BERCESTE

B - Beş

        ~'Birinin yokluğumdan bahsetmesini bekledim ama kimse bahsetmedi çünkü kimse yokluğumu fark etmemişti.'
  -Madeline Miller.

•

Çimenlere basmadan taşlı yolda ilerlerken hafifçe başımın döndüğünü hissettim. Yanımdaki ağaçtan bir kaç saniye dikkat destek aldıktan sonra yola devam ettim.

Kliniğin kapısından girdiğimde sağ tarafta ziyaretçi bölümü vardı. Büyük bir salondu ve klinikte kalanların ailesi ziyarete geldiğinde burada olurdu.

Benim kimsem gelmediği için ara sıra onlara uzaktan bakardım. Şimdi de Defne , bu tarada sırtı dönük olan bir adamla konuşup gülümsüyordu.

Başımı yere eğip sessizce ilerleyecekken gözlerimin önüne gelen perdeyle sonrasını göremedim.

'

Saniye saniye bilincimin geri gelişi gözlerimi açmama yardımcı oldu. Elimde hissettiğim baskıya doğru baktığımda elleriyle elimi kavramış Defne vardı.

-"Loya ! İyi misin ?! Sonunda uyandın."

Görmekten bıktığım beyaz duvarlı odaya göz gezdirirken bizden başka kimse olmadığını gördüm.

-"Ne oldu ?" diye sordum kısık sesle.

-"Bir anda bayıldın. Doktor tansiyonu düşmüş dedi."

Gözlerimi kapatıp açtım. Bedenimin altında ruhum eziliyordu.

-"Yardım eder misin ?" Kalkmaya yeltenince omzuma bastırdı.

-"Hayır biraz daha dinlenmelisin." diyerek başını salladı.

-"İyiyim gerçekten. " dedim fakat izin vermedi.

Sonunda sedyede oturmama bir şey söylemeyince dikleşip yan döndüm ve sırtımı duvara yasladım. Düz beyaz elbisemden açıkta kalan bacaklarım aşağı sarkıyordu.

Elbisemin ucunu düzelttiğim sırada kapı tıklatıldı. Defne oturduğu sandalyeden kalkıp kapıyı açtı.

İçeriye bir adam girmişti. Doktor değildi.

İlk önce Defne'ye baktı. Omzunu tutup içeri geçtikten sonra bakışları bana kaydı.

-"Şimdi uyandı." dedi Defne.

Kimdi bu adam ?

Sanki bir yerden gözüm ısırıyordu ama emin olamıyordum. Zaten kafam allak bullaktı.

Başımı yere çevirip gözlerimi kaçırdım.

-"Geçmiş olsun."

Sesi içimde bir yerleri titretmişti. Ufak sarsıntılar yaşatan sesin sahibine yeniden baktığımda çekinerek bakmıştım.

-"Teşekkürler. " dedim mırıltıyla. Göz göze gelmemek için adama bakmaktan kaçınırken aklımdan geçen tek şey benim deli olduğumu düşünüyor mudur sorusuydu.

Ne olursa olsun artık erkeklerden sonuna kadar çekiniyordum.

-"Aç mısın ?" dedi Defne önümde durup.

Başımı iki yana salladım ve oturduğum yerden kayarak sedyeden indim.

En son sabah bir şeyler atıştırmıştım o beni idare ederdi.

-"Nereye ?"

Tam dudaklarımı aralamış konuşacaktım ki kapıdan içeri hemşire girdi.

Bana müdürün beni çağırdığını söylediğinde tedirgin oldum. İlk kez bu durumla karşı karşıyaydım.