I fell in love with you

It's all about the trust

Julia POV

Ik moet nu vertellen wat er is gebeurd tussen mij en Fabian. Maar ik kan het niet aanzien dat ik Samuel zo erg ga kwetsen. Ik zucht 1 keer diep, en Samuel veegt de tranen van mijn wangen.
"Oke, nou het was vorige week. Fabian belde me en hij vroeg hoe het met me ging. Ik heb alles verteld, en hij klonk heel begripvol." Samuel knikt begrijpend, maar zegt nog niks. "Hij vroeg of ik met hem wilde afspreken, en voordat ik het wist had ik iets met hem afgesproken. Ik zou naar hem toe gaan, dus ik ging daar ook gewoon op mijn fiets heen. Het was super gezellig en het voelde vertrouwd, ondanks het feit dat we op een onprettige manier uit elkaar zijn gegaan. Op een gegeven moment zoende hij me, en ik wilde het zelf helemaal niet, maar ik kon niet anders. Ik moest wel." "Het spijt me zo Sam." Ga ik verder. Samuel zijn wenkbrauwen fronsen, maar er komt nog steeds geen woord uit zijn mond. Er rollen nog steeds tranen over m'n wangen, maar dit is nog niet het ergste. Ik zucht diep, ik ga Samuel zo nog veel erger kwetsen.
"Nadat we gezoend hadden ging hij verder, en stopte hij z'n hand in mijn broek. Ik schrok zo erg, en ik wilde weg gaan, maar dat kon niet. Hij was veel te sterk. Hij dwong me om het met hem te doen, en als ik dat niet deed zou hij naaktfoto's van mij delen, die ik heel lang geleden, toen we nog een relatie hadden, naar hem had gestuurd. Wat ik natuurlijk nooit had moeten doen. Hij zei dat ik het tegen niemand mocht zeggen, anders zou hij mij en jou terugpakken." Ik durf Samuel niet aan te kijken. "Jeetje wat erg..." Is Samuel zijn reactie. Maar er is meer. "Ik voelde toen hoe we het deden, en het was het vreselijkste moment uit mijn hele leven. Op een gegeven moment schopte ik hem in zijn kruis en ontsnapte. Fabian riep nog: "Je bent nog lang niet jarig vieze vuile hoer! Ik pak jouw vriend en jou nog!" Ik rende huilend weg en mocht het dus tegen niemand zeggen. Gelukkig waren m'n ouders niet thuis en ik heb de hele avond lopen janken." Eindig ik. "Het spijt me zo voor je." Fluistert Samuel. Ook hij is nu aan het huilen. "Het spijt mij Samuel! Ik had nooit weer met hem af moeten spreken, zeker niet omdat ik jou niks had verteld. Ik ben zo dom geweest..." Snik ik, nu weer harder dan eerst. Samuel slaat zijn armen om me heen, hij lijkt niet boos te zijn. Samen huilen we nog een tijdje.
"Wat moeten we nu doen Juul? Waarom had je nou niks tegen me gezegd?" Vraagt Samuel. "Ik wilde jou beschermen Sam." Zeg ik. Ik zie hoe ik een heel klein glimlachje op z'n gezicht tover. "Ben je boos?" Vraag ik. "Nee, tuurlijk niet. Naja, nee. Ik ben gewoon een beetje in de war, en nogal geschrokken." Zegt hij verward. "Blijf je bij mij slapen? Ik wil niet dat je nog alleen over straat gaat. Je blijft lekker bij mij." Zegt Samuel en geeft me een kusje op mijn voorhoofd.
"Ik hou van je." Fluister ik in zijn oor. "Ik ook van jou." Antwoordt hij en hij geeft me een dikke knuffel.