Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 67*

pov River

Een hand gaat op een regelmatig en op een zacht tempo door mijn haar. Ik lig tegen haar aan en geniet terug van haar lichaam tegen het mijne. Van haar geur die terug mijn neus in dringt.

Het lijkt of ik nu weer weet wat ademen is. Diep in. Even vasthouden en dan terug los. Om dan weer het hele proces te herhalen. 

Ik open mijn ogen en kijk naar Chloé. Ze staart naar buiten het donker in. Haar blik verplaatst zich van het raam naar mijn gezicht dat op haar schoot ligt. 

Ik glimlach maar krijg er geen terug.  Mijn hand gaat naar haar rug en begint daar cirkeltjes te draaien. Ik wil mijn mond open doen en wat zeggen maar haar waarschuwende ogen kijken we indringend aan.

'Niet nu, straks.' Fluistert ze en knikt lichtjes naar de richting van Chase en nog iemand anders in de auto. Ik knik en sluit terug mijn ogen. 

Nu ik terug mijn rust gevonden heb durf ik terug mijn ogen te sluiten en de slaap naar me toe te roepen. Ik weet dat ik nu veilig ben bij Chloé. 

'River? River word je wakker?' De zachte stem van Chloé maakt we wakker uit mijn slaap.

'Kom.' Ze staat al uit de auto en steekt haar hand uitnodigend naar me uit. Zonder twijfel neem ik hem aan en ga de auto uit. Meteen verlaat een pijnlijke kreun mijn mond en gaat mijn hand naar de snee in mijn zij.

'Kom, ik verzorg je wel.' Chloé leidt me naar binnen de trap op.

'Draag je dan ook zo'n verpleegsters pakje?' Grinnik ik.

En voor het eerst, sinds ons weerzien na zeven dagen, vult haar lach terug mijn oren. Ik dacht dat ik die al zou horen bij het zien van elkaar maar dat liep anders uit. Het enige wat ik zag was haar gebroken blik vol met schuld gevoel.

Alhoewel het niet haar schuld is, en ik dat duizend maal tegen haar wil zeggen, weet ik dat ze denkt aan haar broer en de belofte die ze hadden. 

Ik zet me neer op haar bureaustoel en zie Chloé terug komen met een verbanddoos.

Ik glimlach en krijg één terug waarna haar hand door mijn haar gaat. 

'Ik heb je gemist.' Spreken we samen uit. 

'Ga je mij nog kussen of wat?' Vraag ik als we een tijdje naar elkaar zitten te staren.

Met een glimlach drukt ze haar lippen op de mijne die ik vrijwel meteen beantwoord. 

'Laat me eerst even kijken naar je wonden River.' Onderbreekt ze onze kus. Ik trek een pruillipje maar laat dan toch mijn handen van haar heupen glijden. 

Ik doe mijn shirt uit terwijl ze wat ontsmetting op een watje doet. 

Terwijl ze mijn wonden verzorgt staart ik haar gezicht af. 

Ik kan Chloé niets kwalijk nemen. Het is stom dat dit moest gebeuren, maar aan de andere kant heeft het ook zo veel aan het licht gebracht. Negatief dan. Jack is een verrader. Alles kan in de maffia, heb ik ontdekt, maar dat ook je beste vriend een verrader kon zijn had zelf Chloé niet gedacht. 

Ik weet dat de toekomst nu wat anders zal liggen. Die lag al behoorlijk anders dan andere tieners maar ik weet dat Chloé me nu meer zal beschermen. Ze zei dat er lichte veranderingen zouden komen, maar precies weet ik nog niet. Ik weet wel dat ik het er voor over heb.

'Wil je even gaan liggen? Ik moet die wonde hechten.' 

Ik knik en verplaats me voorzichtig naar haar bed.

'Ik wist niet dat je ook dokter was?' Grinnik ik. Lachend geeft ze me een duwtje en maakt alles klaar.

'Ik hoop dat je tegen wat kan en niet gaat huilen voor een prikje.' Plaagt ze me.