Błękitne Wspomnienia Sᴛᴀʀ Wᴀʀs

Luke Skywalker

Rozdział dedykuję Tobie, czytelniku. Niezależnie czy zostawisz coś po sobie czy będziesz tutaj incognito, dziękuję, że zapoznajesz się z moją twórczością.

Luke splotłszy dłonie za plecami, wpatrywała się w usłaną gwiazdami przestrzeń za szybą

Po policzku spłynęła pojedyncza łza. Otarł ją, mimowolnie wpatrując się w jej błękitną barwę. Niebieski przypominał mu utraconym mieczu Anakina Skywalkera - jego ojca.

Choć czy po wydarzeniach sprzed kilku dni nadal mógł go tak tytułować?

Odkąd Ben, a raczej Obi Wan Kenobi dał mu broń, chłopak się z nią mocno związał.
Trzymanie go w dłoni stwarzało nienamacalną więź z nieznanym ojcem.
W chwilach wątpliwości odpalał go, wpatrując się w błękitne światło.

A teraz?

Miecz spadł gdzieś w kosmiczną przestrzeń szybu, a z nim złudzenia o rodzicach. Darth Vader pozbawił go ich bezwzględnie. Straszliwa informacja wciąż zaprzątała umysł młodego Skywalkera. Po początkowej fazie niedowierzania i zaprzeczenia, przyszło pogodzenie się z wieścią i rezygnacja.

Luke chciał pomyśleć o czymś innym. Choć przez chwilę zapomnieć.

Błękitne były oczy Obi Wana, jego mentora i dawnego nauczyciela ojca. Wzrok siwego mężczyzny był przepełniony bólem i smutkiem, ale kiedy na niego spoglądał, widział w nich dumę, troskę i... tęsknotę? Niewątpliwe barki Obi Wana przygniatał ciężar doświadczeń.

Chłopak był ciekawy jak odpowiedzi na dręczące pytanie - czemu skłamał?

Luke potarł czoło.

Niebieskie było niebo Tatooine, z którego nielitościwie lał się żar przez cały dzień.

Jako mały chłopiec, Luke wpatrując się w nie i dwa księżyce szeptał: „Odnajdę cię tatusiu". Choć były to naiwne marzenia pięciolatka, spełniły się. Ale to wcale nie dało satysfakcji i radości.

Dało smutną naukę, której miał jeszcze niejednokrotnie doświadczyć:

„Żadne kłamstwo nie jest tak bolesne jak prawda".

KingaKenobi wiem, że liczyłaś na niebieskie mleko, ale Luke jeszcze nie odnalazł tajemniczego zwierzęcia (wątpię żeby to była gwiezdna krowa, ale kto wie?)