'Your eyes make me shy'

hoofdstuk 5|

Noa's point of view

Ik lig rustig op de bank een film te kijken als mijn telefoon gaat. De naam 'Aless' verschijnt op mijn beeldscherm. Ik neem op. 'Hai Aless!' Roep ik vrolijk.
Aan de andere kant blijft het stil. 'Hallo? Alessio?' Vraag ik verbaasd. 'Kun je me horen?'
Geen antwoord.

Plotseling hoor ik gesnik aan de andere kant van de lijn. Is het Alessio die huilt? 'Hey, hey, rustig aan. Kan je me vertellen wat er is?' Vraag ik rustig.
'N- nee. D- dat ga- gaat niet luk- lukken.' Fluistert Alessio stotterend. Wat is hier aan de hand?
Ik zucht. 'Aless, wil je hierheen komen? Of moet ik naar jou?' Vraag ik rustig. Hij antwoord compleet in paniek dat ik naar hem toe moet. Ik knik. Dat kan hij natuurlijk niet zien. 'Is goed, ik ben er zo.' Zeg ik en ik hang op.
Ik stuur mijn moeder een appje dat ik even snel naar vrienden ben en ik wandel richting het station. Ik pak de eerst volgende trein naar Amsterdam Centraal. Vanaf daar is het toch nog maar 10 minuutjes lopen.

Na 40 minuten stap ik uit op station Amsterdam Centraal. Ik loop gehaast maar voorzichtig richting het Spaze kantoor.
Ik druk de bel in en de deur gaat open. Al rennend de trap op, eerste links en dan de achterste deur. Ik klop aan. Meteen doet Tim open. 'No, je moet ons helpen. Alessio is in paniek en-' Ik ren naar binnen en kijk rond. Het kantoor is in rep en roer, en er liggen scherven op de grond. Ik kijk Thomas aan. 'Wat is hier gebeurd? En waar is Alessio?' Vraag ik.
'Alessio is buiten. Hij staat borden, glazen, vazen en andere dingen kapot te gooien. Hij-' En ik ren naar buiten. Weer iemand onderbroken. Jammer dan.

'Hey hey hey Aless doe rustig!' Roep ik als ik hem zie staan. Hij kijkt me aan en begint nog harder te huilen. Hij rent naar me toe en geeft me een knuffel.
Zijn ademhaling gaat veel te snel. Ik pak zijn handen vast en maak me los. 'Aless, adem even met me mee. Een keer heel diep in. Ja heel goed. En nu weer uit. Goed zo. Blijf dat even herhalen.' Zeg ik rustig om hem te kalmeren. Nog steeds heb ik zijn handen vast. Hij kijkt me aan en zijn ademhaling word rustiger. Ik trek hem weer in een knuffel en houd hem stevig vast.
'Maar Aless, wat is er nou aan de hand?' Vraag ik voorzichtig.
'Mij- mijn moeder is- er n-niet meer.' Stottert hij