Derek Diary

Part 8

Μιλάγαμε και μιλάγαμε και μιλάγαμε για δύο περίπου ώρες ,έιναι στο κλαμπ μου...εχει περάσει πολύ δύσκολα και εκείνος με την μαμά του!

"το έγραψα.." του ειπα

"ωραία,όταν πάρεις τηλέφωνο στείλε μου μνμ"

Τα ηχεία του αεροδρομίου άνοιξαν και η γνωστή γυναικεια φωνή που ακούμε δύο ωρες τώρα άρχισε να μιλά ""το αεροπλάνο για Καναδά αποχωρεί ,οι επιβάτες να περάσουν "" σηκώθηκα,πήρα το σακιδιο μου στην πλατη μου "τα λεμε φιλε" μου ειπε ο Ian και με χτύπησε φιλικά στην πλατη ,τον κοιταγα να βγαίνει από το αεροδρομιο και μπορω να πω ότι είχα χαζεψει,νιώθω ενΑ σκουντημα και δεν αργω να καταλαβω ότι κάποιος είχε πέσει πανω μου ,κοίταξα πίσω μου και είδα μια κοπέλα περιπου στην ηλικία μου,ίσως και μικροτερη,τα μάτια μου πηγαν πιό πέρα σΕ μια κοπέλα που μας κοιταγε και γελαγε "ουπς συγνωμη.." κοίταξα την κοπέλα που έπεσε πανω μου σφίγγοντας τα φρύδια μου "πας καλά?" την ρωτησα,η άλλη κοπελα σταμάτησε να γελάει και περπάτησε προς το μέρος μου "καλά ηρέμησε απλά έπεσε πανω σου!" άρχισε να μου επιτειθετε "δεν θα ασχολειθω άλλο με εσάς!!" τις απάντησα γρήγορα δείχνοντας την καθόλου φιλική μου πλευρά ...Τις κοίταξα ,γύρισα το κεφάλι μου και πήγα στην ουρά ,η θέση μου ήρθε μετά από πέντε λεπτά ,έδωσα το εισιτήριο μου,την βαλίτσα μου  και μπήκα μέσα,ο διάδρομος ηταν αρκετά μακρυς,ηταν η πρώτη φορά που ταξίδευα με αεροπλάνο και το άγχος με είχε καταβάλει 100%.Ανέβηκα στο αεροπλάνο,μια αεροσυνοδός και ο πιλότος ηταν στο τέλος της σκάλας ,χαιρέτησαν τον κόσμο και ευχοντουσαν καλό ταξίδι σε όλους ,τους προσπέρασα  και βρήκα την θέση μου ,κάθισα και προσπάθησα να ηρεμησω...

"Συγνωμη.." φώναξα μια αεροσυνοδός "ναι?" "έχει WiFi αυτό το αεροπλάνο?"

"ναι....εμ..(έψαξε στην τσέπη της ) ο κωδικός ειναι αυτός!Να έχετε ενΑ ωραίο ταξίδι.." πήρα το χαρτάκι στα χέρια μου.Ενα λεπτό...δεν έχω κινητό...Το έβαλα στην τσέπη μου και κοίταξα έξω από το αεροπλάνο,η ουρά για το αεροπλάνο τελείωνε ...

Τα ηχεία άνοιξαν και ένας ήχος ακούστηκε τρυπωντας τα αυτιά όλων "ιιιιιιιιιιι,ενααα...ε-ναα...η Air Line σας καλωσορίζει,το ταξίδι θα διαρκέσει 4.30 ώρες , σας ευχόμαστε ενα καλό ταξίδι "

Προσπάθησα να χαλαρώσω ,ενα κοριτσάκι μικρό γύρω στα 4 ήρθε και κάθησε δίπλα μου,ενα σκουντημα ένιωσα και το κεφάλι μου γύρισε προς την μικρή "γειαα" μου ειπε με την λεπτή φωνούλα της ,σήκωσε το χέρι της και με χαιρέτησε "ααα...γ-ΕΙΑ?"

"με λένε Sotiria αλλά όλοι με φωνάζουν Lila.." Άρχισα να σκέφτομαι πως βγαίνει το Lila από το Soriria ,τις σκέψεις μου διέκοψε η μικρή "εσένα?" η φάτσα της ηταν πολύ γλυκιά,τα μαλλιά της καφέ και μακριά  και τα μάτια της τεράστια γαλαζοπράσινα..."ειμαι ο Derek " "η μαμά μου λέει να μην μιλάω με άγνωστους αλλά αφού καθόμαστε εδώ και ξεΡω το όνομα σου ...είσαι γνωστός μου!Στο Καναδά θα πας και συ?" με ρώτησε κουνώντας το κεφάλι της και μιλώντας ασταμάτητα και γρήγορα

"ναι...θα πάω στους θείους μου.." αυτο το κοριτσάκι ηταν πολύ γλυκό και κάτι μου έλεγε να της μιλήσω ,να καθίσω και να κανουμε συζήτηση ..."και γω!!!Πόσο χρόνων είσαι?" "ειμαι 17 ,εσύ?" την ρώτησα "ειμαι 5,30 και παω πρώτη δημοτικού (:" μου ειπε αφήνοντας ενα γελάει να της ξεφύγει στο τέλος!

"έχεις αδέρφια?σε ποιο σχολείο θα πας ? Θα μείνεις στον Καναδά?Έχεις κοπέλα?Οι γονείς σου ειναι πίσω? Ταξιδεύεις μόνος σου?" άρχισε να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις "ο..ου...ο..ου..ηρέμησε Lila,με τρελανες" "ουπς...συγνωμηη...όλο αυτό κάνω ...(χαμήλωσε το βλέμμα της ) γι'αυτό δεν με θέλει ο Sayer ,κοίταξα έξω από το παράθυρο και εοδα ότι είχαμε απογειωθεί ήδη ,η μικρή μου κάνει καλό ,με κάνει να ξεχνιέμαι ....Άκουσα το παράπονο της "γιατί να μην σε θέλει...μια χαρά κουκλίτσα είσαι!" της ειπα ανεβάζοντας την προσωπικότητα της "αλήθεια?" σήκωσε το βλέμμα της και το χαμογέλασε της έφτασε μέχρι τα αυτιά ...

"φυσικά...Είσαι πολύ όμορφη!" της απάντησα

"είσαι τοσοοο καλός " "σε ευχαριστώ..." "έχω κραγιονια μαζί μου ,θέλεις να ζωγραφίσουμε?" με ρώτησε καθώς έβγαζε την ζώνη της ,έπιασα τα χέρια της "περίμενε!" της ειπα "δεν μπορείς να σηκωθείς ειναι επικίνδυνα...μπορεί να πέσεις...Σε ποιο νούμερο ειναι οι γονείς σου?" την ρώτησα "στο 025 " ελισα την ζώνη μου και σηκώθηκα "μείνε εδώ.." βγήκα στον διάδρομο και περπάτησα κοιτώντας τα νούμερα "021,022,023,024,025 Α!εδώ ειναι!Συγνωμη..."

Μια ξανθιά γυναίκα με κοιταξε "ναι?" "κάθομαι με την κόρη σας..." της απάντησα "οχι..νεαρε μου κάποιο λάθος κάνετε..." μου ειπε "η Lila κόρη σας δεν ειναι?" "ενΑ λεπτο...κάπου εδώ..." άρχισε να ψάχνει στο δίπλα κάθισμα και πίσω της "Α!εδώ!Αυτό το χαρτί έχει το όνομα Lila ,ηταν εδώ όταν κάθισα ..." "ε..ευχαριστώ.." πήρα το χαρτάκι στα χέρια μου και η φωνούλα από μεσα μου άρχισε να μιλά 'ας μην ειναι αυτό που νομίζω...

ας μην ειναι αυτό που νομίζω, ας μην ειναι αυτό που νομίζω!!!' Πήγα πίσω στην θέση μου και κάθισα "τα έφερες?" με ρώτησε "εεε...οχι...μια κοπέλα μου έδωσε αυτό το χαρτάκι με το όνομα σου .." έβγαλα το χαρτάκι και της το έδωσα ,μου το έδωσε πίσω "μπορείς να το διαβάσεις?" με ρώτησε