Όχι Και Τόσο Σκληρός

τσαπτερ 4

Η Aida κρατούσε την ανάσα της. Ήταν ο τύπος με τα μαύρα μαλλιά. Αυτός που κοιμήθηκε μερικά θρανία πίσω της. Αυτός που χτύπησε αλύπητα τον Luis και μετά την κυνήγησε.

Τον παρατήρησε καθώς περνούσε τα δάχτυλά του μέσα από τα μαλλιά του. Είχε σχεδόν λευκή επιδερμίδα. Την κοίταξε κι εκείνη είδε τα δύο γκρίζα μάτια που της έκαναν τόσο μεγάλη εντύπωση την τελευταία φορά. Τι ήθελε δίπλα της;

"Γιατί κάθεσαι μόνη σου;"

"Ε;"
Αυτή ήταν μία ερώτηση που δεν περίμενε. Περίμενε να της μιλήσει άσχημα, ίσως να της υποσχόταν ότι θα της έκανε τη ζωή δύσκολη... Αλλά όχι!

"Είσαι πάντα μόνη. Όλα τα κορίτσια που ξέρω κυκλοφορούν σε παρέες..."

"Δεν είναι δική σου δουλειά."

"Δεν είναι. Αλλά ίσως να μην εμπλεκες αν δεν ήσουν μόνη."

Η Aida τον κοίταξε έντονα. Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα που φάνηκαν αιώνας, σηκώθηκε.

"Παράτα με."

Έκανε μεταβολή έτοιμη να φύγει αλλά ο μαυρομαλλης πρόλαβε και άρπαξε τον ώμο της.

"Συγγνώμη, κοπελιά, φαίνεται κάναμε κακή αρχή. Ας ξαναπροσπαθησουμε."

Η Aida γύρισε.

"Είμαι ο Emeril. Όπως το... Υγρό πιάτων..."

Το κορίτσι έμεινε ακίνητο. Πρέπει να ήταν τρελός. Προσπάθησε να φύγει αλλά η λαβή του Emeril ήταν γερή.

"Aida, έτσι; Πολύ ωραίο όνομα! Μελωδικό!"

"Πώς είναι το Aida μελωδικό;"

"Δεν ξέρω, ίσως επειδή μου θυμίζει την γκάιντα..."

"Την γκάιντα."

Ήταν σίγουρα τρελός.

"Λέγε τι θες."

"Ε... Να, ρε συ... Απλά..."

Την κάθισε ξανά στο τραπεζάκι και άρχισε να παίζει με τα μαλλιά της, πράγμα που την έκανε να ανατριχιασει.

"Είσαι πολύ όμορφη, Aida."

Η κοπέλα γουρλωσε τα μάτια. Αυτό κι αν δεν το περίμενε.

"Πώς;"

"Και μία τόσο όμορφη κοπέλα δε θα έπρεπε να είναι μόνη στην καφετέρια του σχολείου."

Ο Emeril έκατσε απέναντί της.

"Λοιπόν; Τι να σου παραγγείλω;"

Να της παραγγείλει; Πρέπει να της έκανε πλάκα. Η κοπέλα αυτή τη φορά σηκώθηκε κι έφυγε χωρίς να πει τίποτα. Αυτό το αγόρι ήταν επικίνδυνο. Δεν έπρεπε να την ξεγελάσει με την ευγενική συμπεριφορά του ή την εμφάνισή του...

Έκατσε στο θρανίο της μέχρι να ξαναρχίσει το μάθημα.

Ο καθηγητής της Ιστορίας ήταν σκυθρωπός σήμερα. Τι να συνέβη άραγε; Αυτός ο άνθρωπος ήταν πάντα χαρούμενος και γελαστός ενώ τώρα με το ζόρι τους κοίταζε. "Παιδιά, συγγνώμη αν είμαι λίγο κακοκεφος αλλά... " Μία μικρή σιωπή ακολούθησε μέχρι ο καθηγητής να διαλέξει τις λέξεις. " Ίσως παρατηρήσατε ότι ο συμμαθητής, ο Luis λείπει."

Ένας ψίθυρος απλώθηκε στην τάξη. Το να λείπει ο Luis από το σχολείο ήταν ανήκουστο! Προσπαθούσε μάλιστα σκληρά ώστε να μην αρρωσταίνει και χάνει τα μαθήματα.

"Φαίνεται", συνέχισε ο καθηγητής "πως του επιτέθηκαν".

Σιγή μέσα στην τάξη η Aida άρχισε να τρέμει. Ήξερε πού θα κατέληγε αυτό. "Είναι στο νοσοκομείο, κύριε;", ρώτησε με φωνή έτοιμη να σπάσει.

"Δυστυχώς ναι", ήρθε η απάντηση από τον καθηγητή. "Αν δεν έχετε όρεξη για μάθημα θα το καταλάβω." Είπε και κάθησε στην έδρα του, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο.

Οι συζητήσεις άναψαν. Πώς συνέβη; Πότε; Και ποιος μπορεί να ήταν τόσο απάνθρωπος ώστε να στείλει τον Luis στο νοσοκομείο;

Μόνο η Aida δε μιλούσε. Παρέμενε σιωπηλή και έπαιζε νευρικά με τα μαλλιά της. Είχε δει τα πάντα, κι όμως δεν είχε πει τίποτα... Μα γιατί;