"Μάττ;"
Το μελαχρινό αγόρι γύρισε και κοίταξε τον ξανθό φίλο του, που ήταν ξαπλωμένος δίπλα του στο κρεβάτι. Του χαμογέλασε. "Πες μου, Νέιθαν."
Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Νέιθαν. "Πώς νιώθεις;" Και οι δύο έσκασαν στα γέλια.
Το μικρό τους παιχνίδι, από όταν ο Νέιθαν προσέγγισε τον Μάττ, από όταν οι δύο τους ξεκίνησαν να κάνουν παρέα, από όταν ο Μάττ συνειδητοποίησε ότι τα αισθήματα του για το ξανθό αγόρι με τα γλυκά καφέ μάτια ήταν παραπάνω από φιλικά... Κάθε πρωί που συναντιόντουσαν, ο Νέιθαν του έκανε πάντα την ίδια ερώτηση. Στις αρχές, ο Μάττ δεν του απαντούσε, κι όταν το έκανε, η απάντησή του πρόδιδε την κακή ψυχολογική του κατάσταση. Ο Νέιθαν όμως δεν είχε σκοπό να παραιτηθεί. Κάθε μέρα, η ίδια ακριβώς ερώτηση, που είχε αντικαταστήσει την πρωινή τους 'καλημέρα'. Και η επιμονή του στο τέλος απέδωσε, αφού με τον καιρό, ο Μάττ έδειχνε όλο και καλύτερα, όδευε προς την ευτυχία.
"Νιώθω... υπέροχα." Αποκρίθηκε σοβαρά, όταν το γέλιο καταλάγιασε. Πρόσεξε πως τα μάτια του Νέιθαν έλαμψαν, και ένιωσε τις γνωστές, ενοχλητικές μα συνάμα ευχάριστες πεταλούδες να πεταρίζουν στο στομάχι του, όπως και κάθε άλλη φορά που βρισκόταν κοντά του. Έμειναν να κοιτάζονται για λίγο στα μάτια.
"Πρώτη φορά το λες αυτό." Ξεστόμισε τελικά το ξανθό αγόρι. Ο Μάττ έγνευσε.
"Το ξέρω. Γιατί πρώτη φορά νιώθω έτσι." Το ξανασκέφτηκε για λίγο. "Βασικά..." Αυτοδιορθώθηκε. "Δεν είναι τώρα η πρώτη φορά."
Ένα πονηρό, πειρακτικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του Νέιθαν. "Α, ναι, ε; Και πότε ήταν η πρώτη φορά;"
"Η περίοδος που ήρθα κοντά με τον μπαμπά, με τη μαμά... Όταν σε γνώρισα..." Ο Νέιθαν χάθηκε για λίγο στα πράσινα μάτια του αγοριού του όσο τον άκουγε να μιλάει. Ο Μάττ γέλασε αμήχανα. Τα αισθήματά τους είχαν ξεκαθαριστεί από καιρό, ο Μάττ ακόμα όμως δυσκολευόταν κάποιες φορές να εκφραστεί. "Συγγνώμη, κύριε ψυχολόγε, δε θα το ξανακάνω, την επόμενη φορά θα σου τα λέω όταν συμβαίνουν." Αστειεύτηκε τελικά για να ελαφρύνει το κλίμα.
Όνειρο του Νέιθαν ήταν να γίνει δάσκαλος, τον τελευταίο καιρό όμως, είχε αποφασίσει πως τον ενδιέφερε η ψυχολογία. 'Θέλω να βοηθήσω τον κόσμο.' Είχε πει. 'Να βοηθήσω τον κόσμο να βρει ξανά την ευτυχία.' Ο Κάσπερ είχε χαμογελάσει πλατιά όταν το είχε ακούσει. 'Να πας να σπουδάσεις, και έλα να δουλέψεις μαζί μου, αν αυτό σου αρέσει.' Του είχε απαντήσει με μάτια που έλαμπαν, βλέποντας μέσα στο ξανθό αγόρι τον νεαρό του εαυτό.
