He İs Still Cute Today [NamKook]

°11°

Nerdeyse gelmek üzere olan üvey babası için yemek hazırlıyordu
Annesi yine öksürük krizleri geçirip yattığı için ev işleriyle uğraşmak zorunda kalıyordu çoğu zaman
Kapının çalınmasıyla elindeki kaşığı kenara bırakıp açmıştı üvey babası olduğunu düşünüp
"Monie hyung?"
"Konuşabilir miyiz?"

1 hafta Jungkook için çok zor geçmişti
İlk bir kaç gün kendini eve kapatıp bütün gün ağlamıştı,elindeki büyüğünün onun yaralarını kapattığı yarabandına bakarken.
Bunu 10 yıl boyunca saklamıştı kalbindeki sevgisi gibi
Sonraki 5 gün annesinin ısrarıyla okula gitmeye başlamış ve Namjoon'nun onu görmemesi için sürekli saklanarak geçmişti
Büyüğü onunla konuşmak istediği her an ya lavaboya giriyor ya da arkasına bakmadan kaçıyordu
Biliyordu ki eğer Namjoonu dinlerse her şekilde onu affedecekti ama bu kadar çabuk yapmak istemiyordu,bunu yaparsa kolay biri olacak
Şimdiyse sevgili büyüğü evine kadar gelmişti ve ne yapacağını bilmeyerek onu bekleyen büyüğünün yanına yaklaşıyordu

"Her şeyi unutsak olur mu?"
Küçüğünün bir şey söylemesine fırsat vermeden konuşmuştu Namjoon
"Sadece iki yakın arkadaş olalım"
Dudaklarını ısırmıştı Jungkook
Nasıl bu kadar acımasız olabilirdi, nasıl kendisine olan sevgisini unutup arkadaş olmasını isteyebilirdi?
Gözleri ona ihanet ederken başını eğmişti Jungkook,ağlamamalıydı büyüğü karşısında

"Sana yalan söylediğim için üzgünüm Senin ismini söylerken böyle olacağını düşünmemiştim"
Ellerini tuttu küçüğünün
Yakınlaşıp başını kaldıran,sullu gözleriyle ona bakan Jungkook'u izledi
"Beni sevmiyor musun Monie hyung?"
Jungkook gibi onun gözleri de dolunmuştu, yarım bırakmak istemiyordu küçüğünü
"Özür dilerim"
Ellerini küçüğünün ellerinden ayırdı yavaşça bir adım geriye gidip durdu karşısında
"1 ay sonra Amerikaya gidiyorum o zamana kadar iyi arkadaşlar olalım"
"Geri dönmeyecek misin?"
Başını kaldırıp kendisine bakan küçüğünün yüzünü inceledi bir kaç dakkika
"Belki...okul bitince"
"...Peki"
"Arkadaş mıyız?"
Gülümser umutla küçüğü başıyla kendisini onaylarken
"Teşekkür ederim...beni o güzel kalbinle kabul ettiğin için"
Gülümserken sarıldı sıkıca Jungkook'a
"Senin için her şeyi yapabilirim Monie hyung,kalbimi kırsan da iyiymiş gibi yapabilirim"

"Hey! Ne yapıyorsun orda seni ibne?! Erkeklerle oynaşmayı kes de bana yemek hazırla!"
Ayrılıp sevgili büyüğüne bakar kısaca, babasının sesini duyunca 
"Yemeğin içerde, git şurdan!
"Bana sesini mi yükselttin sen?!"
Kendisine yaklaşıp üvey babasının havaya kalan eline bakar korkuyla
"Ona dokunmaya kalkma sakın"
Korkuyla yumduğu gözlerini açıp çatılan kaşlarıyla üvey babasının bileğini kavrayan büyüğüne baktı şaşkınlıkla
"Hyung?"
Kendisiyle aynı şaşkınlığı yaşayan üvey babasının elini çekip eve girmesini izledi, söylenmelerini umursamayıp
"İğreç herifler"
Yine yapmıştı, yine kendisini korumuştu büyüğü Okulun ilk günü kendisinden yaşça büyük sınıf arkadaşlarının zorbalıklarına uğrarken yine küçüğünü hiç düşünmeden kurtarmıştı
"O sana her zaman böyle mi davranıyo-"
Kendisine sıkıca sarılan bedene bakar sözlerini yarıda kesip
"Gitme Monie hyung"
"Jungkook yapma böyle lütfen"
Dudakları titremişti Tungkook'un,göz yaşları yavaşça yanaklarından dökülürken
"Sensiz yaşamak istemiyorum artık, 10 yıl daha beklemek istemiyorum!"

Yumruğunu sıkarak yüksek sesle söylediği sözleri en az kendisi kadar büyüğünü de şaşırtmıştı
"10 yıl mı?"
"Hıhım Seni bir yere götürmek istiyorum,lütfen benimle gel hyung"
Elini tutup önden yürüyen küçüğüne baktı şaşkınlıkla Daha önce tanışmışlar mıydı, neden kendisi  hatırlamıyordu?
 
                ...............................................

"Çocuk park mı?"
"Burda tanıştık hyung"
Etrafı inceledi bir şeyler hatırlamak için, kendisine umutla bakan küçüğe döndü daha sonra
"Kaza geçirdim ben Jungkook hatırlamıyorum çocukluğumu"
Yüzündeki gülümseme yok olurken büyüğüne bakmıştı şaşkınlıkla
"Üzgünüm gerçekten hatırlamak  isterdim"
"Sorun değil hyung ben sana anlatırım"
Elini tutup tahterevalliye oturtmuştu sevgili büyüğünü karşısına da kendi oturmuştu o günü anlatırken
                ......................................

"O günü hatırlamayı çok isterdim"
"Sence de kaderimiz birbirimize bağlı değil mi hyung?"
"Eğer öyleyse tekrar sana geleceğim"
Parktaki banka oturup gökyüzündeki patlayan havai fişekleri izlerken gözlerini ayırıp birbirlerinin irisleriyle birleştirmişlerdi aynı anda
"Beni bekler misin tekrar?"
Gülümsemişti Jungkook,gözlerindeki yaşlarla bakışları bulanıklaşırken
"Senin için nefes almaya devam edeceğim hyung"

Bu kısacık bölümle selam💜
Çok geç yazdım çünkü düşündüğüm şeyleri yazıya dökmek çok zor geliyor ve hiç bir yorum gelmediği için açıkçası nasıl ilerlediğimi hiç bilmiyorum
Bunu yapmak istemezdim ama en az 1 yorum gelince yeni bölümü yazmaya başlayacağım Üzgünüm :"

Kendinize çok iyi bakın💜