Chapter one
Habang nag lalakad papasok sa aming silid ay alam kong pinag uusapan nila ako. Wala naman akong magagawa dahil nakasanayan ko na itong ganitong sitwasyon. Pag bukas ko ng pinto lahat ng mga mata nila ay nakatitig sa akin, na parang hinuhusgahan nila ako, at ang ibang mga mata ay galit ang nakikita ko at ang iba naman ay pag tataka.
Tumungo na ako sa aking upuan at umupo.
"Di...Diba sya yun?"
Bulong ng babaeng nakaupo na pinapaligiran ng mga lalaki.
Tulad ng palagi kong ginagawa, tingin sa baba at huwag pansinin. Tuloy parin ang pag uusap nila hanggang sa dumating na ang aming guro.
"Ok good morning"..
"Good morning prof.." bati din namin sa aming Propesor na kararating lang.
"Take your seat." At umupo na kaming lahat ng magsalita ulit ang Professor namin. "I heard that you have a new classmate? And also she's from the other section and building? And..."
"That wierd girl?" Nakangising tanong ng isang classmate naming Lalaki na si Tony.
"Where is she?"
Pagtatakang tanong naman ng aming propesor at ang lahat ay tinuro kung saan ako nakaupo.
"Good morning Miss Christine Solem." Bati sa akin ng aming propesor habang nakangiti.
But i did not reply. I just give him the look that people known about me, And snob.
"Tsk creepy." Tony.
At nag umpisa na ang aming klase. Lahat sila nag tataka bakit daw hindi ako sumagot, ngumiti o kung ano man. Tao daw ba ako? Nakakatakot daw ako ang weird ko raw sabi ng isa kong kaklaseng babae na kaninang pinaliligiran ng mga lalaki.
Tss. Sino ba 'to?
The bell rang...
"Ohh it's already 12 O-clock, Ok class i'll continue this tomorrow for now you can take you lunch."
Hindi ko na pansin na kinakausap pala ako ni Ren. Maputing lalake sya at matangkad.
Napahinto ako at humarap sa kanya ng magsalita sya. "Kakain ka na ba?"
He receive no reply from me
"Hayst... Ikaw talaga! Bakit ka nga ba nag ka ganyan?!" malalim na tanong nya sa akin.
I just looked at him but no reply
"Ang ibig kong sabihin sabay na tayo kumain!" Nakangiting sabi niya.
"Mas gusto ko kumain ng mag isa." Walang gana kong sabi kasabay ng pag lakad ko papalayo sa kanya.
Ang lahat ay nakatingin sa akin, nag bubulungan, natatakot at ang iba ay umiiwas. Habang nag lalakad ay may biglang tumulak sa akin na naging sanhi ng pag tumba ko.
"Ops sorry di kita napansin!.." Pagsisinungalin na sambit ni tony.
But i just look at him, no words no emotions. While kneeling on the floor. No one tempted to help me get up. They just laugh... Laugh... And laugh
"What's wrong with you?!!" Pasigaw na tanong mula sa kanya. Then he just walked away.
I stand up and went to the cafeteria to eat. And as always I eat alone.
On my way home
I opened my umbrella and cross the road. My brain is empty cause that is what i want to feel and think.
I close my eyes.
Nang biglang may na bangga akong kahon binalewala ko ito, akmang papalayo na ako ng narinig ko ang isang mahinang tahol.
Nilapitan at binuksan ko ito, isang puting tuta ang nasa loob ng kahon na basang basa.
Dinala ko ito sa isang abandonadong bahay para maalagaan.
Araw-araw ko itong dinadalhan ng pag kain, araw araw ko itong binibisita and for once I smiled and laugh silently.
Tulad ng palagi kong ginagawa noong nakalipas na dalawang linggo pagka galing ko sa school ay dumideretso ako kay rain ( aso ). Hindi pa ako nakakarating ay pakinig ko na ang pag tahol nito na parang humihingi ng tulong, ramdam mo sa boses nya na hihirapan na sya at humihingi ng tulong.
Napatakbo ako ng malapit na ako ay binuksan ko ang pinto at nakita ko si jane at apat pa nyang mga kaibigan na sinasaktan si rain.
Tumakbo ako papunta kay jane para pigilan kung ano man ang balak nya. Pero pinigilan nila ako, hinawakan nila ang mga kamay at katawan ko kaya hindi ako makagalaw.
Kitang kita ko lahat ng mga ginawa nila. Walang awa na pinutulan ng kamay at paa, sinugatan at pinutol pa ang kanyang tenga.
Pinakita nila sa akin ang imahe ng isang dimonyo. Dinukot ang mga mata tsaka sinunog.
Pero wala akong magawa, nanlaki ang mga mata ko, hindi ko sila napigilan, sinubukan ko pero masyado silang malakas at masyado ako naging mahina.
Iniwan na nila si rain at binitawan ako napaluhod ako sa lungot at gulat, unti unting tumulo ang aking mga luha. Kasabay ng pag tumba ko.
Then i opened my eyes, laying on my bed....
Napanaginipan ko na naman ang mga ginawa nila, mga demonyo sila!
That was 2 years ago. When they killed rain. After that incident I become me again. And when I said me, "that is the little girl me."
