The Patients [HIATUS]

Chapter 6 *TRUTHS*

Anthimony's POV

"Its--- its Janine. My nurse." - Orion.
"A--ahh. G-good for you. Ha- haha."

Hindi ko na alam ang gagawin ko. Bigla nalang pumatak ang mga munting luha sa mata ko. Sh*t why am I feeling this?

AM I HURT?

But no. It couldn't be. I am not inlove with this guy. I know I'm not. I know his kind, he makes my heart faster, at kahit anong gawin nya somehow lagi akong natataranta. But its just that. Hindi ko siya mahal.

Hindi.

Hindi dapat.

Kasi iba ang mahal niya. Kasi hindi ako. Kasi iba ang gusto niya.

But it goddamn hurts! Parang pinipira-piraso na ang puso ko. Unti unti ng syang nadudurog kasama ng pag-asang maging kami. Hindi ko alam kung anong nangyayari sakin basta nararamdamn ko na ang sakit. ANG HAPDI. ANG KIROT.

Kasi again, umasa nanaman ako.

Na finally may tao ng nagmamahal sakin. Na hindi na ako mag-iisa. Na hindi ko na kailangan umiyak tuwing gabi kasi pakiramdam ko wala na akong kwentang tao. Na somehow may pag-asa pa palang sumaya ako. Na hindi ko na pepikien ang mga ngiting ipinakikita ko. At hindi ko na itatago ang katotohanang duwag ako. Na hindi naman talaga ako matapang. Na hindi ako takot masaktan.

Kasi ang totoo?

Takot ako. Takot ako na baka mas lalo pang bumigat yung nararamdaman ko. Takot ako na mas lalo pa akong mag-isa, lagi akong maiwan.

Ang totoo?

Gusto ko rin namang sumaya. Gusto ko ring maramdamN na may nagmamahal sakin. Na merong nagmamalasakit. Gusto ko ring ngumiti ng totoo. Gusto kong --- MAKASAMA SYA.

Biglang nalinawan na ako. Yep. I'm inlove with this guy. And yep, he don not feel the sameway to me.

"Umiiyak ka ba?" Biglang nagsalita si Orion.

"Ha?? Hindi ah! Napuwing lang ako." Sagot ko. Looks like nahahalata nya na ako. I need to go. Ayaw kong makita nya akong ganto. At ayaw ko rin munang makasama sya.

"Ay! May nakalimutan pala ako dun sa kwarto ko! Saglit lang ha? Babalikan dyan ka lang." Nagmadali akong tumayo at lumabas sa garden.

Alam kong pagiging tanga ang pagalis ng mag-isa kahit bulag ka. Pero mas tanga yung manatili ka sa tabi niya kahit nasasaktan ka na kasi hindi ikaw ang mahal nya.

I don't know where my room is. Hindi ko rin alam kung saan na ako naglalakad.,basata what i know is that kailangan ko munang layuan sya at this moment.

"Anthimony!" Narinig ko ng sumigaw si Orion. I know that he's going After me.

But shit if I am letting him close to me.

Lahat ng pinakita nya, kung pano sya naging mabait, sweet, maalaga, at kalambing for the past 3 days is just all thought fullness from a friend. At lahat ng yon na misinterpret ko.

He does not love me. He just cared for me cause I'm pathetic. Dahil isa akong bulag na nag-aasam na balang araw may magmamahal sa kanya. Na isa akong walang kwentang nilalang na pinanganak lang para magdusa sa kapaitan nitong mundo.

"Anthimony!" I heard him louder. He's getting close.

So i run as fast as I can. I don't care if I slip or fall ang mahalaga lang sakin malayuan ko sy---

0_________0

Nadulas nga ako. And too unfortunate sa hagdanan pa.

I don't care.