ʕ •́؈•̀ ₎
"Demoho ka talagang bata ka! Wala ka ng ginawa kun'di mag bigay ng kahihiyan sa pamilyang ito! Wala ka ng ginawang tama!"
Hindi ko nalang inintindi ang mga masasakit na salitang binibitawan ni mama. Sanay na ako. Wala namang pinag bago.
Napa pikit nalang ako ng mahiwa ko na. Naging habit ko na 'to. Feeling ko nawawala yung sakit kapag ginagawa ko 'to. Kitang kita ko ang dugo na sumisirit. Wala akong pake kung mag kalat dito sa kwarto ang dugo.
"ANA! BAKIT PURO DUGO DITO? NAG LASLAS KA NANAMAN? WALA KA TALAGANG MAGAWANG MATINO. SIGE MAGPAKAMATAY KA! WALA KA NAMANG SILBE SA PAMAMAHAY NA 'TO!"
Nag talukbong nalang ako. Kailan kaya ako makakaalis sa impyernomg bahay na 'to? Kailan ako makakawala sakanila? Sawang sawa na ako. Walang nakakaintindi sa'kin. Ni pati kamag anak ko inaayawan ako.
Sa napaka daming beses ko na itong nagawa eto nanaman ako gagawin ulit. Naging kapatidl ko na ang kutsilyo. Ayaw kong nawawala ito. Dahil ito lang ang nagiging sandalan ko.
"Makaka alis din ako dito. "
Isa, dalawa, tatlo. Tatlong beses kong ginilitan ang aking pulso. O kay sarap sa pakiramdam. Makirot sa umpisa ngunit nakasanayan ko na. Immune na ako sa ganitong pakiramdam.
"Kingina! Ayan ka nanaman! Hindi mo ba titigilan 'yan?"
Nagulat ako ng may pumasok sa pinto. Si mama. Tumakbo siya sa'kin at sinampal ako. Kinuha niya ang kutsilyo kong hawak. At dire-diretsong bumaba.
Hindi! 'wag ang kutsilyo ko! 'wag niyong ilayo sa'kin 'yan!
Hindi ako bumaba. Hindi ako kumain ng hapunan.
"Kailangan kong makuha ang kutsilyo ko." Pumunta ako sa kwarto nila mama. Tulog na sila. Pumasok ako at hinanap ang kutsilyo. Alam kong dito niya ito itatago.
Nakita ko ang kutsilyo sa cabinet niya. Dahan-dahan ko itong kinuha. Nang makuha ko na ay nag lakad na ako papuntang pinto. Ngunit napa tigil ako ng may naisip ako.
Humarap ako sakanila habang hawak ang kutsilyo.
Bakit nga ba ngayon ko lang ito naisip?
'pag nagta gumpay ako makakawala na ako rito.
Hindi na ako masasakal. Hindi na ako madidiktahan.
Lumapit ako sa kama. Magka tabi sila ni papa ngunit magka talikod. Lumapit ako kay mama. Pinagmasdan ko siya. Ang himbing ng tulog. Parang ang bait bait. Pero demonyo naman talaga.
Walang paligoy-ligoy na ginilitan ko siya. Kasabay noon ang pag hiwa ko sa dibdib niya. Nakita kong nag hihingalo na siya.
Gumalaw si papa. At kitang kita ko ang gulat sa mga mata niya ng makita ako. Lalaban na sana siya ng maunahan ko siya. Agad kong itinarak ang kutsilyo sa mata niya. Mabilisan ko itong inikot sabay gilit sa leeg niya. Hindi sana ganito ang aabutin niya kung naging mabuti siyang ama.
Parehas na silang nag hihingalo. Bumalik ako kaya mama. Mas lalo kong nilaslas ang leeg niya. Hiniwa ko ng malaki ang dibdib niya at kinuha ang kanyang puso. Tumitibok pa ito kaya pumunta ako sa kusina at nilagay sa ref. Pag dating ko ay parehas na silang walang buhay.
Tinuluyan ko silang tanggalan ng mata. Kinuha rin ang mga lamang loob nila. Inilagay sa sako ang mga katawan nila.
Hindi sana ganyan ang aabutin nila kung hindi nila pilit inilalayo ang kaibigan ko. Kung hindi nila nilalayo ang kutsilyo ko.
Nilinis ko ang sarili ko. Pagka tapos ay nag luto na parang walang nangyari. Pagka luto ko ay agad akong kumain.
"Napaka sarap naman ng puso mo mama."
End
Thanks for reading!💜
-@Adorablebiatch
