UNEXPECTED LOVE

1

Dawn Beatrice POV

My name is, Dawn Beatrice Cruz and In my 15 years of existence hindi talaga ako mahilig sa libro.But when I turned 16 natuto ako magbasa ng wattpad dahil sa mga kaibigan ko,and now I'm 18 and still studying, I'm now a 3rd year collage student at UP Diliman and I'm taking up Secondary Education Major in English (BSED) I wanted to be a teacher since then. and I'm proud to say that, I am still reading wattpad stories. Naka-adikan ko na talaga ito pero kahit ganoon hindi ko pa din pinapabayaan ang pagaaral ko.

When I turned sixteen, I fell in love with books mapa wattpad book man yan or about sa studies. Pero hindi ako katulad ng ibang nagbabasa na bumibili ng libro.

My father's always gave me money to buy everything that I wanted. Pero kahit kailan hindi ko pinambili iyon ng libro. My father left me when I was still a child, but even if he, left me he was still supporting my needs. But I sometimes spend his money, when I really need it.

I remember the day when I was eaten by my pride. I have no money that time and i need to go home so I just walked my way home. Mga isang oras at mahigit lang naman na lakaran kaya, kaya ko. Kaya lang sa sobrang pagtitipid ko nagkasakit naman ako kaya yung perang inipon ko at hindi ko ginagalaw ay ginamit namin na pampagamot ko.

Galit na galit sakin si nanay noon kasi bakit hindi daw ako kumakain sa school kahit na may baon naman daw akong pera at bakit daw ako naglalakad. Kaya sinabi ko sa kanya yung dahilan kung bakit ako naglakad at hindi 'ko ginagalaw yung pera na binibigay ng tatay 'ko sa akin.

Pero pinagalitan niya pa ko at sinabing tigilan ang pagmamalaki ko sa tatay ko, dahil kahit ganoon ang nangyari pasalamat nalang daw ako na sinusus-tentuhan parin ako ng tatay ko.

And whenever I felt sad, I always read books. Especially Wattpad stories. Wattpad is my sweet escape.

Hindi ako hilig ang libro, pero gusto ko parati nakakakita at nakakamoy ng libro.Kaya naman sa bawat araw at taon na lumilipas palagi akong nasa RBS (Ramos Bookstore) hanggang sa umabot ako sa punto na pati yung guard RBS ay naging kaibigan ko na.

Kaya kahit tumambay ako ng matagal doon eh okay lang, kasi parang kaibigan na kami ni Robert at ni Jonathan sila yung guard sa RBS. Dahil alam naman nila na pag pumupunta ako sa RBS laging pagbabasa lamang ang gagawin 'ko.

At doon ako nagbabasa paminsan minsan at tinigignan yung librong gustong gusto kong basahin at bilhin.

Ang RBS ang tambayan ko kapag malungkot ako. Kaya naman palagi ako nandito. Ang RBS ay pinaghalong bookstore at library kaya gustong gusto ko parati nandito.

"Una na ko kuya Robert, baka hinahanap na ko ni mama. Baka kuhanin nanaman non ang cellphone ko pag hindi pa ko umuwi." Sabi ko habang kinukuha ko yung bag ko sa may baggage counter.

"Nako ikaw talaga dawn! sigurado ako patay ka nanaman sa nanay mo!" Pananakot nya pa at dahil don mas kinabahan ako at mas binilisan ko pa ang pagkilos ko sa pagkuha ng gamit ko.

"Sus di ako takot!" Sabi ko sabay karipas ng takbo palabas ng RBSu at sakay sa tricycle.

"Ma! Nandito na po ako!"

"Saan ka nanaman ba galing at ginabi ka nanaman bata ka? Nanggaling ka naman sa library ano?!" Bulyaw sakin ni nanay habang lumalabas ng kusina at nagpupunas ng kamay.

"Opo. May tinignan lang po ako doon"

"Anong tinignan mo?! Yung libro mo nanaman?! Ilang beses ko bang sasabihin sayo na tigilan mo na yang pagbabasa nyang wattpad na iyan at pagbabasa mo doon sa libro na iyon?! Bakit ba ang daming tao na gustong gusto iyon?! Ano ba ang laman noon?!" Panenermon nya nananaman sa bawat araw nalang lagi nalang iyan ang sinasabi nya.