პროტაგონისტი (დასრულებული)

Prologue with pxq

არ მსურდა ჩემი ქოხის მისამართი გამეთქვა, ამიტომ შევთანხმდით, რომ უცხო წარმოშობის აზიელი ბიჭის რეტორანში შევიკრიბებოდით მეორე დღეს. თურმე, დიადი შამანების, კიმების უნიჭო შთამომავალი ყოფილა... ავიმრიზე.

გზიდანვე შევნიშნე - ვიწროკარიანი დაწესებულების წინ ატუზულიყო. გამეცინა, უფრო სავსეს და ფერ-ხორციანს ველოდი.

- შენ ხარ? - ვკითხე სასხვათაშორისოდ.

- მე ვარ. - თავი დამიქნია და გზა დამითმო.

შენობა მყუდრო და სასიამოვნო გახლდათ, მუსიკა - გულისწამღები.

- ჩაუწევ ან წავალ. - ადგილზე გავშეშდი პროტესტის ნიშნად.

- აქ მომხმარებლებს ემსახურებიან, მემ...

- მისმინე... არ მაინტერესებს. ჩაუწევ ან წავალ.

- მემ...

- მაშ, გამატარე!

- ჩავუწევ. - მოკლედ მომიჭრა და ბარისკენ გაემართა - წვენი, ყავა თუ ჩაი?

- მინერალური წყალი ლიმონით, - ვუპასუხე ისე, რომ თვალი არ მომიშორებია - აქ ვსხდებით?

- არა, ქვემოთ. კიბეს ჩაუყევით... - ლანგრით ხელში ჩემკენ გამოემართა - ანდა, ჯერ მე ჩავალ, იქ ბნელა.

- ღმერთო, რამდენს საუბრობ და რა ცოტას მოქმედებ. - საფეხურები ერთი მეორის მიყოლებით მოვიტოვე უკან - პირველი მაგიდა?

- არა, მეორე!

- რატომ მეორე?

- უბრალოდ.

- სისულელეა, ყველაფერს მიზეზი აქვს!

- ...

- თუ მომატყუებ, წარბებს გაგაცვენ!

- პირველ მაგიდასთან ნათურებია გამოსაცვლელი...

- ხელმოცარულიც ყოფილხარ. - ამოვიხვნეშე და სკამზე ჩამოვჯექი.

- თუ გულწრფელი?! - მხრებაწურული მიეყრდნო კედელს.

- უფრო სულელი.

- ან თავაზიანი! - გაიბრძოლა უშანსოდ.

- უნიათო! თაღლითი! - ცხადია, დავამარცხე.

- იქნებ, დავიწყოთ?!

- მიმითითებ?

- მე თეჰიონი მქვია...

- მე კი გერტრუდისი ვარ, დროის მმართველ ელიოტთა ოჯახის უკანასკნელი ქალიშვილი, მერე?

- მიხარია, რომ მოწაფედ ამიყვანეთ.

- ფორმალური ტონის გარეშე, - ჭიქა დავიადე - აბა, რა იცი?

- არაფერი... და თქვენ?

მომიწევდა მისთვის ყველაფერი მესწავლებინა.