Fast, Just Fast {L.H.} ✔️

Hoofdstuk 13

Luke nam mijn hand vast en nam me mee naar de garage. Alsof ik de weg zelf niet wist! Maar het was wel lief van hem.

Voor ik het wist, stonden we weer voor de auto. Ik stopte met wandelen en bleef voor de deur staan, kijkend naar de auto.

"Wat is er?" Vroeg hij als hij voor me kwam staan.

Voor 1 keer voelde ik me groter als hem en het was een leuk gevoel. Ik lachte en keek naar hem.

"Je bent klein vanaf hier." Zei ik en gichelde.

Zijn mond viel open en hij nam me op.

"Luke, zet me alsjeblieft neer!" Zei ik bijna roepend.

"Ik dacht dat je groter wou zijn!" Zei hij en grijnsde.

Ik lachte en liet mijn hoofd achterover vallen. Ik strekte mijn armen en voelde de lucht langs mijn lichaam gaan.

Het was een hemels gevoel. Een gevoel van vrijheid.

Ik glimlachte en keek weer naar Luke.

"Nu mag je me weer neerzetten." Zei ik zacht en hij liet me zakken.

"Dankje." Zei ik als ik de grond weer voelde.

Ik draaide me om en verstijfde weer. Ik had schrik. Enorm veel schrik. Schrik om weer te rijden..

Het was echt veel te lang geleden. Het had zoveel herinneringen. Slechte maar eveneens ook goede. Ik wist niet wat ik moest doen.

Ik werd gewekt uit mijn gedachte door twee armen die me om mijn buik vasthielden.

"Ik wist dat het iets anders was.. " zei Luke fluisterend en ik knikte.

"Wat is er dan?" Zei hij, liet me los en ging voor me staan.

Ik slikte even en keek weer naar de auto. Luk volgde mijn ogen en keek ook naar de auto.

"Heb je liever dat ik naar daar rijd? Dan zullen we daar wel zien.." Zei hij en ik knikte.

Hij glimlachte en nam de sleutels van het rek waar vroeger vele sleutels hongen.

"Laten we gaan.." Zei hij en ik knikte.

Ik ging naar de kant waar de passagier moet zitten en ik stapte in.

Ook Luke stapte in. Als we beiden zaten, deden we onze gordels om en dan starte Luke de motor.

We reden de oprit af en ik drukte op een knopje van een afstandbediening die ervoor zal zorgen dat de garagepoort sluit.

We reden naar de racebaan in volle stilte. Niet dat het ongemakkelijk was, het was goed zo.

Als we aan de racebaan aankwamen, zagen we de anderen al staan.

Ik zuchte, deed mijn gordel los en stapte uit. Ook Luke was uitgestapt.

"Hé, waarom reed jij niet?" Vroeg Ashton die op ons af kwam.

"Ze kon het nog niet." Zei Luke die naast me kwam staan.

"Hoe gaat ze het nu dan doen?" Vroeg Calum die zich ermee kwam bemoeien.

"Laat haar, oke?" Zei Luke en sloeg een arm om me heen.

Ik had nog niemand aangekeken. Ik kon het niet.

"Laten we naar de start gaan, dan zal Michael de auto naar daar rijden." Zei Ashton en liep voorop.

Michael stapte in de wagen en starte de motor.

We liepen allen naar de start. Iedereen was stil. Het was echt stil. En donker..

"Ik zal de lichten aandoen.." Zei Calum en ging naar de conciërge.

Ik was stil.. Al een tijdje eigelijk.. Maar dat maakte me niet uit.

Ik heb niet echt veel vertrouwen in heel deze gebeurtenis en ik hoop dat er niet al te veel mis loopt.

Ik hoorde de auto op ons afkomen en ik slikte even. Ik denk dat ik in heel mijn leven nog nooit zoveel schrik heb gehad als nu.

"Je kunt het!" Fluisterde Luke in mijn oor maar ik was verstijfd, genageld aan de grond.

Ik kon me niet verplaatsten. Ik staarde alleen maar naar die stomme wagen.

Ik zag Michael uitstappen en me raar aankijken, maar dat boeide me niet.

Ik sloot mijn ogen en ademde diep in en dan weer uit. Ik herhaalde dat een paar keer en werd weer wat rustiger.

Ik voelde mijn benen trillen, niet omdat ik het koud had maar van de zenuwen.

Luke had de sleutel van Michael overgenomen en wachte tot ik klaar was.

Plots gingen de lichten aan. Nu zag je het hele parcour voor je. Calum kwam weer bij ons staan en wachte zoals de rest.

Ik zuchte nog 1 keer, schudde alles los en nam de sleutel uit Luke zijn hand.

Ik liep op mijn gemak naar de wagen en deed volrzichtig de deur open.

Ik keek nog eens twijfelend naar Luke maar ik zag alleen maar duimen omhoog.

Nice to know..

Ik stapte in en sloot de deur weer. Ik zuchte nog een keer en zocht het slot, waar de sleutel in zou passen.

Ik stak de sleutel ering en draaide even. Meteen starte de motor.

Ik hoorde het fijne geluid van een zware motor, wat een luid geluid bezorgde.

Ik hoorde getik op de raam van de passagier en opende die.

"Hey." Zei Luke zacht.

"Hey." Zei ik nog zachter.

"Je kunt het." Zei hij met een lach.

"Gewoon relaxen." Zei hij en verwdeen weer van het raam.

Ik deed het raam weer dicht en zette de wagen in de juiste stand.

Ik drukte de gaspedaal wat in, wat een nog luider geluid veroorzaakte. Het geluid dat ik al eerder had gehoord.

Mijn vader had ook zo'n geluid.. Dus dat betekend dat mijn moeder voor mij dezelfde motor heeft besteld, wat lief van haar.

Ik sloot mijn ogen even, ademde een paar keer in en uit en nam het stuur vast.

Ik drukte nog eens op de gaspedaal en vertrok.

De auto ging rustig vooruit, gewoon omdat ik nog niet snel wou.

Ik reed naar de start van het parcour, waar de anderen naartoe liepen.

Ik schakelde nog een keer en drukte de gaspedaal helemaal in.

De wagen vloog vooruit, alsof het nooit anders was. Het eerste stuk van het parcour is een recht stuk, dat is altijd zo bij een racebaan.

Dan is er een scherpe bocht. Ik draaide het stuurwiel naar rechts en voelde de wagen draaiden.

Ik voelde de grond onder de wagen, net alsof het beefde, maar dat was natuurlijk door de auto zelf.

Het voelde weer vertrouwd, het rijden. Ik reed door de bochten alsof ik nooit iets ander had gedaan, maar dat komt door mijn vader.

Ik had het parcour snel afgelegd en kwam weer bij de start aan.

Ik remde net voor de witte lijn.

Ik zuchte opgelucht en glimlachte.

"Het is me gelukt." Zei ik zacht.

****************************
A/N:
Hier is eindelijk weer een hoofdstuk! ;D ja het heeft weer lang geduurd, maar ik heb het druk met vanalles en nog wat, ook in de vakantie, plus ik had ook niet echt veel inspiratie.. I'm sorry..
someone_special -xxx-