mess = volleyball players | nct dream

prologue

"Şu zaman kadar direndiniz direndiniz ve ulusallara gelmeye başardınız. Biliyorum, hiç kolay değildi. Ancak kimse it gibi çalışmadan buraya gelmeyi beklemiyordu, dimi Haechan?"

Koçumuz Lee Byungwook yanımdaki arkadaşıma seslendiğimde sırıtmadan edemedim. Haechan suçlu olduğunu bilmesine rağmen arsız arsız gülümsüyordu. Bu çocuğun özgüveni ben de olsa bırakın ulusalları, dünya kupası için yarışmaya giderdim.

"Sizin suyunuzu çıkarana kadar çalıştırdığım için özür dilemeyeceğim. Eşekler, aslında daha çok çalıştırırım da, daha dün doğduğunuz için hemen uykunuz geliyor. Özellikle Bayan Huang beni az azarlamadı. Bizim ufak Renjun'imiz erkenden uyuyormuş."

Şakayla karışık söylediği cümlelere Renjun olduğu yerden sinirlenirken Haechan onunla dalga geçiyordu. En son Chenle'yu ona bebek muamelesi yaparken bulmuştum. Renjun'u, ona vurması için omzuma almam gerekmişti çünkü takımımızın liberosu, Chenle'dan yaklaşık yirmi santim kısaydı. Zaten kendisini bir yetmiş olduğuna yeni yeni ikna edebiliyorken, onu kızdırmak pek de hayırlı bir iş değildi.

Takımımız genelde yaşıtlarımdan oluşuyordu. Pasörümüz Haechan benden sadece iki ay büyüktü. Liberomuz Renjun yine benimle aynı yaştaydı. Orta blokçumuz Chenle benden bir yaş küçüktü. Tek istisnalar pasör çaprazları Johnny ve Jaehyun hyung'tu. Kendileri lisemizin daimi oyuncuları, iskelet takımdalardı. Johnny hyung inatla sınıfta kalınca biz de onlarla aynı takımda oynama şansını kazanmıştık.

Ben de takım kaptanıydım. Koçumuz, Lee Byungwook'un favori öğrencisi, as oyuncu Na Jaemin. Gerçekten bu kademeye nasıl geldim hiçbir fikrim yok. Hala ortaokulda kızlarla voleybol oynadığımı hatırlayabiliyorum. Ancak şimdi, Seul dışındaki tüm büyük şehirlerin takımlarını yenmiş, son liseyle yarışmaya, ulusallara gidiyordum. Hayat cidden oldukça garipti.

"Jaehyun ve Johnny beyefendiler nerede bir fikriniz var mı? Ne zaman önemli bir şey anlatacak olsam ortadan kayboluyorlar."

Hepimiz boş boş etrafa bakınmıştık. Ama onları göremeyeceğimize adım kadar emindik. Çünkü ne zaman Johnny hyung Jaehyun hyung'la beraber kaybolsa, her zaman ponpon kızların yanından çıkıyorlar. Tahmin edebileceğiniz gibi onları kızlardan koparmak pek de kolay olmuyor.

Haechan hiç umursamadan koça geri dönmüştü. Böyle şeylerde çok çabucak heyecanlanıyor ve sabırsız birisi oluyordu. Aslında dürüst olmak gerekirse, Haechan her zaman böyle ve onu sakin tutmak oldukça zor. Sahaya çıktığında ne kadar acımasız ve ezici birisi olsa da, onu bekleme salonunda görseniz tanıyamazsınız. Kaç kere kusmaya gittiğini bir süre sonra saymayı bırakıyorsunuz.

Tam beklemediğimiz anda spor salonunun kapısı açıldı ve içeri gülüşerek Johnny ve Jaehyun hyung girdi. Her zamanki gibi ellerinde ponponlar yoktu. Tam tersi kocaman basketbol toplarını ellerinde tutuyor ve hayran hayran bakıyorlardı.

"Lucas'ın imzasını aldım Jae~"

Koç şok olmuş bir şekilde bakarken, onlar hala koçun varlığının farkında değildi.
Ben de dahil herkes gülüşünü zorla tutuyorken koç onlara seslendi.

"Basketbol takımının liderinin imzasını mı aldınız cidden?"

Koç sahte bir hevesle sorarken yaşanabilecek olayları az çok tahmin edebiliyordum.

"Eveeet!"

Jaehyun hyung iki saniyeliğine koça dönüp ona cevap verdiğinde hala olayı kavrayamamış, koçun önünden ilerleyip gitmişti.

Az önce neler yaşandığı aklına dank edince koşar adımlarla Johnny'le beraber Lee Byungwook'un önünde durmuşlardı.

Koçumuzu herkes severdi. Disiplinli birisiydi ama hepimizi kendi oğlu gibi görürdü. Hiç çocuğu olmadığını öğrendiğimde çok üzülmüştüm. İşine bağlılığı yüzünden eşiyle sürekli tartışıp duruyordu. Zaten bir hafta önce öğrendiğimize göre boşanmışlardı. Yine de bunu bize hiç yansıtmadı. Ne kadar çok çalıştırsa da, ödül günlerinde hepimizi toplar yemek yemeye götürürdü. Hepsini kendisi öder, az da olsa içmemize izin verir ve dertlerimizi dinlerdi. Spor salonu dışında hepimizin güvenebileceği bir abisiydi. Ancak iş voleybola gelince hiçbir şeyden taviz vermezdi. Zaten bizi bu kadar başarılı yapanda koçumuzdu.