My name is not my story (Louis Tomlinson)

Deel 5

~ harry's p.o.v. ~

Als om 11 uur s'avonds Jane nog steeds niet terug is weet ik dat ik een probleem heb. James is helemaal over de rooie en zelfs m'n moeder is bezorgt.

"Denk James! Waar kan ze zijn wie kent ze allemaal!"

Roept mijn moeder gestrest. James haalt alleen zijn schouders op.

"Ik bemoei me daar niet zo mee, ik laat haar een beetje d'r gang gaan. Ik... Ik oh god als haar iets gebeurt anne! Dan kan ik dat mezelf nooit meer vergeven! En haar moeder, die gaat woedend zijn als ze erachter komt dat haar dochter alleen door de straten van Londen zwerft!"

Hij begint te huilen. Oh shit, nu voel ik me schuldig. Wat als dit meisje echt iets overkomt? Dan ben ik de pineut, en heb ik een schuldgevoel voor de rest van m'n leven. Ik moet boobear bellen! Ik race de trap op en draai het nummer van Louis.

"Piep...piep... Hazza! Wassup dudeeeee!"

"Uhm Lou, ik heb soort van een mega probleem!"

"Oh nee... Wat heb je gedaan, is die man alweer weg bij je moeder? Hazza zeg dat het niks ernstigs is?"

"Uhm nou ja ik had een soort van meningsverschil met z'n dochter en uhm ja ze is weggerend en nu is ze nog steeds niet terug!"

Het blijft even stil aan de ander kant van de lijn, dan hoor ik Louis zuchten.

"Je moet d'r gaan zoeken... Wij kunnen wel helpen?"

Zegt hij aarzelend.

"Ja maar dan is m'n ma nog steeds boos op me!"

"Uhm zeg gewoon dat je je schuldig voelt en dat je d'r gaat zoeken en dat je pas terug komt als je haar gevonden hebt!"

Louis' idee is nog niet eens zo slecht. Ik bedank hem en hang op. Ik storm de trap af.

"Ik ga haar zoeken!"

Roep ik tegen m'n moeder en James.

"Ik ga haar zoeken en ik kom pas weer terug als ik haar gevonden heb! Het is mijn schuld dat ze weg is en dus fix ik dit!"

Zonder antwoord af te wachten loop ik de deur uit en stap ik in mijn auto, waar kan ze zijn? Hopelijk is er niks ernstigs gebeurt!

~ Jane's p.o.v. ~

• volgende ochtend •

Ik word wakker in een leeg bed, Blair is waarschijnlijk al wakker. Ik sta op en ruik een heerlijke etenslucht. Ik trek mijn kleding van de vorige dag weer aan en loop naar beneden. In de keuken is Blair wafels aan het bakken.

"Goedemorgen slaapkop!" Zegt ze vrolijk terwijl ze een bord met wafels op tafel neer zet. Ik pak het bord en plof neer op de bank, even later komt Blair naast me zitten. We kijken wat tv en rond 1 uur besluit ik maar eens richting huis te gaan. Mn vader heeft nu wel genoeg geleden. Blair staat erop om me naar huis te brengen.

"Je kan niet in je eentje Londen doorcruisen! Je kent de weg amper!"

"Jij weet ook niet waar ik heen moet dus waarschijnlijk kan ik beter lopen!"

"Nee, ik breng je weg."

Ik zucht. Als Blair eenmaal iets besloten heeft is het moeilijk om haar op andere gedachte te brengen. We springen in de auto en beginnen wat rondjes te rijden door Londen, aangezien ik het adres niet weet, leek dit ons de beste oplossing. Uiteindelijk kan ik er niet meer tegen.

"Stop de auto Blair! Ik ga lopen!"

"Nee, Jane please, je kan niet gaan lopen wat als je nog erger verdwaalt!"

"Maak je geen zorgen oke, ik heb het gevoel dat als ik ga lopen, ik meer kans heb de weg terug te vinden."

Blair kijkt me bedachtzaam aan maar knikt dan.

"Oké, maar bel me zodra je thuis ben en als je me om 11 uur vanavond nog niet gebeld heb, ga ik naar de politie, conprendre?"

Ik knik.

"Jup, ik bel je vanavond. Bedankt voor alles Blair! Moeten we snel weer doen!"

Blair knikt en ik spring uit de auto. Ze rijd weg en daar sta ik dan, moederziel alleen in het hartje van Londen. Ik begin een random richting in te lopen en hoop op het beste. Na een tijdje rond gelopen te hebben hoor ik ineens iemand mijn naam roepen. Ik draai me om en ik zie een groepje jongens mijn kant op rennen...