He İs Still Cute Today [NamKook]

°16°

Bir ay sonra...

"-Nerdeyse bir ay oldu ve kimse gelmedi mi?"
"-Kimsesi yokmuş üvey babasından başka Duyduğuma göre annesi bir barın önünde bıçaklanarak öldürülmüş"
Kapı eşiğindeki iki kadın nerdeyse boş olan eski hastane odasındaki sırtı kendilerine dönük tekerlekli sandalyede oturan çocuğa bakıp acıyan gözlerini gencin üstünden ayırmadan konuşmaya devam ettiler Genç olan onları duyuyordu ama artık ne annesi için ne de yalnızlığı için ağlayacak gözyaşları kalmamıştı artık
"-Ne? Ahh o bir hafta önce haberlere çıkan kadın mı?"
"Evet, sekiz yerinden bıçaklanmış"

Duyduğu ayrıntı tekrar yutkunmasına neden olmuştu gencin
Titreyen gözbebekleriyle oturduğu tekerlekli sandalyeden alçak pencere yardıyla dışarda gelip geçen insanlara izledi
"-Bilerek arabanın önüne atlamış annesinin ölüm haberi çok ağır gelmiş olmalı çocuğa"
"-O olay bildiğin gibi değil Biri çarpıp kaçmış ama zengin olduğu için öyle bir bahane uydurmuşlar Üstelik amnesinin o gece öldüğünden habersizmiş"
Gözleri dışardaki insaların üstündeydi Söylenenleri duymak artık o kadar ağır gelmiyordu kendisine Hergün hastanedeki hasta bakıcı ve hastalar onu görünce anlatır yanındaki insanlara Kendisi bütün bunları yaşamamış da basit bir hikaye dinliyormuş gibi dinliyor ve onlaylıyordu sadece kendisine sorulan soruları
Şu an dinlemek istemiyordu ama bu hikaye fazlasıyla sıkıcı gelmişti artık dışarda gelip geçen insanları izlemeyi seçmişti o da ama düşünebildiği tek şey yalnız ve acınası olduğuydu

Taehyung vardı tabiki yanında ama onun için bu hastaneyi ayarlayıp ilk bir kaç gün gidip gelen arkadaşını da kendine acayan gözleriyle bakmasını istemeyip kovmuştu her seferde yanındaki tek arkadaşını Neden bu kadar aptaldı, ona değer veren tek kişiyi neden uzaklaştırmıştı kendisinden? Şimdi nerdeydi, tekrar gelir miydi acaba?
"-Onun için daha küçük bir oda bulmalıyız masrafları ödeyemez zaten"
"-Buraya getirilirken bir arkadaşı vardı ama kaç hafta oldu hala gelmedi"
"-Yazık olmuş Hadi şarşafları al da gel" "-Peki" Yanındaki tombulca olan kadının sözünü dinleyip dediğini yaparak değiştirmişti hastanenin temizliğini yapan kadın
Çarşafları ne kadar yıkasa da üstüne işlenmiş lekelerin gitmeyeceği eski çarşafı koymuştu Son kes sırtı dönük gence bakıp sessizce çıkmıştı odadan, ardından kapıyı kapatıp

Sessizleşen odada pencerenin önünde öylece otururken dışardaki insanları izledi dikkatle en çok da büyüğünü andıran adamı Sahi ne çok benziyordu
Gülümsedi bir anlık umutla belki de oydu, kendisini merak edip buraya kadar gelmişti

Doğrulmaya çalıştı büyüğüne daha yakından bakmak için Kollarını sandalyenin kollarına koyup kalmaya çalışırken güçsüz bacakları onun yere düşmesini sağlamıştı O kısa bir an büyüğü olmadığını,sadece benzettiği anlamıştı
Şimdi sızlayan bacakları daha çok ağrımıştı
.....................

"Jungkook!?"
Yerde öylece uzanmış ağlayan genci kolları arasına alıp yatağa taşımıştı ikili telaşla

"Ne yaptığını sanıyorsun sen?!"
"Ne zamandır yerdesin?"

Kızaran burnu ve şişen gözleriyle ona endişeyle bakan Hoseok'a ve yanındaki sevgilisi Yoongi'ye baktı bir süre
Burnu kanıyordu sert düştüğü için ama şu an umrunda olan tek bir şey bile yoktu hissettiği acıdan başka

"Hyung..çok acıyor"
"Acır tabi Neden kalkmaya çalıştın ki?"
"Ben unuttum"

Sakince burnunu ve gözlerini silmişti Hoseok, elindeki temiz bir mendille
"Siz neden burdasınız?"

İkiliye bakmıştı kendisine gelmesiyle
"Taehyung söyledi Onu yanında istemediğin için bize haber verdi"
"Haberimiz olmadığı için şimdi gelebildik"