Libra dhe Skateboard

Kapitulli i gjashtembedhjete

Dhjetori ishte duke hyre pak e nga pak. Moti kishte nisur te behej i lagesht dhe i zymte.Rete e pushtonin qiellin shpeshhere edhe shiu binte vazhdimisht pa dashur ndonjehere te ndalonte. Keto kohe ishim te detyruar te rrinim mbyllur e te shikonim se si garonin me njera-tjetren pikat e shiut pergjate faqeve te dritareve te lagura ku shihej pertej rruga e shkrete edhe ku dukej  tek tuk ndonje makine qe kalonte edhe linte nje shatervan uji pergjate vijes ku kalonte.Ose te pakten keshtu mund te benim nese nuk do ishin telefonat me prekje. 

Ajo dite e premte ishte e zymte si shume dite te tjera te atyre javeve te fundit. Isha duke ecur vetem pergjate trotuarit te njome nga shiu i mbremshem.Rete ishin ende aty te nxira edhe po shpresoja qe te duronin edhe pak deri sa te arrija ne porten e shkolles.Tashme isha mesuar te rrija vetem gjate ecjes per ne shkolle. Nuk kisha folur me me Mian. Doja shume te isha perballur me te edhe t'i nxirrja gjithe inatin qe me vlonte perbrenda per ate qe i beri Blejkut por e kisha mbajtur veten.Nuk ia vlente, madje ishte me mire keshtu.E njihja sa duhej qe ta dija se kjo heshtja ime po e nervozonte gjithnje e me shume edhe po i behej e paduruesheme.E meritonte.

Teksa po mendoja keto ndieva hapa pas meje.Buzeqesha dhe u ktheva per ta pare.Buzeqeshja mu kthye ne shprehje habie pasi perballe meje po qendronte pikerisht Mia e cila po kerciste gishtat mendueshem. Thjesht e pashe edhe i ktheva serish kurrizin e vazhdova rrugen time sikur ajo te mos ishte aty.

-Nik prit.-klithi ajo edhe erdhi me vrap drejt meje.

Edhe kjo ishte e pritshme.Ishte ngopur nga injorimet e mia, nga mos hedhja e syve, nga jovemendja qe po i kushtoja edhe se isha mire pa te. Sigurisht ajo  do te vinte vete tek une.

-Me ler te qete.-i thashe pa e pare fare.

-Nik te lutem me degjo pak.-tha me ze te mbytur duke u perpjekur te qante.

Une ndalova edhe shfryva i bezdisur nga prania e saj. Ndoshta po  ta degjoja ç'do broçkulliste do merrte fund shpejt kjo gje.

-Ç'ke per te thene?-e pyeta i acaruar duke pare rrotull pa i kushtuar aspak rendesi asaj. E ndieja shikimin e saj mbushur me mllef te me ngulitej po nuk doja tia dija shume. Doja te thoshte çfare kishte per te thene edhe te ikja pasi rete sa vinin e beheshin me kercenuese.

-Nik me shiko ne sy.- tha duke me kapur nga krahu. Nuk bera gje por qendrova para saj pa treguar kurrfare ndjesie sikur ajo te kishte para ndonje lloj statuje. Hodha njehere syte drejt reve te inatosura duke u lutur te mos shperthenin edhe me ne fund pashe drejt syve te Mias qe nuk mund te krahasoheshin me magjine e syve te Blejkut. Ajo u shtang disi dhe u gelltit.

-Je bere kaq i ftohte, me para mezi prisje te benim rrugen bashke.- u viktimizua.

-Per kete me ndalove?-i thashe pa asnje lloj emocioni perveçse bezdisjejes.

Ajo me pa e trishtuar edhe mu afrua me shume. Une bera nje hap pas. Me pa me nje shprehje tronditje ne fytyre edhe mbeti ashtu e ngrire. Une i hodha nje sy te shpejte edhe pashe serish qiellin e vrenjtur.

-E di qe me mban inat per Blejkun.-theu heshtjen Mia.- Isha e nevrikosur me ty ehe kur e pashe qe me doli ashtu para ne korridor aq e lumtur ate ngerdheshjen e saj ne fytyre edhe si me shikonte triumfuese nuk durova dot. Thjesht bera ate qe bera Nik.

E pashe i inatosur nga shpikja qe sapo beri. Blejku qe ecte triumfuese perballe saj. E dija qe thjesht po perpiqej te dilte si e pafajshme edhe se Blejku shikon gjithmone vetem punen e saj.

-Mia nuk dua t'ia di se ç'po mendoje. Bere nje gabim, shume te madh madje.

Ajo me pa edhe qeshi si histerike.

-Me te vertete e ke Nik? Si mund te me hedhesh poshte per nje send te qelbur, per nje si... si ajo-tha duke e mbajtur pak veten.

Ferkova syte i lodhur nga gjithe kjo bisede e kote edhe iu pergjigja shkurtimisht :