü yapıp hiçbir zaman kanmayız. Dilimiz başka söylesede kalbimiz herzaman başka hisseder..

Eline kağıdını kalemini aldı. İntihar mektubu yazıyordu.. Sözlerine ölüyorum anne diyerek başladı ölüyordu kızı, annesinin güzel kızı babasının prensesi ölüyordu.. Üzelme anne diyerek devam etti sözlerine, üzülme çünkü ben Babamın yanına gidiyorum babamdan başka adama sarılmak doğru olmadı anne hiç doğru olmadı ben hep yalnış yaptım belkide doğru zamanda yalnış kişi sevmişimdir, ben sözünü dinlemeden onu sevdim ya hani ona bağırdım o beni sever sayar korur demiştim ya olmadı anne, sevmedi beni hatalar yaptı. hatalar biz kelimesini bitirirken ben kelimesinide bitirdi belkide biz hiç olmamışızdır onunla, hiç  sevmemiştir beni genede teşekkür etmek istiyorum ona rolünü çok güzel oynadı..

 Sana gelirsek anne senin suçun yok kızının minik kalbi koskaca bi adamı sevdi.. Yapma demiştin kızım hayatına daha iyileri gelicek... büyükler hep böyle demezler mi hep hayatına ondan daha iyisi gelicek ama hangimizin hayatına ondan daha iyisi gelebildi ki. ilk aşkları kimler unutabildi.. bu kez kararlıyım anne ölmek istiyorum ben babamın beni karşılıksız seven adamın yanına gidiyorum. Benden sonra çok ağlama olur mu ? Ben babamı ne zaman çok özlesem yıldızlara bak derdin baban orda biyerlerde sende beni çok özlersen yıldızlara bak olur mu ?? seni çok seviyorum anneciğim ELVEDA diyerek bitirdi mektubunu.. 

Kendini sersemleten bu mektuptan sonra masanın kenarında duran suyu aldı eline ve bi avcuna alıp hapı atıverdi ağızına.. Ve gözlerini kapatıp uyumak istedi belkide böylesi acıtmadan öldürürdü onu... 

Herşey bitiyordu 16 yaşındaki ipek daha gençliğinin baharında ölüyordu.. hayat ipeğe mutluluğunun küçük dilimini sunuyordu. tam tadını almışken herşey bitiyordu 4 yaşında kadar herşey güzelken kansere yakalandı. 6 yaşına geldiğinde iyleşti büyük çabalarla tam babasıyla güzel vakitler geçirirken babasını kaybetti. aylarca günlerce o tıkılı kaldığı odasından hiç çıkamadı hiç arkadaşı yoktu.. okula ilk defa yeni gelen emre konuşabilmişti onunla 14  yaşına kadar iyi arkadaştılar sonra çıkmaya başladılar ve ipekten 2 yaş büyük emre ipeği aldattı ve burda sonlarıydı ikisinin diyorum ya işte, hayat herzaman bize kocaman bi nah çekiyor :(