𝐃'𝐚𝐦𝐨𝐮𝐫 𝐒𝐲𝐦𝐩𝐡𝐨𝐧𝐢𝐞[𝐃𝐋 𝐅𝐚𝐧𝐅𝐢𝐜

|1.3:Âmes Epuisèes|

"Yorgun Ruhlar"

"Orada olmanın nasıl hissettirdiğini anlat.
Çok sarhoş hissediyorum.
Ama beni tutmak için çok uzaksın.
Seni oraya getirenin ben olduğumu biliorsun..
Gök yüzünde adın var,
Hiç bu kadar yalnız hissetmiş miydin?"

Roxanne'den;

"-Y-yeter bu kadar.."

"-Çabuk sıkıldın. Bendenizden sıkılman garip, akılsız bir kadınsın."

"-Sıkılmaktan değil. İnlemekten yoruldum."

"-Böylesine açık sözlü olman beni şaşırtıyor."

Pis pis sırıttıktan sonra nihayet geri çekilen Ayato'ya en tehditkar bakışlarımdan birini yollayıp elbisemin askılarını düzelttim.

Açıkçası bu duruma neden ve nasıl geldim bilmiyorum.

Tek bildiğim.. bir şekilde hoşuma gittiği, benimle olmak istediğinde ona engel olmak istemememi yalnızca böyle açıklayabilirim.

Zaten Laito'nun onu aldattığımı bilse de sikinde olacağını sanmam.

Yakında bir karısı olduğunu bile unutacak, belki de çoktan unutmuştur?

Ben onun umurunda değilsem, o de benim umurumda değil. Bu yüzden, garip biçimde gayet rahatım.

Ben kendi durumumu açıklayabiliyorken, Ayato'nun ne hissettiğini bilmemek rahatsız hissettiriyor..

"-Bunu neden yapıyorsun?"

"-Neyi neden yapıyorum?"

"-Anlamazdan gelme.Ben kardeşinle evliyim."

"-Sen bendenize aitsin. Saçma evliliğiniz umurumda değil, bir o kadar da anlamsız."

Takındığı tavır sinir bozucu olsa da belli etmemeye çalışarak devam ettim

"-Nasıl bu kadar net konuşabiliyorsun?"

Kolları ile alanımı daralttığında ben de ona yaklaştım

Ne de olsa artık çekinmemiz gereken bir şey kalmamıştı..

"-Çünkü, sana ilk ben dokundum."

"-Aitliğin böyle basite indirgeyemezsin."

Kulaklarımdan enseme, ardından tüm vücuduma yayılan titremenin sebebi sesi değil, beni süzen gözleriydi..

"-İndirgemiyorum,sen her şeyinle bana aitsin."

"-Nasıl yani her şeyimle?"

Sözcükleri fısıltılar halinde kulağımdan zihnime işliyor, bu da beni baştan çıkartmaya yetiyordu.

Sanırım,gerçekten zevk almak böyle hissettiriyor?

"-Kalbinle,ruhunla..tüm bedeninle.."

"-Beni..seviyor musun?"

"-Sevmesem bendenize layık olduğunu düşünür müydüm akılsız kız?"

Zihnimde şekillenen düşüncelerle, gülümsemekle yetindim.

Belki tavrı egoist, aşağılayıcı olabilirdi. Yine de bu ona daha şirin bir hava katıyordu.

Hayatımın geri kalanında gözlerinin esiri olabilirdim.

Kendimi ona adayabilir, mutlu edebilirdim.

"-Öyleyse.. gidelim burdan."

Dediğimle afallamış olacak ki şaşkınca geri çekildi