Do people tends to act that they are happy but the truth is they felt like drowning? Yung kahit anong saket nang nakaraan kaylangan mo pa ding magpatuloy? Yung kahit subukan mong kalimutan ang isang malungkot na pangyayare, gabi gabi ka pa din dinadalaw ng sakit at lungkot.
I'm in the corridor of the university while my mind is hanging in the wind. It is the second day of class but I feel like floating. Hindi ako nakatulog ng maayos lalo na't hindi pa din mawala sa aking isipan ang alaalang iyon. Tuwing malapit ng sumapit ang araw na halos isumpa ko na, palagi na lamang akong dinadalaw ng masaket na alaalang iyon. Kahit pa tatlong taon na ang nakalipas feeling ko ay Kaylan lang nangyare ang lahat. Siguro nga ay talagang hindi na ako makakalimot pa.
Pagdating ko para sa unang klase ko ay agad akong umupo at saka sumandal sa upuan. Agad kong pinagmasdan ang mga nagsasayawang halaman at puno. Paborito ko na yatang pagmasdan ang ganitong tanawin kapag malalim ang aking iniisip. Parang ang mga puno at halamang ito ay literal na sumasayaw at pinapagaan ang aking kalooban.
"Okay ka lang?" Napakunot naman ang aking noo ng biglang may kumalabit galing sa aking tabi.
"Anong ginagawa mo dito?" He was the name start with letter Z and end with letter N. -_-
Si Zy angry bird the great -_-
"Nice we met again. Can I see your sched? Para sa susunod hindi na tayo magulat kapag nakita mo ulet ako." Sabi pa nya habang nakangiti pa.
"Last time sa mall halos mamula ka na sa galet. Then now, kung makangiti ka saken feeling mo close tayo." Kung si Etoy ang makakatabi ko sure akong hindi lang batok ang matatanggap nya kung ganyan sya ka buang.
"You're my classmate engineer, that's why im being nice here. And about the mall thinky, you not even help your friends. You just leave them there waiting." Umagang umaga merong taong mang iinis saken.
-_-
"So are you trying to say na hindi ako totoong kaibigan kase umalis ako habang sila namomoblema?" Naiinis na ako sa lalakeng ito ah.
I never leave them. WE just have a mindset at patakaran na walang mangingialam kung hindi kasali sa gulo. One of the rules namin yun eversince maging friends kameng pito. Hindi naman ako manhid para balewalain yung problema pero simula nung nagkaawa si Raisy at niana before, nahirapan kameng ayusin but eventually naayos din at ginawa na namin ang isa sa rules na iyon.
Sa totoo lang ayoko sa lahat yung nagpapahabaan pa kame ng salita. Masyado akong tamad para makipag usap sa kanya ngayon.
Rule number 5: Problema ko. Problema ko. Mind your own problem.
Ps. Ang makialam may parusa.
Pss. 1 year slave contract.
Nakakatawa man ang Rule na yan ngunit kaylangan namin pare-parehong seryosohin. Ayaw na kase namin maulit yung nangyare kila Niana at Raisy.
"Hahaha Ikaw may sabi nyan." Umayos naman sya ng upo at sunod na ding nagsipasukan ang mga bagong dating na mga classmate ko para sa subject.
"mukha kang Angry birds ." Bulong ko at umayos ng upo dahil paparating na din Si Ms. Gong, our environmental engineering professor. Last year naging prof din namin sya sa Physics II then now environmental naman.
"Psh Im too gwapo to be an angrybird." Hindi ko na lamang sya pinansin at timingin na lamang sa harapan.
"Before we start, what we are going to discuss for today?" Paunang bati naman ni Miss pagkapunta nya sa harap. Hindi pa nga nya binababa ang dala nyang gamit ay discussion na agad ang inuna. Masyadong tutok si Miss sa students nya kaya minsan paparating pa lang sya dapat ready ka na. Bibiglain ka na lamang nya at imbes na sa iba sya nakatingin para magtawag, magugulat ka na lng na ikaw pala ang ituturo nya.
