﹏•♡↬ great wrecking ball, great miracles_ S1 ↫♡•﹏

"زلزله و شبح خون آشام"

اینکه جونگین هر سال از دوست ها و اقوام نزدیک خرس های پشمالو و گاها رنگارنگ کادو ‌میگرفت عجیب نبود اما فکرش رو نمیکرد که کادوی عجیب داییش بهش یه عروسک پشمالوی پنگوئنی باشه.

با ابروهای تا به تا و گوشه ی لبش که از تعجب و شاید تردید کج شده بود، به آرومی دستشو به جعبه برد و عروسک رو به آرومی از داخلش بیرون آورد.

شاید چون میترسید که آسیبی از جانب اون عروسک بهش برسه و یا شاید هم برعکس. با لمس آروم بال های مشکی رنگش اونو جلوتر آورد و توی فاصله ی بیست سانتی متری صورتش نگهش داشت و بهش زل زد.

+این دیگه چجور پنگوئنیه؟!

بعد از چند لحظه آروم زمزمه کرد و جفت ابروهاشو بالا برد.

+چشماش انگار دارن از جا در میان و ...

آروم انگشتش رو روی نوک نارنجی رنگش کشید و ادامه داد.

+نوکش چرا شبیه قلبه؟!

_جونگین؟

با صدای مادرش عروسک رو به جعبه برگردوند و سمت در چرخید.

_هدیه تو باز کردی؟!

مادرش در حالیکه بهش نزدیک میشد پرسید و جونگین در جواب فقط به جعبه اشاره کرد.

_اوه! یه پنگوئن کوچولو.

مادرش با ذوق کنترل شده‌ ای گفت و جونگین ساکت موند.

_چیزی شده؟!

+نه!

_ولی قیافه ت یجوریه که انگار از هدیه ت راضی نیستی.

+نه. خوبه. فقط یکم عجیبه. از دایی تشکر میکنم.

با لبخند کمرنگی جمله ی آخر رو گفت و دوباره به پنگوئن نگاه کرد.

«زیادی عجیبی.»

💕💫🐧🎁🐻

_هی جونگین.

با صدا زده شدن اسمش توسط شخص آشنایی، قدمهاشو بلند تر و سریعتر از قبل برداشت و از پله های ورودی ساختمون اصلی بالا رفت.

اصلا دوست نداشت صبحش رو با اراجیف اون پسر کوتاه و ریزه میزه شروع کنه و منتظر عواقب و بلاهای آسمونی که بعد از اون قراره سرش بیان بمونه.

همین که خواست وارد راهرو اول بشه دستی پایین کوله پشتیشو گرفت و با وجود اینکه قد بلند و زور بیشتری نسبت به اون موجود همیشه مزاحم و دردسر پشت سرش داشت، نتونست خودش رو جلو بکشه و بندهای کوله ش از رو شونه هاش به بازوهاش کشیده شدن و کمی بعد خودش هم در حال سقوط روی زمین بود.

+یا یااااا چیکار میکنی عوضی؟! ولم کن.

با صدای تقریبا بلندی گفت و سرش رو به عقب چرخوند تا شاید با اخم نچندان ترسناکش اون فسقلی رو بترسونه، اما با دیدن مدیر مدرسه که همه با اسم شبح خون آشام میشناختنش، خون تو رگاش یخ بست.