Hayalet okuyucular gece size hayaletler gelsin emi
•
Günler sonra evinin kapısını açtı. Içerideki alıştığı koku yerine boğuk rutubetli bir koku kaplamıştı.
Evinin yüzeyine baktı bir süre, teker teker uzun zamandır görmediği eve baktı. Değişiklikler vardı sanki yada kendinde olan değişiklikleri girdiği her yere taşıyordu. Gördüğü her şey eskisinden daha cansız ve ruhsuz geliyordu gözüne.
Ellerinde hala kurumuş kan lekeleri vardı. Ne kadar yıkarsa yıkasın ellerindeki kan kokusunun gitmeyeceğinin bilincinde ellerini yıkamak için lavaboya girdi. Ne mezara elleriyle koyduğu arkadaşlarının ceset kokusu ellerinden gitmişti şu yaşa kadar nede kan kokusu sadece tek değişiklik bir başka taze kan kokusunun elerine bulaşması oldu.
Kalbindeki agarlık giderek artarken kendini yatağa attı. Belki uyumak onu paklardı.
-
-
-
Herkes atış poligonunda karşıdaki cansız mankenlere ateş alıyordu Üst Teğmen Karan o kadar sık atış emri veriyordu ki herkes stresten terlemiş ve nefes nefese kalmıştı.
Rüzgar'ın kuzguni kara saçları her kurşun sıktığında önüne doğru savruluyor ve alnına dökülüyordu uzulca.
Karan ise dalmış bir şekilde hemen yanındaki terlemiş kaslı bedene bakıyordu. Kara gözleri hedefinden başka yere bakmıyordu. Karan hastanedeyken başında olan bitenin farkındaydı elbette. Kaybetti kandan dolayı vücudunu hareket ettiremiyor hatta gözlerini dahi açamıyordu. Rüzgar onu ölümün soğuk ellerinden almıştı. Ormanda yaptığı ve söylediği şeyleri hala düşünüyordu.
"Ateş" sert ve otoriter sesi sessizliği bastırdığı zaman Rüzgar kafasını ona çevirmemek için büyük çaba harcıyordu çünkü hastaneye gitmediği iki gün boyunca onun nasıl olduğunu sorgulamış ve içi içini yiyerek evde kalmıştı. Son gördüğü şey ona her şeyi açıklıyordu zaten. Canını verdiği adamın içi boştu.
"Bu günlük bu kadar yeter, gidip dinlenin ikinci emre kadar serbestsiniz." Tüm ekip derin bir nefes alırken Sercan yanındaki durgun adama baktı Rüzgar silahına ve kalan kurşunlarına bakıyordu. Karan komutanın da Rüzgara dikkat kesildiğini net bir şekilde gördü. Rüzgarın hastaneden gittiği günden beri aralığında bir farklılık seziyordu zaten. Karan komutan da iki gün sonra taburcu olur olmaz gelmişti ki bunun için Albayı ikna etmek zor olmuştu oldukça.
Sercan elini Rüzgarın omzuna atıp gülümsedi.
"Baya iyisin ha." Dedi. Aralarındaki en genç olan ve en son gelmiş kişi Kuzgun lakaplı Rüzgardı. Kısa süre içinde kendi için bu ismin layık olduğunu kanıtlamıştı.
"Eee kimin sayesinde." Diyerek karşılık verdi elini de kendinden büyük olan adamın bileğine atıp kıkırdadı rüzgar. Tabi onları dikkatle izleyen komutanından bir haberdi. Herkes yavaşça içeri yönelirken sert ve otoriter bir ses geldiğinde sonda kalan askerler ona döndü.
