Szczęście nie jest przeznaczeniem

1. Nie spotykam się z nieznajomymi

     Salon rozświetlał blask bijący od zmieniających się obrazów w telewizorze. Po mieszkaniu unosił się słodki zapach pieczonych bułek. W kuchni było słychać jedynie szum wody. Louisa dokładnie myła każde zabrudzone naczynie i pedantycznie odkładała je na suszarkę obok. Właśnie kończyła swoją pracę i kiedy zakręcała kurek z ciepłą wodą, rozbrzmiał dźwięk przychodzącej wiadomości. Wystraszona niespodziewanym dźwiękiem przekręciła gałkę nie w tą stronę co powinna.

- Cholera – przeklęła, kiedy parząca woda dotknęła jej skóry. W głowie zwymyślała Tess na różne sposoby, za to że przyjaciółce właśnie teraz zachciało się wysyłać SMSy.

     Dopadła do urządzenia leżącego na blacie i zmarszczyła czoło widząc nieznany numer zamiast imienia przyjaciółki. Z nutą poirytowania, ale i zaintrygowania odblokowała urządzenie i otworzyła wiadomość.

Nieznany: Hej, nasze spotkanie nadal aktualne? Nie mogę zapomnieć o wczoraj.

     Louisa przypomniała sobie w jaki sposób spędziła wczorajszy wieczór i jedynymi kogo mogła poznać byli bohaterowie ostatnio wypożyczonej książki. Wiadomość od nieznajomego uznała więc za pomyłkę, mimo to czuła się zobowiązana poinformować o tym swojego rozmówcę.

Louisa: Wydaje mi się, że pomyliłeś numery, Romeo.

     Nazwała go najbardziej pretensjonalnie jak potrafiła. Nie spodziewała się już otrzymać odpowiedzi. Sięgnęła po rękawice kuchenne i wyjęła z piekarnika świeżo upieczoną partię słodkich bułeczek. Piętnaście idealnie uformowanych, brązowych drożdżówek spoczywało na czarnej blaszce. Niedzielne wieczory zawsze spędzała w kuchni. Lubiła przygotowywać posiłki. Kucharzenie było czymś co ją odprężało i sprawiało przyjemność.

Ku zaskoczeniu dziewczyny telefon odezwał się ponownie.

Nieznany: Wybacz, rzeczywiście przestawiłem dwie cyfry. Jednak nie mogę się powstrzymać, żeby nie zapytać z kim mam do czynienia?

Louisa: Louisa.

Odpisała automatycznie. Potrzeba bycia uprzejmą była silniejsza niż możliwość zignorowania chłopaka.

Nieznany: Okej Lou, jestem Joel, dla znajomych po prostu Jo.

Louisa: Nie jesteśmy znajomymi, Joel.

Nieznany: Fakt. Jednak wciąż jestem zainteresowany twoją osobą, dlatego zapytam: skąd jesteś i ile masz lat? 

Louisa: Chciałbyś wiedzieć dużo rzeczy, Joel. 

Nieznany: Dobra, może żeby Cię namówić, zacznijmy ode mnie. Mieszkam w Hempstown i uczę się w West High.

Louisa: W takim razie chodzimy do jednej szkoły.

     Odpisała znowu zanim zdążyła pomyśleć nad odpowiedzią. Odrzuciła telefon na blat jakby nagle ją oparzył, kiedy połączyła ze sobą fakty. Jedynym chłopakiem, który w liceum West High na imię miał Joel był syn burmistrza. Były kapitan drużyny baseball;owiej, należący rzecz jasna do szkolnej elity. Oczywiście cieszący się dużym powodzeniem wśród dziewczyn. Po prostu dobrze sytuowany, rozpieszczony dzieciak. I wbrew własnym zasadom Louisa już dawno zaklasyfikowała go do odpowiedniej grupy – bogatych snobów. 

Nie mogła jednak zaprzeczyć, że zdarzały się momenty, w których razem z Tess wzdychały do tego szkolnego bożyszcza. Louisa jednak twardo stąpała po ziemi i szybko przywracała zdolność trzeźwego myślenia, przez co nie pozwalała rozpraszać się przez jakiegokolwiek chłopaka. Doskonale znała swoje miejsce w szkolnym i społecznym łańcuchu i już dawno się z nim pogodziła. W końcu w przyrodzie zawsze panuje porządek, a skutki jego zaburzenia mogą wywołać niejedną katastrofę.

Nieznany: Nie mogę się doczekać, aż się poznamy. Spotkamy się jutro, prawda?

Louisa: Nie spotykam się z nieznajomymi. Dobranoc, Joel.

     Wystukałaszybko na klawiaturze z guzikami swojego telefonu, mając nadzieję, że na tymtemat się skończy. Nie wiedziała jednak, że chłopak nie należał do tych co szybko się poddają.