~Camp With The Popular Boy~

Hoofdstuk 20

POV Hayley

De volgende ochtend word ik wakker. Ik gaap een keer en wrijf door mijn ogen. Als ik door de kamer kijk, zie ik niemand meer liggen. Nou alleen een iemand langs mij, Aiden. Hij slaapt nog. Hij ziet er echt heel schattig uit als hij slaapt. Ik pak snel even mijn telefoon om te kijken hoe laat het is. Half 12! Zolang heb ik nog nooit uitgeslapen. Ik ga weer terug liggen op mijn matras. Natuurlijk ga ik weer naar Aiden staren, ik kan mijn ogen gewoon niet van hem afhouden. Zonder dat ik het doorheb ga ik met mijn hand door zijn haren heen. Zijn haren zijn echt super zacht. Ik kijk naar hoe mijn hand door zijn haren heen gaan.

POV Aiden

Ik word wakker van het gevoel dat iemand aan mijn haren zit. Ik open rustig mijn ogen en zie dat ik gelijk heb. Hayley zit met haar handen door mijn haar heen te gaan. Ze heeft niet door dat ik wakker ben, want ze staart alleen maar naar haar hand die dus door mijn haar heen gaat. Er komt een glimlach op mijn gezicht, wat is ze toch schattig. Pas naar een paar minuten heeft ze door dat ik wakker ben. Ze kijkt me in mijn ogen aan.
"Goedemorgen," zeg ik een beetje hees met een grote glimlach op mijn gezicht. Hey ik kan er niks aan doen, mijn ochtendstem is gewoon eenmaal hees.
"Goedemorgen," zegt ze zacht terug.
Ik zie dat ze bloost en dat ze haar hand uit mijn haar haalt. Wat ik jammer vind, het was namelijk een fijn gevoel.

POV Hayley

Omg zijn ochtendstem. Ik schaam me nu kapot. Zat ik gewoon door zijn haren te gaan terwijl hij gewoon wakker was. Waarom overkomt mij dit altijd. Nu lijk ik wel een of andere, geen idee eigenlijk waar ik op lijk maar ja. Ik staar naar mijn handen. Aiden pakt mijn handen vast en ik kijk hem in zijn ogen aan. Hij glimlacht, ik glimlach natuurlijk terug.
"Goed geslapen?" vraag ik om de stilte te verbreken.
"Als een roosje."
Er valt weer een stilte. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen.
"Waar is de rest?"
"Ik heb geen idee. Ze waren al weg toen ik wakker werd. Jij bent als laatste wakker."
"O. Hoe laat is het dan?"
"Uhmmm."
Ik sta weer op en loop naar mijn telefoon. Ik pak mijn telefoon en ga weer terug op het matras liggen. Ik zet mijn telefoon aan en laat de tijd aan Aiden zien.
"12 uur!!"
"Jup. Slaapkop."
"Hey ik kan er niks aan doen. We gingen laat slapen en ik was super moe."
"Grapje. Ik was ook pas om half 12 wakker."
"Dan noem je mij een slaapkop."
"Ja dat noem ik je zeker."
Hij lacht.
"Wat is er nou zo grappig."
"Niks."
"Echt wel."
"Nee er is niks."
Ik ben eigenwijs en ga op hem zitten. Een van mijn been licht aan de ene zijkant van zijn lijf en de andere aan de andere zijkant. Jullie weten vast wel wat ik bedoel. Hij pakt mij bij mijn heupen vast.
"Aiden Jones je kan beter zeggen wat er is of ik doe iets waar je spijt van gaat krijgen."
"Hayley Rose Williams er is helemaal niks."
Ik trek een van mijn wenkbrauwen op. Hoe weet hij mijn 2de naam. Dan schiet het me te binnen, insta.
"Aiden Jones volgens mij lieg jij tegen mij."
"Wat heb jij toch met mijn achternaam."
"Hey niet van onderwerp veranderen."
"Oeps toch gedaan."
Ik begin hem in zijn zij te porren/kietelen. Hij maakt een super rare beweging, ik ben dus niet de enigste die dat altijd doet als iemand mij in mijn zij port of kietelt.
"O Aiden hier kan niet tegen kietelen."
"Echt wel."
"Nope."
Ik prik weer een zijn zij.
"Oké misschien een beetje niet, maar kun je alsjeblieft stoppen?"
Ik kijk naar hem en begin te lachen om het gezicht dat jij trekt. Aiden mompelt nog iets maar ik hoor het niet.

POV Aiden

Haar lach.
"Hayley wat doe je met mij in Godsnaam," mompel ik zo zacht als ik kan. Volgens mij heeft ze niks gehoord. Gelukkig maar. Op een geven moment begint mijn maag te knorren.
"Ik denk dat ik honger heb," zeg ik lachend.
"Ja dat denk ik ook."
"Zullen we dan maar opstaan?"
"Nou ik zat net zo lekker."
Ik krijg een grijns op mijn gezicht. Ze ziet het en kijk meteen weg. Ze gaat van mij afzitten en staat op.
"Ik dacht dat je lekker zat," zeg ik met een grote grijns.
"Haal die grijns maar van je gezicht af. Plus ik laat je niet dood gaan van de honger en we moeten uiteindelijk toch een keer opstaan."
Ik kijk haar aan en ben eigenlijk best wel verbaasd van wat ze net gezegd heeft. Ze durft eindelijk tegen me in te gaan. Ze is toch niet zo verlegen als ik dacht.