Żegnałam ją ze łzami na policzkach. Psychiatryk miał mi pomóc nie zwariować, ale ja oszalałam. I to z podwójną siłą.
☁︎︎☁︎︎☁︎︎
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
☁︎︎☁︎︎☁︎︎
Nadszedł ten dzień, w którym Sadie Sink musiała opuścić ośrodek. Pięciotygodniowe leczenie zakończyło się pomyślnie (a przynajmniej takie było zdanie lekarzy). Cała grupa przyjaciół zebrała się pod drzwiami szpitala. Każdy chciał przytulić rudowłosą, a rudowłosa chciała każdemu coś przekazać.
— Kocham Cię tak samo jak Jacey czy Mitchell'a. Zawsze będziesz moim kościstym braciszkiem. — przytuliła się do Finn'a. — A jeśli nie zaczniesz w końcu jeść, to własnoręcznie powyrywam Ci te chude nóżki.
Chłopak uśmiechnął się lekko w stronę przyjaciółki. Czekał na ten dzień, gdy on również stąd wyjdzie i znowu pójdą razem na kawę. Jednak póki co nic tego nie zwiastowało. Następnie Sadie zamknęła w uścisku Millie. Obie płakały, przez te jedenaście dni naprawdę sobie zaufały. Spokojnie mogły nazwać się przyjaciółkami. Znały swoje sekrety, porozumiewały się spojrzeniami i wiedziały o sobie praktycznie wszystko. Ciężko uwierzyć, że „opanowały" to w mniej niż dwa tygodnie.
— Nie płacz, Mill. Bądź dumna i się uśmiechaj. Oni się Tobą zaopiekują. — rudowłosa wskazała na grupkę przyjaciół. — Zobaczysz, że już niedługo będziemy razem biegać od sklepu do sklepu i pić kawę na tarasie. Kocham Cię, Mill. Najbardziej na całym świecie. — I w tym momencie serce szatynki pękło. Wybuchnęła płaczem i wtuliła się w ramię niebieskookiej. Musiała jednak szybko się opanować wiedząc, że to i tak wyjątek, że pani Ryder pozwoliła im pożegnać się w ten sposób.
Następnie Sadie pożegnała jeszcze Gaten'a i Noah. Podchodząc do ciemnoskórego chłopaka wiedziała, że nie może tego zepsuć. Nie dziś. Posłuchała się Millie i zdała się na szczerość. W czasie, gdy Sink myślała nad tym, co chce powiedzieć, jej przyjaciółka odciągnęła pozostałą trójkę na bok. Wiedziała, że Sadie i Caleb muszą pobyć teraz sam na sam.
— Teraz albo nigdy... — powiedziała pod nosem Sadie. Stanęła naprzeciw ciemnoskórego chłopaka. Umysł odmówił jej posłuszeństwa. Wiedziała, że to co robi jest szalone, że ona jest szalona.
— Przepraszam, że nie zrobiłam tego wcześniej. Sama nie wiedziałam, co czuję. Teraz staram się opanować, ale nie mogę. Przepraszam. — upewniając się, że nikogo nie ma w pobliżu, stanęła na palcach i złączyła och usta. Pragnęła to zrobić choć na ułamek sekundy, za każdą cenę. — Kiedy będzie Ci smutno, a nawet nie. Gdy tylko zechcesz, patrz w gwiazdy.* To najlepszy lek, sama sprawdziłam. — szybkim ruchem wręczyła chłopakowi skrawek papieru, po czym opuściła budynek. Być może już na zawsze...
Zostawiła osłupiałego chłopaka z karteczką w ręku. Patrzył pustym wzrokiem w miejsce, gdzie jeszcze chwile temu stała ta piękna dziewczyna o rudych włosach. Westchnął cicho, jakby chciał oczyścić się z myśli i ruszył do sali, nerwowo zaginając rogi papierka. Papierka z adresem Sadie Sink.
Dzisiaj wyjątkowo krótki, mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe. Po prostu źle bym się czuła ciągnąć na siłę ten rozdział, gdzie chodziło mi głównie o Cadie. Poza tym, wiecie. Szkoła, nauka, próba zapracowania w jakiś sposób na dobre oceny, które podobno do czegoś się przydają.
*nocne niebo naprawdę bardzo pomaga, księżyc szczególnie. Księżyc to cudotwórca. Miło się gada z Księżycem (tak, piszę „Księżyc" z dużej litery wbrew czemukolwiek), prawda?
