Yıkık Şehrin Kızı

4.Bölüm

Bir el omzuma dokundu. Önce bir tedirgin oldum. Gözyaşlarımı silip arkamı döndüm.
Bir hayli şaşırdım doğrusu gelen oydu.
Denizdi

Beni nasıl bulduğunu anlayamadım. Belki de beni takip etmişti ama bu imkansızdı.

Denize bakarak :

-Sen senin ne işin var burda ?

-Çiçek ben kardeşimi ziyarete geldim.
Ne büyük tesadüf ki hayat tekrar seni karşıma çıkardı.

Denizin kardeşi küçük yaşlarda vefat etmiş bir trafik magandasinin hızlı bir süratle onlara çarpmasıyla küçük kardeşi camdan fırlayarak kötü bir sekilde can vermiş. Mezarlıkta konuştuk ikimizin de acısı büyüktü.

Deniz arabasıyla gelmişti. Halim kalmamıştı ve o bunu görüyordu. Ve bana şöyle dedi:

-istersen gideceğin yere kadar sana eşlik edeyim Çiçek ne dersin ?

- Teşekkür ederim Deniz.

Arabaya binmistik ilimizde suskunduk.
Arabanın sesi ve sileceklerin çıkardığı sesle ilerliyorduk.

Ara ara gözlerinin gözlerim e değdini hissediyordum ve gözlerimi kaçırmak zorunda kaliyordum.

Ve anneannemin evine gelmiştik.

- Burası Deniz teşekkür ederim beni getirdiğin için.

- Birşeye ihtiyacın olursa ara lütfen her zaman yanında olacağım söz vermiyorum.

Birşey diyemedim. Arabasının kapısını kapattım ve anneannemin yokluğunun dibine kadar hissedildiği yetim kalan ineklerin ve tavukların çaresizliği içimi çok acitiyoedu. Onlarla ilgilenen biri yoktu artık.

Anneannemin benim için hazırladığı Yatak odama gittim aynanın karşısına geçtim ve kendime baktım uzun uzun.

Bir anda odadaki küçük ve eski bir kutuya takıldı gözüm. Elimi uzattım içinde birşey olmalıydı.

Kutuyu açtığım da içinde bir not ve resimler vardı.
Resimlere bakmadan notu okumaya başladım.

"Sevgili kızım Çiçek

Biliyorum ki sen bu satırları okurken bana çok kızacaksın. Hatta nefret bile edeceksin ama elimde değil. Annem çiçek kokulu kızım seni terk etmek zorundayım. Ben uzun bir yolculuğa çıkıyorum. Hem de o kadar uzun ki... benim küçük bebeğim. Nefretten doğan bir bebeğe bakmak zoruma gidiyor o adamdan olman bile içimi yakıyor düşündükçe nefretim bin kat artıyor.
O geceyi hatırlamak istemiyorum o geceyi hatırlatan senden vazgeçiyorum sana daha iyi annelik yapacak birine emanet ediyorum seni anneannene hoşçakal kızım hoşçakal cicegim Hoşçakal..."

Anneme dokunan şerefsiz şuan neredeydi acaba. Benim babam yok muydu.

Keşke bir ailem olsaydı da beni bağrına bassaydi peki ya annem nereye gitmişti.
Kafam bir çok soru var ve hiçbirinin de cevabı yoktu.

Resimdeki kadın annemmis ne güzel de upuzun saçları varmış.

Kutuyu bavuluma koydum bu evi de şükran teyzeye emanet edecektim. Burayla ancak o ilgilenebilirdi.

Yatağima uzanıp biraz dinlenmeliydim.
Cunku yarın ıstanbul a dönmem gerekiyordu.

En yakın arkadaşımla yüzleşme zamanı gelmişti çünkü onun bunu neden bana yaptığını soracaktım.

EVET ARKADASLAR 4. BOLUMUN SONUNA GELDIK 5. BOLUM AKSAM GELEBILIR BELKI YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN
❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤