Meteor Lisesi

Oooooooffffffffffffff

Ben-Bunu bize şimdi mi söylüyorsun anne!

Anneme istemeden'de olsa bağırmıştım.Çünkü bizim hayatımızı ilgilendiren böyle önemli bir kararı şimdi söylüyordu.

Annem-Kızım söyleyecektik ama araya abi'nin yolculuğu girince fırsat bulamadık.

Biz annem ile konuşurken (daha doğrusu annem normal konuşuyor ben bağırıyordum.)Hayat'da bizi duvara yaslanmış bir şekilde izliyordu.Nasıl bu kadar tepkisiz kalabiliyordu anlamıyorum.Biz çocukluğumuzda da böyleydik.Bir olay olsa en fazla tepkiyi hep ben gösterirdim.Çünkü sinirlendiğim zaman beni kimse susturamaz,söyleyeceğim şeyleri içimde tutmayı sevmem ama Hayat genelde sessiz kalmayı seçer,her yaşadığı olayı,atlatmış olduğu travmalarını içinde yaşar.Oysaki şimdi bizim geleceğimiz söz konusuydu ne yani erkek lisesine gitmeyi kabul mü ediyordu şimdi?

Hemen acele ile kapımın arkasına koymuş olduğum abim'in bana verdiği kaykayı alıp odayı terk ettim.Saat daha akşam 8 olmamıştı siyah vans'larımı giyerek dışarıya çıktım ve kaykay'ımı yere koyarak sürmeye başladım.Sahile doğru sürüyordum.Çocukken Hayat ile beraber burayı çok severdik.Annelerimizden bize Mehmet amcadan ya dondurma ya da Kemal amcadan bize pamuk şeker almalarını isterdik.Resmen her gün buraya geldiğimiz için artık onlar bize,biz onlara alışmıştık.Hayat ile bir banka oturur dondurmalarımızı yalarken güneşin batışı ile denize vuran güneşin gölgesini izlerdik.

Sinirden kaykayı farkında olmadan o kadar hızlı sürüyormuşum ki virajı görmemiştim.Daha da hızlı sürdüğümde burada bir viraj olduğu ancak virajı dönerken aklıma gelmişti.Başıma bir şeyin gelmemesi ümidi ile sürerken korktuğum başıma geldi.Taş gibi,pardon ne taşı kaya gibi yaw kayada değil gök taşı o da değil hah tam anlamıyla meteor gibi bir çocuğa çarptım.kendime içimden küfürleri teker teker sıralarken meteor diye sıfat'landırdığım çocuk biraz da olsa sinirlenmiş olacak ki konuşmaya başladı.