Luna Academy: School for Vampires and Werewolves

[19]: A Night to Be Remember

CHAPTER 19
A Night to Be Remember
~*~

HARRIET

          MINSAN sa isang tao, kahit na talagang nasasaktan, tuloy-tuloy pa rin. Masakit na nga, ipinagpipilitan pa rin.

Nagmahal lang naman ako ng isang taong may gusto sa kaibigan ko. If I could heal his aching heart and if I could pick those broken pieces of his heart, I would do that just for his sake. Masakit na, pero patuloy pa rin ako. Hinila ko siya palabas at binilisan ko pa. Nang makalabas kami ay hindi na ako nag-aksaya ng oras. I hug him tightly to the point that he cannot breathe.

"Kung gusto mong umiyak, sige na…" sabi ko sa kaniya. He hug me the way I hug him at narinig ko ang seryoso niyang sabi.

"Why would I? She's just kissing him." Sabi niya sa akin ng may seryosong tono. Ako ang naluluha sa kaniya ngayon.

Binitawan ko na ang pagkakayakap ko sa kaniya at tiningala siya. He's taller than me even though, matangkad na ako.

"Why are you like this, Clark? Why are you not crying or giving any reactions to them? I am here… I am here… I am all ears to you, I can be your shoulders to cry on." Sabi ko. Desperada na kung desperada pero talagang ginagawa ko ito para sa kaniya.

"Really?" He smirk at me. I nod my head at him but he grab my wrist. "Let's go." Hinila niya ako papunta sa kung saan. My heart beats faster na hindi ko alam kung bakit. Hindi naman ako napapagod o kung ano, pero bakit?

Tumigil kami sa harap ng dorm nila. Pumunta siya sa likod ko at tinakpan ang mata ko. I feel his breath near my ears na nakakapatindig balahibo.

"Close your eyes." Ipinikit ko ang mata ko at naramdaman ko naman na may inilagay siya sa mata ko. A blindfold.

Hinawakan niya ang kamay ko at inalalayan. "Just follow my voice and careful." Sabi niya habang naglalakad kami. Tumango na lang ako sa kaniya.

Bigla naman kaming natigil sa paglalakad at inalis niya ang pagkakahawak sa kamay ko. I can feel his presence at my back at tinatanggal ang blindfold sa akin.

"Surprise!" Sabi niya at inadjust ko muna ang paningin ko. Tumingin ako sa harapan ko at nakita ko sila na may hawak na kandila at may hawak na cake si Alexa.

"Happy birthday, Harriet!" Bati nilang lahat. Yeah, it's September 5, my birthday.

"Thank you." That's all I can say to them.

NAPATAYO na lang ako sa kinauupuan ko nang may kumatok sa pintuan ko. Binuksan ko ang pinto upang malaman ko kung sino ang kumatok.

"Oh, Alexa, bakit ka nandito?" Tanong ko sa kaniya. Pumasok na siya sa kwarto ko at ibinagsak ang dala niya sa kama ko.

"Hey, nag-eighteen ka lang nakalimutan mo na. Pati nga pala birthday mo nakalimutan mo… pfft…" ibinulong niya ang huli niyang sinabi. Umupo ako sa couch at hinarap siya.

"Bakit nga? Kahapon ka pa text ng text eh." Sabi ko. Yes. She text me about today. Ano bang meron ngayon? Wala namang may birthday bukod sa akin na nangyari noong nakaraang limang araw. Saturday ngayon ng hapon at nagbabasa lang ako ng mga libro.