Kendi Ayakları Üstünde

Başlangıç

Yeni yıl yaklaşıyordu.Daha tıp fakültesi 1. sınıftım. Şehrimden kopup gelmiştım buralara. Istanbul... ne kadar da hoş olsa , insan bir yabancılık çekiyor. Yolları öğrenmek , sistemin işleyişi , insanların davranışları.. hâlâ sadece ders çalışıyorum. Oysa buraya üniversite hayalleri ile gelmiştim. Genel olarak herkeste ki algı şöyle ; Tıp okuyorsan sen sadece ders çalışacaksın. Hayır! boş zamanlarım oluyor elbet. Ama ne kazandırıyor bana ? evde yalnızım , üniversitede yalnızım ,sokakta , kafede heryerde! zaten normalde de çekingen biriyim. Ben ne yapacağım ?daha ilk günler sayılır acaba bu yüzden mi yalnızım ?

* * *

Bugün bir insanla tanıştım ! geldi ve yanıma oturdu. Bayağı heyecanlandım. tanrım ne kadar hoş biriydi! Ne diyeceğimi nasıl konuşacağımı bilemedim.

-selam

+...se-selam

-adın nedir?

+Sarper..... senin ?

- Karen... nasıl ? alıştın mı sınıfa ?

+Fazla değil..

-farkettim *kıkırdar*

+ben küçük bir yerden geliyorum. Bu yüzden sınıfa , şehre alışamadım.

-Anlayabiliyorum. Dert etme arkadaş olabiliriz. Yalnız kalmazsın. Seni bi kaç kişiyle tanıştırırım. Çevren olur , hem buraya oturmaya mı geldin ? hem her üniversiteye gidecek olanın hayalidir bu "eğlenmek" , "aşk " , "gezmek"

+...

o gün harikaydı . Bu harika mahlukat resmen beni o yalnızlık gibi iğrenç bir durumdan kurtarmaya

gelmişti. Ona orada sarılmak ve bırakmamak istedim.

Eleştirilere açığım. Yorum yaparsanız sevinirim.

-Arkadaşlar lütfen ilk bölümü okuyup bırakmayın. -