My Billionaire Boss Is The Father Of My Twins [COMPLETED]

CHAPTER 30: Mia's POV

Crying was never been easy. Hindi naging madali ang mamitang ililibing ang taong hindi mo man nakitang andiyan siya pero nasisiguro mong minahal ka niya ng sobra sobra.

This wasn't the right plan i planned. Plinano kong tataposin na ang lahat pero hindi ko manlang inalala na baka may mangyaring masama.

"Mia, Let's go." Simula ng malaman ko ang nangyari ay agad akong tumakbong hospital para malaman ang kalagayan niya. Hindi ko manlang siya natuunan ng pansin dahil naiinggit ako. Hindi ko manlang siya pinagbigyan ng interes na magkasama kami dahil busy ako sa ibang bagay. Busy ako sa paninira.

"Mom, bakit hindi matanggal ang sakit?" My mom walked towards me then hugged me. It wasn't easy, it wasn't at all. I thought no one loves me pero it turns out na siya iyong taong mahal na mahal ako.

"Kasi mahal mo siya. Kasi hindi mo manlang nagawa siyang bigyan ng pagkakataon. Halika na, mahuhuli tayo sa burol niya." Nahirapan pa akong tumayo dahil sa panghihina. Ang alam ko nalang ay tapos na ang lahat pero ako na naman ang magdurusa. Tapos na. Pero maghihirap na naman ako. Talaga bang hindi ako sasaya?

"Wala pa tayo sa burol, Anak. Doon mo lahat ilabas."

"Mom, masama ba akong tao? Bakit hindi ko magawang sumaya kasama ang taong nagmamahal saakin ng hindi ko napapansin dahil inggit ang pinapairal ko?"

"Hindi, Kahit anong kasamaan ang gawin mo talagamg mangyayari ang plano ng Diyos." Umiling ako agad na namang napaiyak. Hindi ko maintindihan. Baka siya ang kinuha, hindi ko pa siya nakakausap ng matagal, hindi ko pa siya nakakasama, hindi pa kami nakakapagbonding.

Nakarating kami sa sementeryo kung saan siya ibuburol. Mamimiss ko siya. Nagsisisi ako na pulos pag ganti lang ang nasa isip ko. Napulos inggit lang ang nararamdaman ko. My mom gave me a flower. I can't even take a look on the people around me kasi iyong nasa dulo lang nakatuon ang pansin ko.

"I'm sorry." Astrion's been good to me. Pero nawalan din siya. Nawalan kami pareho, gusto kong mainis dahil nagawa pa ang salitang inggit kung saan maiiral ang paghihiganti.

"It wasn't your fault." Umiling siya saakin. I looked at my Dad in the side. Seryoso siyang nakatingin sa kabaong.

"Hindi." Hindi na nakipagtalo si Astrion. Nang sa pagtapon na ng bulaklak ay hindi ko nagawang pigilan ang hikbi ko. All i can say is sorry. I'm sorry, I'm sorry, and I'm sorry. This is all my fault. Kung hindi sana ako nagpakabulag kay Astrion hindi sana ito mangyayari. Walang laban na magaganap, walang mawawala, walang masasaktan. This was all made by my stupidity.

Gusto kong maging huli sa paghupog ng bulaklak. Gusto kong maiwan dito, gusto kong umiyak hanggang sa wala ng sakit.

"Ikaw na, Mia." Nang mapansing ako na nga ang panghuli ay dahan dahan akong lumakad. Tears started to fall faster than earlier. Astrion tapped my shoulders atsaka ako tinalikuran at bumalik sa kaniyang upuan.

"I'm so sorry. Kung hindi sana ako nag-nagpadala ng i-inggit. Sana napansin pa kita. Pareho tayong may dinadala kaya nagawa mo iyon lahat. Pareho tayong inggit kaya..kaya ito ang nangyayari saatin. Calculus, Hindi ko manlang naiisip na baka tumibok ulit ang puso ko dahil nakatatak sa isip ko na iisa lang ang mahal ko, pero hindi ko nakaya ang sakit. Hindi ko nakaya hanggang sa naisip ko na ikaw iyong tumutulong palagi saakin, ikaw iyong andiyan kapag pumupunta ako ng Mafia Building, pinpatawa mo ako, pinapawi mo ang lungkot ko. Patawarin mo ako sa lahat ng katangahan ko."

"Hanggang dito nalang tayo, Calculus. Hindi ko alam, nakalimutan kong sabihin na huwag mo na sanang ituloy dahil andoon ang kapatid ko. Nakalimutan kong sabihin na huwag mo ng ituloy dahil walang kahahantungan pero hindi kita napigilan kasi nabalot ka na naman ng inggit. Nabalot ka ng inggit sa pag aakalang hindi padin ako sumusuko na mahalin si Astrion. Nagkwento ka saakin noon na inggit ka kay Astrion dahil nasakaniya na lahat. Yaman, iyong siya iyong nakapasa sa pagsubok para makapasok sa Mafia, at ako."