The Game Called Love ✔️

#21: ღ He is real ღ

[Erhia Laurice Gonzales' POV]

Sunday morning and I'm super bored! Wala namang magawa dito sa bahay kasi busy silang lahat. Yung dalawang kapatid ko may taekwando class tapos si mom and dad nasa business trip, kamusta naman ako? *_*

I dialed ate Abby's number pero walang sumasagot. Busy rin? Hay. Nevermind. Makagala na nga lang mag isa. Simple lang yung suot ko, shirt, pants tapos shoes. Di na kailangang magpaganda pa, maganda naman na ko *^__^*

Pumunta ako sa pinakamalapit na mall, nagtingin tingin lang ng kung anu ano hanggang sa napadpad ako sa National Bookstore. Nakita ko yung book na matagal ng hinahanap ni ate Abby, lagi kasing out of stock eh. Steadfast by Claudia Gray, about magic? Naaah. Para naman matuwa sakin si ate Abby, ibili ko na lang para sakaniya to :D

Pero bago ko bayaran yung book ni ate, may nakita akong series of books na nakabalot na. Apat na books siya "The Selection Series" woah! Mukhang maganda yung story niya :D magbago na kaya ako at magbasa na rin ng mga books? Yea, great idea! Bilhin ko na rin to. Kaso, nung kukunin ko na may biglang humawak din doon. Napatingin ako sa taong yun at laking gulat ko ng siya yung makita ko. No, no, no!

"Erhia?" Medyo shock pero nag smile pa rin siya sa akin. Ngumiti na rin ako pero pilit lang. Err, yung book!

"What brought you here?" He asked

"Uh, this?" Nag aalangan kong sabi habang taas taas yung book na para kay ate Abby.

"Oh. For you?"

I nod as no "For ate Abby."

"I see, eh para kanino naman to?" Turo niya sa hawak hawak pa rin niyang The Selection Series na hawak hawak ko din.

"I need to save time. I guess that's for me." Sabi ko sakaniya, na amused namn yung itsura niya

"Naks, akala ko ba you're not into books?" He joked

"People change." Sabi ko ng pabiro din

Tapos parang naging blanko yung ekspresyon ng mukha niya "Ah, kaya pala di ka na namamansin these past dew days. You've changed." Then he gave me a weak smile

Nagulat naman ako sa sinabi niya, yes I'm avoiding him. Ewan ko kung bakit :/ maybe because about dun sa sinabi niyang he likes me then nag assume ako? Eh so what? Ano naman kung di niya ko gusto, as if naman na gusto ko rin siya. Am I? >0<

"Bibilhin mo rin ba to? Sige I'll give this to you na. I was planning to give these set of books sa pinsan ko, birthday na niya kasi sa tuesday. But you can have it. Marami pa namang stocks, siguro." Then he lend me the books.

"A-ah, thanks.. S-steve." Medyo nag aalangan ko lang sabi sakaniya

Ngumiti lang siya pero bago siya umalis, may sinabi siya "Erhia, a-about, when" he sigh "When I said I like you, its not just a person. Trust me, I like you Erhia." Seryoso niyang sabi sakin habang nakatingin sa mga mata ko, I can freel his sincerity. I look at his back na palayo na ng palayo sa'kin. I've been acting so immature nung mga nakaraan araw, malay ko sa sarili ko kung ano inaarte arte nitong sarili ko yun naman pala gusto niya ko. Wait, he likes me? For real na talaga? 0/////0

And then I came after him.

"Steve!" I shouted, lumingon naman siya agad

"I'm sorry for acting stupid." Medyo nahihiya ko pang sabi habang siya nakatingin siya sa'kin na amused ang itsura. Pero maya maya ngumiti na siya habang umiiling iling pa. He even patted my head tas ginulo gulo to. I pout.

"So, tara lunch? My treat" then my face lit up. Libre daw niya! *0*

"But, it's a date. Our first date" tapos kinindatan niya ko.

Ano daw, Date?!

--

[Azalea Belle Gonzales' POV]

After that incident last night. Yes, we survived. Hindi nagtanong tanong si mommy sakin. Hindi nga niya tinanong kung anong oras na ko nakauwi eh.

When I woked up this morning, Calvin's already out. Umalis daw siya sabi ni tita Lane. She said he's with some friends lang daw. I didn't bother asking na kasi baka isipin nila na may something. Which is meron naman talaga, sa akin nga lang.

At dahil bored na bored ako. I decided to take a ride somewhere, nagpasama ako kay kuya (driver) sa kung saan saan. I gave him money na din, nahihiya pa nga niyang tanggapin but I insist. Di naman pwedeng gagala gala ako tapos si kuya eh nakatunganga lang na naghihintay sa akin. Naaah.

Kumain lang ako mag isa sa DQ. And to tel you guys, it kinda sucks. Paano kasi may couples sa tabi ko, I don't mind naman kaso kung mag-harutan eh nakakatama na sila. Nagkikilitian pa nadadamay ako, ang luwag luwag naman ng space sa kabila eh bakit pinipilit nilang isiksik sarili nila sa pwesto ko? Sarap ibuhos yung DQ sa kanila eh (bitter)

And to have a piece of mind. I go to my favorite store. Saan pa ba? Edi sa NBS :)

Naghanap hanap lang ako ng pwedeng basahin na book. My bad, wala nanaman yung inaabangan kong Steadfast, kakaubos lang daw -__-

So I decided to buy another book. Nang makapili na ko, I hurriedly go to the counter for the payment.

At dahil excited ako basahin yung book pupunta ako sa park.

But in any moment and for the second time, may nakabunggo nanaman ako nang dahil sa sobrang busy ko sa bagong bili kong libro.

"Watch where you're going." Medyo kalmado pero mataray kong sabi sa nakabunggo ko, medyo bad mood ako ngayon eh, pasensya sakaniya.

Pero nagulat ako nang hawakan niya yung wrist ko at biglang nagsalita "It's you!" Parang gulat na sabi pa niya habang nakatingin sa mga mata ko.

He knows me? How come I didn't know or recognize him?

"Excuse me?" Naningkit yung dalawang magaganda kong mata habang nakatingin din sakaniya

"I finally saw you. I've been looking for you a long time ago." And then he hugged me tight. So tight as if he knew me for several years and get a chance to see me again.

I pushed him a bit hard "Hoy! Chansing ka ah. Hindi nga kita kilala eh." Makayakap kasi si kuya kala mo papatayin na ko eh, mamaya manyakis pala to o kaya di ko namamalayan na hinaharass na ko >__< ayoko ng maulit yung mga nangyare nung panahong muntik na kong madisgrasya. Well, thanks to Calvin, he's there.

Nanlaki naman yung mga singkit niyang mata "No! I would never, ever do that to you." Pagdidepensa niya, tinaasan ko siya ng kilay, inirapan at dire-diretsong umalis. Aba kahit gwapo siya, which is di naman mapagkakaila, wala pa rin akong tiwala sakaniya. Alam niyo yung kasabihan na 'Looks can be deceiving' eto yun eh!

"Hey wait up!" Aba at talagang sinundan ako. Ganun na ba ko kaganda para mapa-ibig ang lalakeng to? Grabehan! Nag Palmolive lang naman ako kanina, di ko alam na effective pala at humaba ng humaba yung buhok ko.

"Miss." Still, di ko siya hinarap. Tuloy tuloy lang ako sa paglalakad, pinagtitinginan na nga kami ng mga tao dito eh. Bahala siya, sobrang ganda ko naman para huminto para lang sakaniya. Mabuti sana kung siya si Cal-- Frodo ng Lord of the Rings edi babagalan ko paglalakad at magpapa habol <3

"Lea.." Then I frozed.

Uminit yung buong katawan ko, umikot yung paningin ko, yung paligid ko parang nagkaron ng effect o ano mang filter sa camera 360, parang nanlambot ako. I haven't felt this before ever since I was seven.

Lea? Isang tao lang ang narinig kong tinawag ako niyan. Isang tao lang din ang may kakayahan na palambutin ako ng ganto.

"I've been dreaming of you a long time ago, Lea.." Then he flashed a gentle smile to me.

This can't be happening. Am I dreaming this dream again? He isn't real. He's just...

Everything went flashback. I looked at the guy who's in front of me. And holy sheeps! He is real.