sen burada bir yabancısın || nomin

Güven

Endişelendiği gibi bir şey yoktu. Adamlarla kolayca anlaşmışlardı. Hatta çok iyi bile karşılandıklarını söylenebilirdi. Silah üretilen yerleri bile gezdirmişlerdi, özel anlatımlarla. Güven vermek istiyorlardı. Çünkü daha çok kaçakçılık, onlar için daha çok para demekti. İki tarafta kazanıyordu. Yoksa babasının asla bu işe girmeyeceğini biliyordu Jeno.

Silahlar onlar gelmeden önce ayarlanmış ve iki araca yerleştirilmişti. Birbirinden bağımsız iki araçtı. Eğer biri istasyona gidene kadar yakalanırsa, amaç diğerini kurtarmaktı. Birini ambulans seçmişlerdi. Çok fazla bir şey sığmıyordu ama yakalanma ihtimali neydi?

Diğeri ise geniş bir dondurma arabasıydı. İçeriyi soğutan dondurucular kapatılmıştı. Bu yüzden hasarsız bir yolculuk olacaktı. Aslında silahlar bir çok hava koşuluna dayanıklı üretilmişti. Yinede risk almak istememişlerdi. Meksika'ya gidene kadar bir sorun çıkarsa, bu kötü olurdu. Bir kartel ile aralarının kötü olmasını istemezlerdi. Kim isterdi ki? Tehlikeli bir işe girişmişlerdi. Onlara göre para için değerdi.

Geri dönüş yolu içinde aynısından bir dondurma arabası ayarlamışlardı. Diğeri ise bir ilaç firmasına ait bir araç olacaktı. Meksika ve Amerika arası bir çok araç gönderen bu firma sayesinde yakalanmayacaklarını düşünüyorlardı. İşlerini garantiye alıp araçları çoktan istedikleri yere bile göndermişlerdi.

İş Jeno ve Johnny ikilisine kalmıştı. İkisi adına yapılıyordu her şey. Tek bir hata onların sonu demekti. Başka yakalanan olsa bile onların adını verecekti. Kaçamazlardı yani.

Her seferinde böyle kurbanlar seçilirdi. Neden Jeno seçilmişti? Sonuçta kartelin başındaki kişinin oğluydu. Kimse onu tehlikeye atmaya bile kalkışamazdı. Tek kişi bunu yapabilirdi. Jonathan Jeno'nun babası, Jasiel.

Oğlunu bilerek atmıştı bu işe. Sadece bir tuzaktı. Tek taşla iki kuş vurmaktı amacı. Hem oğlunu, hemde bilgi sızdıran kişiyi yakalatacaktı. Hemde karşı tarafı çökertip kendi para kazanacağı kaynakları arttıracaktı. Aslında bu tek taşla üç kuş vurmak olmuyor muydu? Belki de daha fazlası.

Neden mi oğlunu ortadan kaldırmaya çalışıyordu? Her şeyi biliyordu. Öleceğini öğrenmişti. Ayrıca daha fazla şey öğrenmişti. Direkt ona söyleyen biri olmamıştı. Arkasından iş çevirmeye çalışırken yakalanmışlardı. Eşiyle yakın olan birini kendi tarafına çekmişti. Onun sayesinde de bir çok şeyi öğrenebilmişti. Planlarını kendilerine saklasalardı böyle olmazdı diye düşündü. Kendi için kötü olurdu ama. Öldüğünde her şey biterdi.

Oğlunun düşündüğünün aksine, kendi öldüğünde her şey ona kalacaktı. Ona güveniyordu ama yine en yakınındakilerden sırtına bıçak darbeleri yiyecekti. Her zaman böyle olurdu. Herkes en yakınını bıçaklardı ilk. Çünkü daha kolaydı, aradaki güveninde kolay oluştuğu gibi.

Herkesin planı istediği gibi gidiyordu. Kimin galip geleceği belli değildi. Ama karşı tarafın bir artısı vardı. Hangi araçlar ile aktarma yapacaklarını söylememişlerdi. Jasial basit düşünürdü. Bu yüzden normal bir yük kamyonu gibi bir şeyle geleceğini düşünüyordu. Vereceği ihbarıda bu yönde yapacaktı.

Hep basit düşünerek buraya kadar geldiğini düşünürdü. Peki hep basit düşünmek mantıklı mıydı? Bir yerde tüm her şeyin değişmesine bile sebep olabilir miydi?

Jeno ise babasının tersine daha çok karmaşık düşünürdü. Konuları bir çok yönüyle ele almaya çalışırdı. En iyisi olduğunu düşündüğü yönü seçerek o doğrultuda da ilerlerdi. Bazen o yön, en iyisi olmayabilirdi. Ama hatalar bizi büyütenlerdi. Onlar olmadan ilerleyemezdik.

Araç ve ambulans aralarında iki dakikalık zaman dilimi bırakarak gitmişlerdi. Ardından iki dakika geçtiğinde ise Johnny ve Jeno'nun bulunduğu araba ilerlemişti. Yol çok uzun değildi. Etrafta da olağanüstü bir durum yoktu. Giderken gördükleri bir polis arabası bile artık gördükleri yerde değildi. Sokaklar daha boş gelmişti gözlerine. Havada ise rüzgar bile esmiyordu. Her şey o kadar sakindi ki, rahatlamalıydılar aslında. Ama değişmeyen bir gerçek vardı. Çok fazla sakinlik arkasından kötü şeyler getirirdi. Bu her zaman olacak değildi ama yinede öyle hissederdik. Fazla sakinlik iyi hissettirmezdi, tüm vücudumuzu gererdi.

Jeno ise heyecanlı mı yoksa gergin mi olduğunu anlayamıyordu. İkisi arasında bir gelgit içerisinde de olabilirdi. Sadece o gelgite daha fazla kapılıp batmak istemiyordu.