Όχι Και Τόσο Σκληρός

τσαπτερ 6

"Γιατί τέτοια μούτρα; Ούτε στο τρίτο ποτήρι δεν είσαι ακόμα!"

"Άφησέ τον, έχει μπλέξει άσχημα."

"Σώπα! Ο Emeril να μπλέξει!"

Οι νέοι άρχισαν να γελάνε. Το μπαρ ήταν γεμάτο κόσμο τις τελευταίες ημέρες και ήταν τυχεροί που ο μπάρμαν τους κρατούσε πάντα θέση.

"Έι, δείτε εκεί!", φώναξε ο Ben για να ακουστεί πάνω από τη δυνατή μουσική. "Μάλλον γίνεται φασαρία εκεί πέρα! Πάμε να δούμε;"

Ο Emeril όμως δεν είχε όρεξη για ξύλο απόψε. Σηκώθηκε από το ψηλό σκαμπό και άφησε μερικά χρήματα πάνω στον πάγκο. "Πάτε εσείς, εγώ φεύγω."

Κι έτσι έκανε. Βγήκε από το μπαρ μέσα στο σκοτάδι και άρχισε να ψάχνει στις τσέπες του μαύρου, δερμάτινου μπουφάν τα κλειδιά της βέσπα του. Και τα βρήκε. Μόνο που υπήρχε ένα άλλο πρόβλημα

Το πορτοφόλι!

Βιάστηκε να ξαναμπει στο μαγαζί όπου με δυσκολία διέκρινε τους φίλους του μέσα στον κόσμο. Η ματιά του επιασε το ξανθό κεφάλι του Lorenzo και το αγόρι κατευθύνθηκε προς το μέρος του. 

"Έλα ρε, ξέχασες το πορτοφόλι σου!"
"Ξέρω, φερ' το εδώ!"
"Α-α-α! Δεν έχει πορτοφόλι αν δεν κάτσεις να πάρεις μάτι!" Ο Benjamin έπιασε τον Emeril από το σβέρκο και τον έβαλε να κοιτάξει προς τα εκεί που κοιτούσαν και οι περισσότεροι μέσα στο μπαρ. Ήταν δύο άνδρες, μάλλον στα είκοσι πέντε τους χρόνια και είχαν στριμωξει μία κοπέλα σε μία γωνία. Φαίνονταν και οι τρεις μεθυσμένοι .

"Τόσο χάλια φαινόμαστε κι εμείς όταν μεθάμε;" ψιθυροφωναξε στον Lorenzo. Είδε έναν από τους άντρες να χαϊδεύει την κοπέλα και κάτι να της λέει. Εκείνη πήγε να φύγει αλλά ο άλλος την έπιασε από τα μακριά, καστανά μαλλιά της...

Aida;!

...

"Ξύπνησες επιτέλους!" Η κυρία Nicole καθόταν στο παράθυρο στο δωμάτιο της κόρης της και την κοιτούσε από μακριά καθώς εκείνη ήταν ξαπλωμένη και εξαντλημένη.
Η κοπέλα σηκώθηκε ελάχιστα. Ήταν ιδρωμενη και ζαλισμενη.
"Μαμά; Τι... Τι συνέβη;"

Η κυρία Nicole έσμιξε τα μαύρα φρύδια της. "Τι συνέβη; Έχεις ιδέα πόσο ανησυχησαμε;! Πόσα τηλέφωνα πήρα, πόσους ρώτησα... Σε έφερε ένας άγνωστος σπίτι χθες μέσα στη μαύρη νύχτα! Και όχι μόνο δεν τον ήξερα, ήσουν λιώμα, Aida! Νομίζω ότι εγώ είμαι αυτή που θέλει εξηγήσεις!"

Το κορίτσι κοιτούσε το πάτωμα με δάκρυα να καίνε τα μάγουλά της. Δεν τολμούσε να κοιτάξει τη μητέρα της στα μάτια. "Δεν πήγα στο φροντιστήριο χθες." Είδε τη γυναίκα να σταυρώνει τα χέρια της στο στήθος της.

"Και πού πήγες, Aida;"

Πήγε να μιλήσει αλλά δεν έβγαινε η φωνή. Ξεροκαταπιε, εβηξε, δακρυσε περισσότερο...

"Περιμένω μία απάντηση."

"Πήγα στο μπαρ."

"Πώς είπες;"

"Πήγα στο μπαρ!"

"Και γιατί, Aida, πήγες στο μπαρ;"

"Γιατί..." Το κορίτσι κοίταξε έξω από το παράθυρο. "Γιατί είμαι αναγωγη. "

Η κυρία Nicole εξέταζε το πρόσωπο της κόρης της. Ήταν κόκκινο, όπως και τα μάτια της που πάντα απέφευγαν τα δικά της.

"Και... Ποιος ήταν αυτός που σε έφερε;"