Don't Cry

Epelogue

"Venice? Hey wake up" napamulat ako ng mata sa boses na narinig ko...

"Dwaine? Bumalik ka?" hindi makapaniwalang tanong ko..

Tatakbo sana ako at yayakapin siya pero umatras siya, lumaylay ang mga balikat ko sa ginawa niya..

"Dwaine bakit?" naiiyak kong tanong..

Umiling siya"Venice please don't cry, tanggapin mo na wala na ako Ven wag monang pahirapan ang sarili mo lalo kalang masasaktan i'm sorry Ven"

"Dwaine! Mahal na mahal kita bumalik kana sakin please" pagsusumamo ko...

"I'm really sorry Ven kong pwede lang sana, tanggapin nalang natin na hindi tayo para sa isa't isa Venice tanggapin mona wala na ako sa mundong to mahal na mahal kita.."

"D-Dwaine"

Ngumiti siya "Tanggapin mo Venice" bigla siyang nawala sa paningin ko...

"Dwaine!" sigaw ko...

"Venice! Venice! Wake up nanaginip ka nanaman" narinig ko ang boses ni papa kaya napabangon ako...

Nagulat ako basang basa ang pisngi ko...

"P-Pa si Dwaine" umiiyak kong sumbong kay papa..

Niyakap niya ako at hinalikan sa noo..

"Anak! Tatlong taon na, tanggapin mona wala na siya, tama na anak masyado kanang nahihirapan ayaw na ayaw ni Dwaine na nakikita kang umiiyak at nahihirapan please stop it" aniya..

"Mahal na mahal ko siya Pa "

Kinalas niya ang pag kakayakap sa akin. "I know but please wag monang pahirapan ang sarili mo."

Tumango ako at niyakap siya...

Nakatayo ako sa puntod ng lalaking mahal ko.. "I-I'm sorry Dwaine kong ngayon lang ako pumunta dito,i'm sorry din kong hindi ako pumunta ng nilibing ka i'm sorry" umiiyak na sabi ko...

" Tanggap konang wala kana i love you Dwaine.."

Tanggap ko din na hindi tayo para sa isa't isa.....