First Installment for the MAYHEM series
"Innocence was never meant to be addictive."
Addiction has been a part of Kyson Montenegro's nature, and women, in particular have always been his favorite obsession. Being the lead singer in a band has its pe...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
The rest of the week went by without any sight of Kyson. He didn't even have any parties.
Although, the day after I had gone upstairs to quiet the last party, I had come home from the library to find an iPod and a set of earbuds by my door. A small note read:
To help with your loud neighbor's noise. -K.
Hinanap ko siya nang mga sumunod na araw para mapasalamatan ko siya. Punung puno ang iPod ng mahigit dalawang libong kanta. Sinigurado niya talagang hindi ako mauubusan ng pakikinggan. Hindi ko siya nakita ng buong linggo kaya naman naisip ko na baka iniiwasan niya ako.
Inasahan ko na yun, pero hindi ko pa rin maiwasang masaktan kahit gaano ko itanggi. Akala ko nung mga oras na magkasama kami ay hindi niya makikita ang mga mali sa akin at may maituturing na akong kaibigan. Pero, hindi ganoon ang nangyari.
Ngayon ang unang araw ng pasok ko sa school. I had World Literature and Physics 101, and then I had a meeting with my new boss. Tito Henry had set me up to work at a coffee shop whose manager was his close friend.
Hindi ko lang alam kung ano ang sinabi niya sa kaibigan niya tungkol sa akin, pero mukha siyang sigurado na magiging okay lang ako sa lugar na iyon. Nasa akin pa rin yung takot. Yung takot na baka sa isang tingin lamang ng kaibigan ni Tito Henry ay ipagtatabuyan ako nito kaagad ay gumugulo ngayon sa isip ko. Kung iyong kapitbahay ko nga ay nakita ang mga mali sa akin, paano pa kaya ang isang taong mas marami ang karanasan sa pakikihalubilo sa maraming tao.
Pero wala rin namang maitutulong sa akin ang pag-aalala. Mas lalong lalala ang mga sitwasyon. Sinuklay ko na lamang ang aking buhok ng isa pang beses at saka tumingin sa salamin. Napagdesisyunan kong magsuot ng simpleng pantalon at disenteng blouse na binili ko dati. Ito ay teterno sa kulay pula kong heels.
Hindi ako sigurado kung ano ang ine-expect ng coffee shop sa akin dahil tingin ko naman ay lahat sila doon ay magagaling sa gawain nila, pero dahil sa magpapakilala ako sa manager ng shop ay kailangan kong maging presentable.
I made sure I had my glasses in the backpack I had my laptop tucked safely inside of. Once I was sure I hadn't forgotten anything, I headed for my car.
* * *
Getting through both of my classes without getting lost and making sure I took good notes had been easier than I'd anticipated. I felt good about my professors. I hadn't spoken to anyone, but that was okay. I didn't have to make friends. I wasn't there for that.
