Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Siktiğimin katilini, sözde yardımları ile gazetede boy boy gösteren medyaya sıçayım. Bir de yüzündeki şu masum ifadeyi parçalamak istiyorum."
Elindeki gazeteyi, ayaklarını uzattığı ucuz masaya sertçe fırlatıp ince dudaklarındaki sigarayı iyice ezercesine, içi dolu cam kül tablasına söndürdü. Yaslandığı yaylı koltukta doğrulup ayaklarını indirdi. Açık kumral perçemleri altındaki gözleri neredeyse kırmızıya çalıyordu, çatık kaşları ile daha korkutucu gözüküyordu.
Küçük ofisini, sandalyesinin arkasındaki plastik jaluzi perdenin arasından sızan günbatımı ışıkları aydınlatıyordu. Masanın karşısındaki çift kişilik deri koltukta endişeli şekilde oturan, lacivert polis üniformasının düğmeleri öfkeli memura nazaran sonuna kadar ilikli olan siyah saçlı genç, "Adam hiç açık vermiyor ki Katsuki, halka karşı iyi bir imaj çiziyor—"
"—ki biz, onun açığını bularak tutukladığımızda insanlar, onun suçsuz olduğunu düşünecekler ve mahkemenin kararına etki ederek melek görünümlü seri katilimiz, yakasını kurtaracak. İyi hazırlanmış bir plan." Diyerek Eiji'nin sözünü kesti, iki polis memurundan rütbe olarak üzerinde olan adam. Uzun, ince bedeninin yarısına kadar gelen kapaklı dolaba doğru yaslanarak ayakta dikilen sapsarı uzun saçları, yemyeşil gözleri zekayla pırıldayan başkomiser sakinliğini koruyarak düşünüyordu.
"Sikeyim böyle işi, o herif elimize bir geçsin, diğer tarafı göstereceğim ben ona." Diyerek öfkeyle elini masaya vuran Katsuki, gömleğinin açık yakaları ardından görünen göğsü inip kalkıyordu. Eiji ise her daim Katsuki'nin hareketlerine alışkın olsa da irkilmesine engel olamayarak endişeleri artıyordu.
Yaklaşık yarım yıldır, aynı çizgide ilerleyen, belirgin bir uyum içerisinde ve statüde gerçekleşen katliamların sorumlusunu ne kadar iyi bilseler dahi ellerinde hiçbir kanıt olmaması ile dosya ellerinde patlıyor, amirlerinden sürekli, 'Bu iş olmuyor işte çocuklar, adam kendine leke sürdürmüyor. Başaramayacaksınız, başarsanız bile avukatları sizi ezip geçecek' sözleriyle, adaletin sadece hakimlerim cüzdanlarının dolmasına baktığını kanıtlar nitelikte bu iğrenç sözler, yıllardır birlikte çalışan bu üç meslektaşı bir kere bile sarsmamış, aksine başkomiser Ash Lynx'i daha da hırslandırmaya yetmişti. İlgilendikleri bu vakayı, sadece üçü biliyorlar idi. Tüm karakolun, hatta Tokyo'nun tamamı, başarılarının ardından vakayı bilecekler idi.
"Birazdan kafeteryada buluşalım. Eiji, sen dosyaları getir; Katsuki sen de sinirlerine hakim ol." Diyerek emri altındaki iki komisere talimat veren başkomiser, kapıdan çıkmadan evvel Katsuki'nin, "İşte o biraz zor, patron." Bağırışları kulağına geliyordu.
