Chapter 4 *BEFRIENDS*

98 1 0
                                    

AUTHOR's NOTE:

Hello everyone! Aba! Please basahin nyo muna ito! Before anything else i would like to thank you all for reading my story, and i hope you enjoy. Tsaka po if ever kung hindi naman masyadong malaking pabor sa inyo, PLEASE VOTE AND COMMENT :3 isa po kasing malaking tulong yan sa mga authors. To see that people are quite enjoying what you wrote and you are achieving your goal. Parang reward na po yun. Tsaka mas nagkakamotivation ako kapag may comments. I hope you understand :D

Second, i would like to inform you all na nahahati po ang storing to sa mga mini volumes. The first volume would be the chapter 1's name *HOSPITALIZED* which will be all about the meet-up in the hospital. So malapit na syang mag-end kasi one week lang si Anthimony sa ospital. The most awaited scene in volume 1 will be revealed.

So yun lang! Thanks! Sana po magcomment or vote kayo :)) that would be much help. I promise to do my best as well, and will be uploading twice a week. Xoxoxo sorry for the long notice!

-BANANAXBREADXMAN
------

Anthimony's POV

Kahit hinang-hina sa mga kaganapan ay tumayo ako. Baka isipin pa ni Orion na sarap na sarap akong nakapaibabaw sa kanya.

"So--sorry" sabi ko habang di mapakali dala ng mga kaganapan.

"Ok lang." He genuinely said. "San ka pupunta?"

"Mag c-cr sana ako eh. Nakalimutan kong bulag pala ako kaya hindi ko mahanap. Hehehehe" sabay kamot ko sa ulo ko. Sh*t. Sa dinami dami pa kasi ng kwartong maadmitan ko, bakit ganto pa kalaki? Ang hirap tuloy mahanap ng CR.

"Ah.. Sige tara?" - Orion

"Hahh?!" Naramdaman ko ang pag-init ng mukha ko. Sa mga sunod na sandali marami ng pumasok sa utak ko. At halos lahat dun ay kahiyahiya pag sinabi ko.

San kami pupunta?! Sa CR? Hala! Hindi pa ako handa! Wala pa akong karanasan para gawin ang bagay na nasa-isip nya. Hindi ko yun kakayanin!

Tsaka sabi daw nila masakit daw yun sa una. Eh first time ko to eh! Hindi ako sure na magiging gentle sya. Ghad! Pano ko to malulusutan.

"Sasamahan kita sa CR." His voice was scaring me.

Walang umano naramdamn ko nalang na may humawak sa kamay ko. His rough hands is bringing sparks through my body. I know I don't see it but I know that my face is red as ketchup already. He pulled me forward guessing were going to the cr.

Narinig ko na ang pagbukas ng pinto. Bumilis ang tibok ng puso ko. This will be my first time.

"Sige, pumasok ka na." Nakapagdagdag ng kaba ang mga salitang sinabi niya.

I entered the comforting room and *bogshhh!" I heard the door closed. Oh my gosh were already inside. And its just the two of us. Sinara ko nalang yung mga mata ko letting him do what he likes.

"Sabihin mo sakin pag tapos ka na umihi ah. Dito lang ako sa labas." I heard him Saying.

0_________0

0/////////////0

Pinagsasapak ko ang sarili ko. What was I thinking? Ang tanga mo talaga Anthimony?!

"Oo nga ang tanga mo talaga! Hahahaha! Tanga! Tanga!" Sumangayon ang kaluluwa ko habang sinasapo niya ako ng salitang TANGA.

Sa sobrang kahihiyan, ang aking pekeng naiihi feeling ay nagkatotoo kaya umihi narin ako.

"Ok tapos na ako." Sigaw ko sa labas.

"Ok Anthimony," i told myself. "The moment you got out of the CR you will go back to the way you use to be. A girl who is high class, prim, and proper." I can't let my feelings just go and win over me. I have to take hold of myself. I'm becoming a maniac more and more each day and if i can't hold myself down i would be undignified.

"ok na?" Sabi ni Orion as he opened the door.
"Yep." I calmly said. "Could you guide me to my bed?" I told him raising my hand intended to be holded.

Hindi ko naman yun gusto, Hindi dahil nag-eenjoy na ako sa nararamdaman ko kundi takot lang talaga akong masungaba ulit sa kanya. Masyado ng bumababa ang class ko eh.

He did what i said so. He hold my hand at ginabayan akong maglakad papunta sa kama ko. I sat properly. I may look calm but deep inside my feelings were fighting beyond the horizon.

Nakikipag-away na ako sa kaluluwa ko. Kanina nya pa ako sinasabihan ng kung ano-anong bagay tulad ng:

"Hahaha inlove ka na sa kanya!"

"Ano pang inaantay mo? I seduce mo na yan!"

"Ubusin mo na ang natitira mong dignidad!"

My brain is almost bleeding the whole time.

"Salamat!" I gladly said. "Sit anywhere you like. You could sit beside me if you want to." O_____O what did i just say? Nagulat ako sa mga pinagsasabi ko. "Sit beside me?" Sh*t sa sobrang pagtatalo ng isip at kaluluwa ko kung ano ano ng nasasabi ko.

And so eventually, he chose to sit beside me. I can feel my bed moving due to him. We were just 2 centimeters away from each other at hindi ko nanaman maiwasang alalahanin ang nangyari kahapon. I can't help myself from turning red.

But i still have many thoughts about him. More of questions.

"Can I ask you something?" I asked. Marami akong gustong itanong sa kanya. Marame lang din kasing kahiya-hiyang pangyayari ang naganap kaya hindi ko siya natanong.

"Oo naman. Ano ba yon?" Tanong niya.

"Actually may tatlong tanong ako sayo, yung una is sino ka ba talaga? I mean, oo I know your Orion but thats the only thing I know, anyways friends naman tayo diba?" Tanong ko.

"Oo naman." He said as I feel him smiling.

Natigilan ako

FRIENDS.

Hindi ko napansin nagkaroon na pala ako ng kaibigan. For the first time in forever, I had one person who i can freely call my FRIEND. Since kinuha na ako ng father ko I have been deprived. I was isolated. And who knew na sa tanda kong 'to tsaka pa ako makakahanap ng kaibigan.

"Ah, sabi kasi ----teka umiiyak ka ba?" Napansin nya na ako.

"Yep. Tears of joy." I know what I'm doing. I'm opening up to him. I know we just met pero alam kong trustworthy syang tao.

" Ngayon lang kasi ako nagkafriend eh. I'm sorry am I too emotional?" Sagot ko habang nararamdaman ko ang paguunahan ng mga luha sa pagpatak sa mata ko. I'm just too happy i guess.

*sniff sni--*

0__________0' nagulat ako sa sunod na nangyare.

To my surprise, naramdaman ko nalang na niyayakap na ako ni Orion. I cant help myself feeling awkward but i heard him said.

" wag ka nang mag-alala, may kaibigan ka na ha? Nandito lang ako lagi. " he brought tears to my eyes even more.

"Hmmm!" I said agreeing. Unti unti kong naramdamn na voluntary narin yung mga kamay kong yumayakap sa kanya. I felt warm, i felt loved, i felt sure.

For my 20 years of existence, this could be the happiest day I had. Finally mom, I had somebody who will be there, like you.

"Ahhhh! Tama na ang drama!" Pinahi ko na yung mga luha sa mata ko. Kumalas na kami sa pagkakayakap namin.

"Lets have fun okay?" I told him.

---

From that day we shared our friendship.

But who knew after 3 days we thought that what we feeling was more than friendship?

---

A/N: So three days nalang bago maganap na ang dapat maganap! Thank you! Leave some comment below!

The Patients [HIATUS]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon