Gözlerimi yıldızlardan çekmeden buruk bir tebessüm ettim.
"Öyle bir yerden geliyorum ki Barlas... Orada her şeyden soğuyor insan ve inan, bu dünyaya ait olan hiçbir şeye inancı kalmıyor."
Yaşadığım dünya, geleceğim aklıma gelince sıkıntıyla derin bi...
~Çok örgütsüz, kabilesiz (düzensiz) yaşayan Göktürkleri düzenleyerek böylece tahta oturmuş. Akıllı, bilgili Kağan imiş. Cesur Kağan imiş. Buyruğundaki(emirleri altındaki kumandanları) de bilge, akıllı imiş şüphesiz. Beyleri de halkı da düz imiş(dosdoğruymuş). Onun için devleti öylece tutmuş(yönetmiş) şüphesiz. Devleti tutup(yönetip), yasayı düzenlemiş.~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🏹3.Bölüm: "Direniş"🏹
Bir insan öleceğini bile bile nasıl devam eder hayatına?
Onu hayata bağlayacak bir amaç kalmadığında nasıl ortadan kaybolmaz tüm ümitleri?
Ölecektim ve gerek zihnim gerekse de bedenimdeki yorgunluk vazgeçişimle beraber o kadar artmıştı ki kendimi, yalnızca Seyit Onbaşının tek başına kaldırabileceği 276 kiloluk ağır bir mermiye dönüşmüş gibi hissediyordum.
Üzerime çöken ağırlıktan nasıl kurtulacağımı bilemiyordum. Çevremde beni kaldırabilecek bir Seyit Onbaşı da yoktu.
Kabullenmiştim.
Oysa bu kadar çabuk kabullenmek; direnmeden, mücadele etmeden teslim olmak bana çok tersti.
Henüz son nefesimi vermemiştim.
Hem... Allah'tan ümit kesilir miydi hiç? Belki de ben kesin öleceğimden bu kadar eminken dahi rabbim benim için bir kurtuluş yolu açacaktı. Belki kurtulacak ve mücadeleme kaldığım yerden devam edebilecektim. Üstelik kitabın bir parçası olarak buraya gelmeme rağmen kitap gözlerimin önünde yandığı takdirde bana bir şey olmamıştı.
Kalk ayağa Asena. Nefes almaya devam ettiğin takdirde hep bir ümit olduğunu ne çabuk unutursun? Silkin, kendine gel! Ablanı, aileni, her daim örnek edindiğin şanlı tarihindeki muazzam atalarını utandırma! Sen ölmeyeceksin! Ölmemelisin! Ölmemek için direnmelisin!
İçimden kendime vermiş olduğum destekle ağırlaşan elimi havaya kaldırdım. Elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim. Görüşümü bulanıklaştıran sisten kurtulduktan sonra ellerimi toprak zemine koydum. Yerden destek alıp kendimi kaldırmaya çalıştım. Diz kapaklarımı toprağa dayayıp ayak parmaklarımdan destek aldım.
Yüzüm her hareketimde acıyla buruşuyor, genzimden acı iniltiler yükseliyordu.
O sırada, üzerinde pembe hanfu bulunan bir kız yanıma geldi.
