SCORE. annyeongz

O72.

they're all gasping for air when they arrived. naabutan nila si yujin na umiiyak mag-isa. she's a complete mess. tumakbo papalapit sa kaniya si hyewon at niyakap ito ng mahigpit. wala na siyang pakialam, this is yujin we're talking about.

tanging iyak lang ni yujin ang naririnig sa buong bahay. lumapit na rin sa kanila si nako, chaeyeon at yena. the view of yujin crying is enough for their own heart to shatter. she already sacrificed a lot, but in the end, siya pa rin ang talo.

"y-yujin." nabitawan ni yena ang dala-dalang plastic at lumapit na rin sa kaibigan. hyewon is shushing the younger, at halatang kaunting pitik na lang, iiyak na rin ito.

the whole gang heard yujin's conversation with nako. magkakasama sila kanina kaya't nang marinig nila itong umiiyak ay hindi na sila nagsayang ng oras at agad na dumiretso sa bahay nito.

silence.

no one bothered to talk. kahit ang tanging paghikbi lang ni yujin ang naririnig nila, sapat na 'yon para maramdaman nila ang sakit na pinagdadaanan nito ngayon. the last time they saw her breaking down like this— 'yun ay no'ng nawala na ang papa niya. isang buong araw siyang umiyak no'n. pero kinabukasan, parang walang nangyari. she's back at being all smiley as if nothing happened. that attitude of yujin worries them.

three. four. five. ten minutes already passed. pero wala. they can't do anything to stop yujin from crying her heart out.

wonyoung is really this special to her.

"yujin. i won't ask if your okay dahil alam ko naman na ang isasagot mo lang sa'kin ay ayos ka lang kahit iba naman ang ipinapakita mo," nako glanced at her friend. "but let me ask you this. your heart. . . is it okay?"

chaeyeon looked at nako for a moment. hindi niya alam kung bakit tinanong pa 'yon ng kaibigan niya 'e obvious naman na hindi okay ang nakababata. but she just shrugged. their eyes are focused on yujin, waiting for her answer.

isang buong minuto sila naghintay pero wala silang natanggap na sagot. napabuntong hininga na lang si nako at umupo sa tabi ni yujin.

ayaw nilang magsalita. ayaw nilang sumawsaw sa problema nito. mas mabuting makinig na lang sila sa sasabihin ng kaibigan kaysa sa payuhan at pagsabihan ito.

"ayaw k-ko na. . ." yujin faintly said while wiping her dry tears. kumawala ito sa yakap ni hyewon at ngumiti sa kanilang lahat. "ang hirap p-pala ng g-ganito. kung a-alam ko lang na ito 'yung m-mangyayari. . . sana hindi ko na sinubukang sumugal pa."

"pero kahit papaano naman naging masaya ka sa pagsugal mong 'yon, hindi ba?" yena butted in.

kaibigan niyang pareho si yujin at si wonyoung. ayaw niyang pumanig sa kahit sino pero aaminin naman niyang mas nasasaktan si yujin sa set up nilang 'to. at gaya nga ng sinabi niya, there's no way none of them won't get hurt. that is part of love— and no'ng oras na pumasok si yujin sa buhay ni wonyoung, alam na niyang 'yun ang mangyayari.

at siguro, kailangang may isa pa sa kanilang masaktan ng sobra bago nila tuluyang maintindihan lahat.

isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni yujin bago tumitig ulit sa kawalan. oo, naging masaya siya, kahit panandalian lang lahat. 'yun ang linyang paulit-ulit na niyang sinasabi. pero mas sasaya siya kung pang habang buhay na kasiyahan 'yung itataya niya sa susunod.

hindi niya alam na magiging ganito pala kadrama ang buhay niya once na magmahal siya. araw-araw palaging maraming iniisip. araw-araw na parang pinagsakluban siya ng langit at lupa. palaging si wonyoung ang inaalala niya— at madalas na niyang nakakalimutan 'yung sarili niya mismo.

"maybe we are wrong the moment we suggested to fight for her. kami na mismo ang nahihirapan sa sitwasyon mo, 'e. kung alam rin naman naming you'll end up breaking yourself, hindi na sana kami nakialam pa." hyewon looked at her open palms, worry visible in her face. "kung ikaw mismo, napapagod na, it's better for you to take a break and rest first. mas mahalaga ka dito, yujin."

"i feel sorry dahil umabot ka sa puntong 'to. kung hindi ka sana namin pinilit, sana hindi na nag-grow 'yang nararamdaman mo sa kaniya. but isn't that what we want? to love and to be loved. but we end up hurting ourselves by giving our hearts away."

aray naman. tinamaan si yujin sa sinabi ni hyewon. tama na man siya. gusto niyang tumigil, pero kahit gawin niya 'yon, kung makikita niya ulit si wonyoung— she'll be falling over again.

all of them looked in shock for a moment when they heard yujin laughing. but they can't hear any sincerity at all. parang nawala na 'yung yujin na nakilala nila.

"t-tama na nga 'tong usapan natin. masyado ng mabigat ang atmosphere hehe." a small smile was visible in her face. tumayo siya sa pagkakaupo at pinagpagan ang damit.

chaeyeon, who's been silent all the time, knew that something is off. meron naman talaga. lahat sila alam 'yon, pero iba 'yung nararamdaman niya. this is not how they talk. madalas ay si nako ang unang tumatapos ng usapan dahil siya ang may pinakamaraming alam sa kanila, and it is really rare and weird for yujin to finish the conversation first.

"yujin, wake up. stop hurting yourself. as what as hyewon said, kami rin ang nahihirapan at nasasaktan para sa'yo." chaeyeon leaned in while looking at yujin's back. "yes, we are wrong dahil wala na kaming ibang ginawa kung hindi ang pangunahan ka. but now, think about this.  isipin mong wala kami, wala si wonyoung— kundi ikaw lang."

"kung hindi mo kaya, then stop. stop risking for something you're not sure about."