DOKUN BANA ( Tamamlandı)

FİNAL

İlker arabayı park edip inerken anahtarlarını çıkardı. İçinde büyük bir mutluluk ve rahatlama vardı. Eve girip kendini koltuğa attığında sabah yaşadığı anlar aklına gelip kendi kendine sırıttı. Belki de kızdan korkması gerekirdi. Ama korkmuyordu. Aksine sürekli onunla olmak istiyordu. Telefonunun bir kere daha titremesi ile dün geceden beri görmezden geldiği aramalara baktı. Tuğba defalarca aramıştı. Onun yanında Yeliz de sürekli aramıştı. Büyük ihtimalle Yeliz'i arattıran da Tuğba'ydı. İlker önce Yeliz'i aradı. Tam da tahmin ettiği gibi Tuğba dün akşam olanları Yeliz'e anlatmış ve kız onu merak etmişti. Kızı iyi olduğuna ikna ettikten sonra iç çekerek Tuğba'yı aradı. Onunla artık herhangi bir geleceği olamazdı. Bu sabah bundan kesinlikle emin olmuştu. Ama kızcağız bir açıklamayı da hak ediyordu. Onunla pek de iyi geçmeyen konuşmayı yaptıktan sonra bu sefer de Ayla'yı aradı. Ama açan olmadı. Uzun uzun aramasına rağmen Kıza ulaşamayınca içine çöken huzursuzluk ile ayaklandı. Çıkardığı ceketi geri alıp evden çıktı.

Aylanın evine vardığında defalarca kapıyı çalmasına rağmen açılmaması ile iyice korkmaya başlayan İlker evin önündeki ayakkabıları gördü. Kız evdeydi. Kapıcıyı bulup yedek anahtarı aldı. Adam zaten İlkeri tanıyordu. Aylanın durumunu da biliyordu. Anahtarı verirken sorun etmedi. İlker kapıyı açıp içeri girdiğinde gelen koku ile burnunu tıkadı. Sanki evin içinde bir şeyler çürümüştü.

" Ayla "

Ses gelmeyince temkinli bir şekilde salona yürüdü. Eşyalar ordan oraya saçılmış gibiydi . Aklına ilk gelen şey bir hırsız oldu ve burnuna gelen koku daha da kötü şeyler düşünmesine neden oldu. Korku ile tekrar bağırdı .

"Aylaa "

Önünden geçtiği mutfağında boş olduğunu gören ilker hemen kızın odasına yöneldi . Kapıyı açtığında ayakta dikilen Ayla'yı görünce büyük bir rahatlama yaşadı. Sırtı ona dönüktü. Üzerindeki kıyafetlerden pis bir koku yayılıyordu. Öylece pencereden dışarı bakıyordu.

" Ayla . Neden cevap vermiyorsun ?"

Kızdan yine bir cevap alamayan İlker yavaşça ona yaklaştı.

" Kapıyı duymadın mı ? Ya da bağırışlarımı ? "

Hiç kıpırdamadan durmaya devam eden Aylaya endişe ile yaklaştı. Yanından geçip yüzüne bakmaya çalıştı.

" Ayla "

Kız birden kafasını ona çevirince refleks ile gerileyen İlker onun gülümseyen yüzüne baktı. Suratında normalde asla yapmayacağı kadar makyaj vardı. Üstelik de düzgün yapılmamıştı. Sanki makyaj boyalarının üzerine düşmüş gibiydi. Korkunç görünüyordu. Ama çok mutluymuş gibi gülümsüyordu .

" Ayla sen kendine ne yaptın ?"

Ayla omzunu silkerek İlkerden uzaklaştı. Kendi etrafında dönerek mırıldanmaya başladı.

" Ayla napıyorsun sen ?"

İlker kızın delirmiş hareketlerinden korkarak gidip kolundan tuttu ve onu durdurdu . Kızın ona bakmasını sağlayarak bağırdı.

" Ayla yüzüme bak. Neler oluyor ?"

Ayla başta bir şey söylemeyecekmiş gibi başını iki yana salladı . Ama Gülen yüzüne inat gözünden düşen bir damla yaş ile İlker hızla onu kendine çekip sarıldı .

" Tamam . Ne olduysa oldu. Şimdi hastaneye gidiyoruz . Seni iyileştireceğiz "

İlker kızı bırakmadan kapıya sürükledi. Başta direnen Ayla'yı zorlayarak evden çıkardı. Arabaya bindiği gibi kapıları kilitleyip hastaneye doğru yol aldı. Neler olduğunu anlamıyordu. Ama en iyi arkadaşı için korkuyordu. Ayla hem onun arkadaşı hem de Murat'ın ona emanetiydi.