Doki-doki

Rozdział 9

Spoglądałem po przyjaciołach z drużyny. Rozmawiali między sobą. Jeszcze do końca nie wiedzieli, co się stało, ale już układali wspólny plan "morderstwa" Kageyamy-kun. Westchnąłem i spojrzałem w niebo, myśląc... sam nie wiem nawet, o czym. Wzdrygnąłem się, gdy poczułem czyjąś dłoń na ramieniu. Spojrzałem na jej srebrnowłosego właściciela, który przyglądał mi się ze zmartwionym wyrazem twarzy.

-Powiedz nam, co się stało?

Poprosił, a ja na chwilę się zamyśliłem, odtwarzając w myślach zdarzenie sprzed kilkunastu minut. Westchnąłem cicho i patrząc na leniwie płynące po błękitnym niebie obłoki, zacząłem opowiadać.

-Nauczyciel dobrał nas w pary do projektu, oczywiście mnie jak zwykle przydzielił do Kageyamy-kun. Jednak on się zbuntował. Nie chciał. Gdy nauczyciel po raz któryś zadał mu pytanie "dlaczego", powiedział... powiedział przy całej klasie, że nie będzie się zadawać z pedałem.

Nawet nie wiem, kiedy po moich policzkach popłynęły łzy, a mimo to wciąż się lekko uśmiechałem. Taki nawyk. Uśmiecham się zawsze. By nie martwić nikogo. Mój przyjaciel z dzieciństwa mnie tego nauczył. Kiedyś dużo płakałem. Szczególnie za niego. On miał w domu ciężko, ojciec alkoholik nie raz się na nim wyżył, jednak on zawsze chodził z uśmiechem na twarzy. Któregoś razu, gdy płakałem, powiedział mi coś takiego.

-Shoyo, płacz tylko gdy jesteś sam i gdy nie dajesz rady. Choćby było nie wiem jak źle, uśmiechaj się. Ci, którzy powinni, zauważą nawet wtedy, że ich potrzebujesz. Siostrzyczka zawsze tak mówiła.

Uśmiechnął się do mnie szeroko, mimo rozciętej wargi. Jego siostra kilka miesięcy temu popełniła samobójstwo, bo nie wytrzymywała tego, co robił jej ojciec. Mieliśmy wtedy po dziesięć lat. Parę dni później, mój przyjaciel już nie żył. Słyszałem gdzieś tylko, że umarł z uśmiechem na ustach. Od tamtej pory zawsze się uśmiecham. Nie chcę go zawieść. Wiem, że jest gdzieś tam i mnie obserwuje.

Czasem płaczę, tak jak teraz, a mimo to się uśmiecham, bo nauczyłem się już, że ludzie z reguły o wiele bardziej wierzą w twój uśmiech niż w twoje łzy. Tak, jakbyś oczy miał schowane za ciemnymi szkłami i jakby widzieli przez to tylko twoje, wykrzywione w niezbyt udanym uśmiechu wargi.

Poczułem, jak oplatają mnie ciepłe ramiona i przyciągają do czyjejś klatki piersiowej. Podniosłem głowę nieznacznie w górę i zobaczyłem nad sobą Noye-senpai'a, który marszczył brwi.

-Hinata-kun, przy nas nie musisz udawać. Płacz, jeśli chcesz.

Wiedziałem, że mówił to szczerze. Cała drużyna, która nie wiadomo kiedy się tutaj zebrała, pokiwała twierdząco głowami. Jednak ja nie chciałem już płakać. Otarłem rękawem łzy i usiadłem z powrotem po turecku. Nawet Tsuki-kun zaniechał swoich zgryźliwych tekstów, chociaż podejrzewam, że to raczej z powodu gróź "taty" niż jego własnej woli.

-No, to jak go załatwimy?

Zapytał Tanaka-senpai, przerywając ciszę i uderzając pięścią w otwartą dłoń. Przestraszyłem się. Wiem, że nie powinno mnie to teraz obchodzić, ale nie chciałem, żeby krzywdzili Kageyamę-kun. Chciałem, aby po prostu zostawili go w spokoju. Nie wiedziałem, co mam zrobić, więc na razie tylko przysłuchiwałem się, jak Noya-senpai wraz z Tanaką-senpai obmyślają plan pobicia Kageyamy-kun lub ośmieszenia go publicznie.

-Przestańcie.

Powiedziałem w pewnym momencie. Zdawało mi się, że zrobiłem to cicho, ale nagle wszyscy zamilkli i spojrzeli na mnie.

-Skrzywdził cię a ty i tak go bronisz?

Zapytał Tanaka-senpai, a ja spuściłem wzrok, zasłaniając twarz rudymi włosami.

-Nie chcę, żebyście go krzywdzili. Zostawcie to... po prostu.

Poprosiłem. Na kilka długich chwil zapanowała wręcz dzwoniąca, przynajmniej jak dla mnie, w uszach cisza. Po chwili usłyszałem pisk i ktoś rzucił się na mnie, przytulając mocno i mocząc łzami włosy.

-Achhhh! Mój biedny, mały chłopiec! Tak skrzywdzony a i tak broni swojego oprawcy! Jesteś na prawdę szlachetny, Hinata-kun!

Noya-senpai niemal rozpływał się nade mną, ale ja w cale nie czułem się taki dobry, jak twierdził. Chciałem po prostu, by wszyscy w końcu dali mi spokój. Czy ja wymagam aż tak wiele?