RECTIFYING YOU (ON HOLD)

RY 1

I was unconcious for two weeks according to my doctor. I also stayed at the hospital for another week to check my vital signs, hindi parin daw talaga ako magaling at hindi pa nakakarecover ang katawan ko. My right arm and leg were injured kaya kinakailangan pang suriin ang lagay ko. Mayroon parin akong benda sa ulo pero all in all magiging okay naman daw ako. Buti nalang din daw hindi ako na comatose.

Pagkagising na pagkagising ko, si Daddy agad ang nabungaran ko. He was crying like a kid when he hugged me tightly, muttering 'thank yous' to G and to my Doctor because I am now awake. I can see dark circles around his eyes, parang hindi siya natutulog. Magulo ang buhok at gasumot and damit. Mayroon naring tumutubong maliliit na buhok sa kaniyang baba at napansin ko rin na para siyang tumanda kaysa sa orihinal niyang edad.

Hingi siya ng hingi ng sorry sa akin dahil kasalanan niya raw ang lahat ng nangyari, and then I remembered Mom. I asked him where is she but he just look away and he can't even say a word. Iyak lang siya ng iyak. I know that time, my Mom was already buried. Pero kahit ganun gusto kong manggaling mula sa kaniya mismo.

I look at him intently, I can see guilt in his brown eyes. Then he hugged me for the second time, crying. Begging me to forgive him from everything he had done. But I can't feel anything, I can't burst out my emotions. Hindi ko magawang isigaw sa kaniya ang galit at pagkamuhi ko, hindi ko siya magawang sisihin, hindi ko siya magawang saktan. Basta natulala nalang ako at tahimik na umiyak- I feel numb.

I really want to shout at Dad that time. I want to curse him to death. Iniisip ko na sana siya nalang ang nawala at hindi si Mommy. I felt anger inside me. Kung hindi niya iniwan si Mommy that night, baka buhay pa siya at kasama ko. Okay lang sa akin kung nasa kabit niya si Dad basta na sa akin si Mommy pero alam kong hindi na maibabalik pa ang lahat.

Naisip ko rin ang pagkaka- aksidente ko, si Dad na pala ang gumawa ng paraan para sa mga pulis dahil nalaman na menor de edad ang nagpapatakbo ng kotse. Dad paid my penalties. Sana natuluyan nalang ako nang sa gayon magkasama na kami ni Mommy at hindi na namin kailangang maghiwalay pa.

After that week, I went back home with Dad. I thought he will leave me because his very good with that. He always try to make a conversation with me but I refused him. Kahit anong gawin niya hindi ko parin siya pinapansin because I can't accept the fact that my beloved Mom was already gone. At kahit kailan, hindi ko alam kung matatanggap ko ba.

Sa loob ng isang buwan, wala akong ginawa kundi ang umiyak ng umiyak. Wala akong naging kibo at hindi ako nakikipag- usap kahit kanino. I will fall asleep and then I will wake up just to cry. That became my daily routine for a month.

Sa sumunod na buwan, sinubukan kong hindi umiyak at tanggapin ang nangyari pero hindi ko pa pala kaya. Everytime I went out my room, every memories with my mom will flashed inside my head. Ang tawanan namin, kulitan, asaran, even crying moments. In every corner of our house, siya at ang memorya niya ang nakikita ko kaya hindi na lamang ako nalabas ng kwarto ko.

Dumaan ang dalawa pang buwan, nagawa ko narin kahit papano na lumabas ng kwarto ko at kumain ng tama. Hindi ko na pinansin kung dito ba naglalagi si Daddy basta ang alam ko lang wala akong pakialam. Everytime I will see him, ang pagkamatay ni Mommy ang naaalala ko. I remained cold everytime he will talk to me. Lagi ko siyang iniiwasan at bihira rin akong sumabay sa kaniya sa pagkain. Kapag mauuna siya, ako ang mahuhuli at kapag ako ang nauna, wala akong pakialam kung kakain ba siya.

Mag- aanim na buwan na palang wala si Mommy pero parang kahapon lang nangyari ang lahat. I can still recall everything. Mommy died on December last year, hindi ko nagawang magsaya sa christmas at new year, nasa kwarto lang ako ng mga panahong iyon at humihiling na sana kasama ko pa si Mom sa panibagong taon na haharapin ko. Now is May at ilang linggo nalang ay magpapasukan na.

I decided to transfer in a public school as a grade 10 student. "Sayang naman hija kung lilipat ka pa ng ibang school, isang taon nalang magmu- moving up kana", sabi ng Principal sa dati kong pinapasukan. Hindi nalang ako umimik kase alam ko namang wala silang magagawa kung gugustuhin kong lumipat ng ibang school.

Hindi rin naman ako nanghihinayang kase wala naman akong naging kaibigan doon. I was alone everytime I will go to cafeteria even library. Maybe because l can't be like my classmates, l can't be like them. Socialization isn't my thing, pero marunong naman akong makisalamuha sadyang ayoko lang talaga. Hatid sundo pati ako ng driver namin kaya wala akong takas kay Mom and Dad, bibihira rin akong lumabas ng bahay. Meron naman akong kaibigan pero she's now in US kaya wala akong pupuntahan kung gugustuhin ko man.

Pinayagan ako ni Daddy na magtransfer ng school kase yun daw ang gusto ko. Hanggang ngayon ganun parin ako kay Dad. Hindi ko parin siya kayang tingnan sa mata dahil uuwi lamang ako sa pag- iyak dahil maalala ko ang pagkamatay ni Mommy. Ayoko rin namang sagot- sagutin si Daddy kase yun ang isa sa mga tinuro sa akin ni Mommy na palagi kong respetuhin ang mga mas nakakatanda sa akin lalo na ang magulang.

One month passed and I can say na nakakapag- adjust nako kahit papaano sa bago kong school. Wearing my uniform, maroon colored of skirt and a white blouse with maroon necktie indicating my school logo 'Lilio Integrated School', ready na akong pumasok pero bago ako pumunta ng school dumadaan muna ako sa sementeryo kase hapon pa ang pasok ko because of shifting, tsaka ako didiresto sa school. So that, 10 am palang aalis na ako ng bahay at magi- stay ako sa sementeryo ng dalawang oras and exactly 12 ako aalis. I had enough time to visit Mom and told her everything happen to me in my everyday life.

"Hi mom! I been studying in my new school for a month and guess what? Masaya ako sa bago kong school kase feeling ko belong ako sa kanila. Well, wala pa naman akong nagiging friends but I know soon...maybe l need to loosened up more and be friendly." Natawa ako sa naiisip ko kasi lagi akong sinasabihan ni Mommy na para raw akong yelo na malamig kung makitungo.

"Kumusta ka na diyan Mommy? Okay kalang ba? You know l... I miss you so m-much, it been months since you left me but until now l can't accept the truth...where you now...gone."

"B-but you know Mom? Unti- unti ko ng sinasanay ang sarili ko na maging independent at huwag umasa kay Daddy. Alam kong pagagalitan moko kase hindi na ako nagpapahatid at nagpapasundo sa driver natin, gusto ko lang mag- commute. Gusto kong makaranas ng ibang bagay." I stayed there for a couple of minutes and decided to bid my goodbyes to Mom as l wiped my tears away.

"I love you Mom, l promise that l will take good care of myself and remain strong. I will make you proud someday...l hoped you're happy now wherever you are. I know you're always there for me...guiding me. I love you so much Mom."

At exactly 12 pm, nasa school nako. I had my remaining 30 minutes to do what l want. Wala naman akong homeworks at nag advanced reading ako ng mga pwede naming pag- aralan ngayong araw. I decided to roam around tutal hindi ko pa naman nakikita ang kabuuan ng buong school, ang alam ko lang ay ang iba't ibang faculties of teachers in every subject.

I first went to cafeteria to buy a drink and l ended up buying chuckie. Tsaka inubos ko ang oras ko sa paglilibot. Nasa may dulo ako ng second building. Iilan room lang ang ginagamit dito at ang iba ay ginawang tambakan ng upuan at ibang gamit ng school pero hanga ako sa kalinisan dito, parang alagang- alaga.

Then suddenly, l heard someones voice, together with the strum of guitar. An angelic voice where can melt your stone heart. It's like a lullaby for me. So soft. I just want to hear that man voice for the whole day. I can recognized the song, 'cause in that song, I can remember my mother.

'So i'll sing hallelujah
You were an angel in the shape of my mum
When l fell down you'd be there holding me up
Spread your wings as you go
And when God takes you back we'll say hallelujah
Your home'

Hindi ko namalayan na basa na pala ang pisngi ko ng luha. How l missed my Mother, l always pray to God na sana maayos ang kalagayan niya at sana missed niya rin ako.

I only have five minutes so I decided to go back to my classroom. Ayoko naring manatili dito because l know if that man will see me here, he'll find me creepy and uh...stalker. Hindi naman kase ito lugar para pagtambayan. l slowly turn around not to make any noise and walk to my way, pero sa kinamalas- malas ko nga naman, nadanggil ko yung basurahan at tumapon ang laman sa sahig kaya nakagawa ng malakas na ingay. Nabitawan ko rin ang chuckie ko na may kalahati pang laman.Then, l heard his voice...

"Who's there?"

***