Sefirin Kızı : Masal《NarGed》

1.Bölüm "İnanıyorum "

Son aşkım ilk yarim can bildiğim
Vefalı sevdiğimsin
Derdimi derdinle böldüğümde
Ömrümü verdiğimsin
#NarGed

Nare

Hayat durmadan beni sınıyordu. İyi bir gün yaşasam bile arkasından kötülük geliyordu. Hayatın bana sen kimsinde mutlu olacaksın deyişiydi sanki. Sancar ın denize batışını izledim kalbim acıya acıya. Felaketim ben öyle bi felaket ki herkesi  kendi karanlığımda boğuyorum. Bu kadarı çok fazla değilmi? 18 yaşımdan biri hayatım düzene girmiyordu.  Bir buraya ilk gelişimde Gediz inandırmıştı beni iyi şeyler olacağına. Ama olmuyor işte. O çok iyiydi. Doğru düşünmeyi biliyordu. Erkek olarak hayatıma girmiş en başka en temiz insan. Ben onun bile umudunu bitirdim. Ben onu bile mahfetim. Onu bile kırdım. Yanımda olan tek kişidi. Teknenin köşesine oturmuş öylece denize bakıyordum. Sancar 'ın denizden çıkmasını bekliyordum saçma bir şekilde. O dayanıklıdır. Ayrıca niye denize atladı ki of Sancar iylik yapayım derken bile zarar veriyordu. Limandaydı müdahale olmuşlardır.
Peki ya ben bu tecavüzcüyle buradamı kalacam?Kalamam bir daha bana el sürmesine izin veremem. Beni birkez daha enkaz yapmasına izin vermem. Hem bu sefer bana yardım edecek biri var. Gediz var. O beni bu pislikle bırakmaz ki. Gediz...

"Ağlama" diyerek iğrenç kahkahayla yanıma geldi. Hemen ayağa kalkıp ondan uzaklaştım.

" Allahın belası şerefsiz"

Bir adım yaklaştı elini yüzüm doğru getirdi uzaklaştım.
"Ama senin gibi tatlı bir kıza yakışıyormu böyle konuşmak "  dedi  alayla 

"Sana ne kadar küfür etsem fayda etmez ben burdan kurtulacam. Beni dünyanın bir ucuna kaçırsan bile ben yine ve yine senden kaçacam. Umutlanma!"

Sinirle gömleğinin düğmesini açtı. Nefesini verip tekneye girdi. Gözüm karşı masaya takıldı. Bıçak vardı. Benim o bıçağı almam gerekiyordu. Kendimi korumam gerekiyordu.
Etrafında olan diğer pisliklere döndüm.

"Allah'ın belaları sizin kızınız ,anneniz ,  kız  kardeşiniz yokmu? "

Diye bağırdım ve sinirle diğer tarafa doğru yürüdüm. O bıçağı almam gerek.

"Bu şerefsiz tecavüzcü biri. Hadi bana korkmayın tamam.İlerde ailenizden birine el sürmiyeceğini nerden biliyorsunuz?"  

Dedim cümleler umurlarında bile değildi. Olamaz ki sonuçta bunlar parayla satılmışlardı... Ama birinin gözünden bir yaş aktı ve yüzünü hızlıca çevirdi. Doğru yerdeyim işte. Tam o masaya doğru ilerledim.

"Daha konuşmaya devam edersen sonun Efen gibi olur. Sabrımı sınama aşkım sizde buraya gelin "
 
Diye bağırdı. Vücudum titredi.  Kendimi sakinleştirmeliydim. Yoksa burdan çıkış yok. Bir kaçı yanına gitti. Diğerleri buraya bakmıyordu. Her hangi bir deniz polisi gelir diye tetikte bekliyorlardı. Bende hemen bıçağı elime alıp gömleğimin altına koydum.

"Yemek hazır gel yemek yiyelim baş başa "

"Seninle aynı sofraya oturacağıma, ölürüm daha iyi. Ruh hastası!"  diye bağırdım.

"Iyi sen bilirsin. Acıkınca gelirsin. Aşağa indirin. Başımı ağırıtı."

İki kişi yanıma geldi. Tam kolumdan tutacakken
"Sakın dokunma bana "diye bağırdım

Ama beni dinlemeden sertçe kolumu tutup beni aşağa indirdiler. Çöp gibi yere itip odadan çıktılar. Yavaşça yerden kalkıp duvarın köşesine oturdum. Tutum göz yaşlarımı yine aktım. Ömrümün sonuna kadar bu beladan kurtulamıyacaksın Nare. Diyip duruyordu iç sesim. Kapı kilidi açıldı. Korkuyla baktım o olmasın lütfen diye içimden geçirdim.
Çok şükür o değildi. Az önce ağalayan kişiydi.Kapıyı örtüp bana doğru geldi.
Hemen ayağa kalkıp ondan uzaklaştım.