TRRRING!! Eindelijk kerstvakantie. Nienke rent zowat naar haar kluisje, pakt al haar boeken, rent dan naar haar fiets, en maak dat ze weg komt. Ze komt thuis, en ziet dat haar moeder - die huisvrouw is - de keuken aan het schoonmaken is. 'Hi mam.' Zegt ze en geeft haar een zoen op haar wang. 'Hi lieverd. En? Heb je zin in de kerstvakantie?' Vraagt mevrouw van Dijk. 'Ja. Heb je al chocolademelk, slagroom en marshmallows gekocht?' Vraagt Nienke.
'Nee, kan jij dat anders even doen? Het is geen moeite.'
'Oké.' Zucht ze. Ze pakt haar jas van de kapstok - die ze daar dus net had gehangen - en loopt naar buiten, in de koude sneeuw, pakt haar fiets en fietst naar de supermarkt.
Ze pakt een mandje, en weet precies waar alles staat wat ze nodig heeft, waardoor ze binnen 2 minuten klaar is. Als 15 jarige is het erg moeilijk om van al het snoep af te blijven, maar ze houdt zich in.
Als ze heeft betaalt, fietst ze weer terug naar huis. Terwijl ze aan het fietsen is kijkt ze niet uit, en botst tegen iemand op, waardoor ze op hem val. 'Sorry! Ik...ik keek niet uit.' Zegt ze snel als ze van hem af probeert te komen. 'Nee, het geeft niet, ik keek ook niet uit.' Zegt hij rustig. Als ze weer staan, kan ze hem even goed bekijken, en ziet ze een hele knappe jongen staan, met zijn groene ogen, bruine korte krukken, en een kop groter dan haar. 'Ik koop nieuwe chocolademelk voor je.' Zegt hij terwijl hij haar uit haar dagdroom haalt. Ze ziet dat door de val haar chocolademelk kapot is gegaan. 'Oh...eh...nee dat hoeft niet, dat doe ik zelf wel.' Zegt ze. Ze slaat haar ogen neer als ze merkt dat ze bloost. 'Nee ik sta erop. Geef me 5 minuten.' Zegt de mysterieuze jongen, en voor ze het weet staat ze alleen met haar fiets en marshmallows langs de oude haven.
Als ze ziet dat de jongen terug rent, doet ze haar haar goed. 'Dank je, ik betaal je terug...' terwijl ze dat zegt, merkt ze dat ze zijn naam nog niet weet. 'Levi...en jij...?' Zegt hij. 'Oh...eh...Nienke.' Zegt ze. 'Je hoeft me trouwens niet terug te betalen.' Zegt hij. 'Weet je het zeke-' 'ja.' Antwoordt hij vastbesloten, en loopt weg. Ze probeert weg te fietsen, maar merkt dat ze een lekke band heeft -vast door die botsting- 'Shit.' Mompelt ze. Maar Levi heeft het gehoord. 'Ik loop wel met je mee naar huis. Woon je hier ver vandaan?' Vraagt hij met een hele lieve glimlach op zijn gezicht. 'Nee niet ver, op de Zeilerlaan, maar dat hoeft niet hoor, het is maar 10 minuten hiervandaan.' 'Precies, maar 10 minuten, dus laten we gaan.' Zegt hij. Hij is echt een held, knap, lief, en zorgzaam, wie wil dat nou niet.
'Hier is het. Bedankt voor de chocolademelk, en het meelopen.' Zeg ik. 'Geen probleem, jij bedankt voor...ehm...voor de leuke wandeling.' Zegt hij blozend. 'Nienke. Waarom duurde het zo lang...oh...wie is dit dan?' Vraagt mevrouw van Dijk als ze de hal in komt lopen. 'Oh, mam dit is Levi. Ik botste tegen hem op, en toen kocht hij nieuwe chocolademelk voor me, en liep met me mee naar huis, maar nu moet hij jammer genoeg al gaan, dus ga maar weer de keuken schoonmaken of zoiets.' Antwoordt Nienke. Ze geeft Levi een blik, en gelukkig begrijpt hij het meteen. 'Eh...ja ik moet gaan, naar...huis.' Zegt hij moeilijk. Wouw hij kan echt niet liegen. 'Ik loop wel even een stukje met je mee.' Zegt ze terwijl ze de deur achter zich dicht trekt. 'Yep, dat was dus mijn bemoeizuchtige moeder.' Zegt ze beschaamd. 'Haha. Ik vond haar anders wel aardig.' Zegt hij.
Ze loopt weer terug naar binnen, waar ze een heel nieuwsgierige blik op haar moeders gezicht ziet. 'En? Gaan jullie trouwen?' Grapt ze. 'Ha...ha...ik heb gewoon wat met hem gepraat.' Zegt ze terwijl ze warme chocolademelk aan het maken is. 'Waarover dan allemaal?' Vraagt haar veel té geïnteresseerde moeder. 'Nou ik weet nu dat hij 17 is, en dat hij hier net is komen wonen om voor zijn oma te zorgen, terwijl zijn moeder in Amsterdam aan het les geven is, in een universiteit.' Antwoordt ze alsof het niks is.
'Wouw, dat is best een mond vol.' Zegt mevrouw van Dijk met grote ogen.
'Yep.' Zegt Nienke droog.
