Sabah saat 7 suları etraf yeni yeni aydınlanıyor sanki camlar da buğulu..
Sessizlik her yer çok sessiz sanki kötü şeyler beni bekliyormuş , her şey çok kötü olacak kendini hazırla der gibii..ürpertici
Korkuyorum istemediğim şeyleri yapmak zorundayım ve sonu kötü olucak biliyorum.
Ne garip dimi sonunun berbat olacağını bildiğiniz bir yola sapıyorsunuz.Gerçekten ne kadar mantıklı ki bu.
Kendimi çok kötü hissediyorum küçükken bi suç işlediğimizde annemizin öğrendiği o an vardır ya hiç bişeyi kestiremezsiniz hani kızıcak mı yoksa sadece uyarıcak mı işte içimde öyle bir telaş.
Odama doğru gelen ayak sesiyle irkildim bu annemdi kapımı tıklayıp kafasını odanın içine uzattı.
-Sen hazır değil misin hala? dedi.
"Neye anne ölüme mi" bunu tabiki içimden söyledim gözlerimi devirip
"Geliyorum 5 dakikaya" dedim.
Annem valizlerimi alıp odadan çıkartırken bende bulutlu eşofman takımımı üzerime giyindim.
Temmuz ayında olmamıza rağmen sabahları biraz üşüyorum.Giyimip hızlıca odadan çıktığımda annem valizlerle kapıda beni bekliyordu.Odama dönüp son bir defa baktım ilk defa bu kadar karanlıktı bu oda ilk defa bu kadar cansız...
Artık dönüşü olmayan bu yola çıkıyordum annem valizlerimi arabaya yerleştirirken bende ön koltuğa oturmuştum. Evim çok güzeldi hiç bu kadar güzel gelmemişti gözüme daha önce gözlerim dolmuştu bile annem elimi tutup arabayı çalıştırdı ve yolculuğum başladı.
Yol boyunca annemle hiç konuşmamıştık.
Annem yola bense telefonumdan saate bakıyordum uçağı kaçırmak için dua ediyordum.
:)
